Ik was vanmiddag toevallig met iemand mee naar een
bijeenkomst over hoe je een huis koopt in Detroit. Wij kwamen te laat en
sommige waren helemaal niet komen opdagen. Het aanvankelijke enthousiasme dat er volgens de initiatiefnemer was, bleek enthousiasme op afstand te zijn. De initiatiefnemer liet zich niet uit het veld slaan hij vertelde dat Detroit een stad is waar je moet zijn. Hij wilde gezamenlijk een huis kopen, een recept voor ellende lijkt me dat. Mensen trekken er volgens
hem heen omdat ze willen weten hoe het is om te leven in een postindustriele
samenleving. Het cynische daaraan
is dat in Afrika miljoenen mensen dagelijks overleven in zoiets als een sub-, pre- of post- industriele samenleving. Er zijn ontelbaar veel steden die houwtje touwtje aan elkaar hangen. Toch wordt Detroit zo bezongen omdat deze stad het symbool van het Fordisme is en daarmee ook het failliet ervan symboliseert. Nu heeft het westen z’n eigen derde
wereldstad en dat staat toch dichterbij dan Calcutta. De kunstenaarskaravaan in de
richting van Detroit is een vorm van ramptoerisme dat aan zal houden totdat het
echt hard wordt en de boel verder escaleert. Living on the edge is leuk zolang je er niet echt deel vanuit maakt.
