-->
Sommige gesprekken in de trein doen denken aan bepaalde romans. Onlangs
zaten er een man en vrouw naast mij die elkaar leken te kennen van
de huwelijksmarkt tussen Afrikanen en Nederlanders. De man was wit had een buikje en droeg sandalen met sokken. De vrouw was zwart. Ze leken ooit iets te hebben gehad samen,
maar wat ik ervan begreep was dat nu over. Zij streelde continue zijn pols, oude gewoontes vermoed ik. Ze hadden het over de anderen. De anderen van de huwelijksmarkt, zo stel ik mij voor. Ze spraken vooral veel over Stephanie bijvoorbeeld. Stephanie
maakte jacht op de man met de sandalen. De zwarte vrouw had contact met haar. Het schijnt dat Stephanie denkt nog wel een kansje te maken, dat de man met de sandalen alleen nog even moet wennen aan het idee. Maar de
sandalenman zag zijn verhouding tot Stephanie als puur platonisch. Ik kreeg de indruk dat het de man nog behoorlijk wat moeite zal gaan kosten om Stephanie het begrip platonisch uit te leggen. Daarna werd er gesproken over
ene Gloria. 'Gloria heeft een Nederlands echtpaar ontmoet', zegt de sandalenman. 'De man van dat echtpaar
zit in een rolstoel en zijn vrouw woont nog in Afrika. Gloria woont bij hem in,
hij betaalt haar studie en zij verzorgt hem als een verpleegster. Dat echtpaar is nog wel getrouwd. Maar als zij op
bezoek komt is ze tamelijk onverschillig en koud naar haar man toe.’ De Afrikaanse vrouw luistert aandachtig en vergeet niet de pols van de sandalenman te strelen. ‘Hij heeft een goede baan bij Shell’, gaat de Sandalenman verder over de rolstoelman. ‘Een goed betaalde baan, er staan
vier auto’s voor de deur. Het is
nog onduidelijk hoe lang Gloria in Nederland mag blijven.’
Sommige gesprekken in de trein doen denken aan bepaalde romans. Onlangs
zaten er een man en vrouw naast mij die elkaar leken te kennen van
de huwelijksmarkt tussen Afrikanen en Nederlanders. De man was wit had een buikje en droeg sandalen met sokken. De vrouw was zwart. Ze leken ooit iets te hebben gehad samen,
maar wat ik ervan begreep was dat nu over. Zij streelde continue zijn pols, oude gewoontes vermoed ik. Ze hadden het over de anderen. De anderen van de huwelijksmarkt, zo stel ik mij voor. Ze spraken vooral veel over Stephanie bijvoorbeeld. Stephanie
maakte jacht op de man met de sandalen. De zwarte vrouw had contact met haar. Het schijnt dat Stephanie denkt nog wel een kansje te maken, dat de man met de sandalen alleen nog even moet wennen aan het idee. Maar de
sandalenman zag zijn verhouding tot Stephanie als puur platonisch. Ik kreeg de indruk dat het de man nog behoorlijk wat moeite zal gaan kosten om Stephanie het begrip platonisch uit te leggen. Daarna werd er gesproken over
ene Gloria. 'Gloria heeft een Nederlands echtpaar ontmoet', zegt de sandalenman. 'De man van dat echtpaar
zit in een rolstoel en zijn vrouw woont nog in Afrika. Gloria woont bij hem in,
hij betaalt haar studie en zij verzorgt hem als een verpleegster. Dat echtpaar is nog wel getrouwd. Maar als zij op
bezoek komt is ze tamelijk onverschillig en koud naar haar man toe.’ De Afrikaanse vrouw luistert aandachtig en vergeet niet de pols van de sandalenman te strelen. ‘Hij heeft een goede baan bij Shell’, gaat de Sandalenman verder over de rolstoelman. ‘Een goed betaalde baan, er staan
vier auto’s voor de deur. Het is
nog onduidelijk hoe lang Gloria in Nederland mag blijven.’
Een gestrand Shell huwelijk waarbij de vrouw in Afrika is
blijven wonen en de man teruggaat naar Nederland? Hij onderhoud waarschijnlijk zowel Gloria als zijn vrouw. Wat ik me afvraag is waarom de Nederlandse vrouw in Afrika is blijven wonen. Houdt ze van het society leven aldaar, heeft ze een minnaar, kan ze niet langer zonder al dat personeel? Hoe zal de relatie tussen de man en Gloria zich verder ontwikkelen? Heeft Gloria gevoelens voor de man in de rolstoel of is ze net als Stephanie en heeft ze een economische opvatting van het huwelijk?
Ik verliet met een hoop vragen de trein in Den Haag.
Ik verliet met een hoop vragen de trein in Den Haag.
