Vanmiddag draaide de film ‘De nul optie’ in het Filmhuis van Groningen. De film is deels het resultaat van onderzoek dat Martijn Duineveld heeft gedaan naar de planvorming rondom het Groninger Forum en behoort tot het genre van de gefictionaliseerde documentaire. Het is met andere woorden fictie dat echt gebeurd zou kunnen zijn. Er hoort ook een boekje bij met dezelfde titel. In de film komt ‘het systeem’ aan het woord als ‘ de planner prins’ (een verwijzing naar Machiavelli’s De Heerser) . Echt geslepen en manipulatief kwam de ‘verlicht despoot’ niet op mij over. Eerder een beetje onbehouwen en doorzichtig. Ondanks de mooie plaatjes, die deden denken aan de website van een projectontwikkelaar, vond ik de film ook nauwelijks iets schokkends hebben. In het boekje komen de verschillende perspectieven op het besluitvormingsproces beter uit de verf. Wat er rondom de film gebeurde was interessanter dan de film zelf. Er schijnen wethouders te zijn geweest die hebben geprobeerd de film tegen te houden, ook oud wethouders mengden zich in de ophef. Dat ze wel even hun tanden hebben laten zien en het daarbij hebben gelaten, geeft al aan dat ze geen werkelijke macht bezitten. Oud wethouder ruimtelijke ordening Willem Smink schijnt te hebben gezegd dat hij beledigd is dat hij als oud wethouder helemaal niet in het boekje voorkomt. De doelstellingen van de sociaal democratie zijn grotendeels gehaald, de wederopbouw is geslaagd zou je kunnen zeggen, we hoeven niet langer met straffe hand plannen erdoor te drukken voor het zogenaamd maatschappelijk belang. Maar zoals uit de ‘wandelgangen reactie’ van Willem Smink al blijkt; de macht is vooral ijdel en weet niet van opgeven. Als de film een ding heeft duidelijk gemaakt, maar het boekje beter, dan is het wel dat. Het old boys network kan definitief gaan punniken, als ze dat al niet deden.
