De lieve G vond mijn ‘planking’ actie van gisteren maar
matig leuk.
‘Dat deed ik al toen ik zes was, dan was ik op het toppunt van
razernij en dan zei ik ‘stijf’, waarop ik als een plank ging liggn op de plek waar ik me op dat moment bevond.’
‘Niet om iets gedaan te krijgen?’, vroeg ik.
‘Nee, het was eerder een soort kortsluiting, ik wist gewoon niet meer
waar ik met mijn drift heen moest.’
‘Dan was ik erger want ik deed het ook, maar dan om dingen gedaan te krijgen.In de supermarkt bijvoorbeeld, dan wilde ik iets wat ik niet kreeg en ging ik op de grond liggen, ik zal daar waarschijnlijk ook hartverscheurend geluid bij hebben geproduceerd, dan liep mijn moeder gewoon
door, omstanders vonden dat dan weer zielig. Het was een vorm van sociale chantage natuurlijk. Kleuterterrorisme. Gelukkig is mijn moeder er nooit voor gezwicht.‘
In de tuin hoorde we een verhaal van de buurvrouw die zei dat bij veel kinderen hun melktantjes getrokken moeten worden omdat ze al rot zijn. Die kinderen krijgen blijkbaar voortdurend limonade toegediend in hun speenflesje om ze rustig te houden.
