onbezoldigd

Vandaag was er een bijeenkomst van de provincie Overijssel in de Grote kerk van Deventer. Ik was daar om een kleine lezing te geven over cultuur en de snelweg. Voorafgaand moest er ook nog een ronde tafelgesprek plaatsvinden. De stelling was: cultuur zit tussen je oren. Aan tafel zaten verschillende mensen van de provincie en mensen van Rijkswaterstaat. Het enige dat ik kon denken was: zij worden allemaal betaald, behalve ik, hoe los ik dit op?

propaganda

 

De VPRO zond een thema programma uit over bewuste vleesconsumptie, ‘vis noch vlees’ heette, een aardige propaganda avond voor het vegetarisme. In de kantine van de publieke omroep werd een algehele vlees stop ingevoerd. Een goede zet want de mens moet gedisciplineerd worden. Het afpakken van een kroket is een goede eerste stap. 'Vlees eten doen de werknemers maar in hun eigen tijd', zei ook de directeur van de VPRO. Sommigen noemden het een dictatuur.  Het is echter een misverstand dat democratie betekend dat je mag overal en altijd mag kiezen wat je eet. Zachte dwang kan soms goed voor je zijn, kijk naar het rookbeleid.

Huwelijksmarkt

-->

Sommige gesprekken in de trein doen denken aan bepaalde romans. Onlangs zaten er een man en vrouw naast mij die elkaar leken te kennen van de huwelijksmarkt tussen Afrikanen en Nederlanders. De man was wit had een buikje en droeg sandalen met sokken. De vrouw was zwart. Ze leken ooit iets te hebben gehad samen, maar wat ik ervan begreep was dat nu over. Zij streelde continue zijn pols, oude gewoontes vermoed ik.  Ze hadden het over de anderen. De anderen van de huwelijksmarkt, zo stel ik mij voor. Ze spraken vooral veel over Stephanie bijvoorbeeld. Stephanie maakte jacht op de man met de sandalen. De zwarte vrouw had contact met haar. Het schijnt dat Stephanie denkt nog wel een kansje te maken, dat de man met de sandalen alleen nog even moet wennen aan het idee.  Maar de sandalenman zag zijn verhouding tot Stephanie als puur platonisch. Ik kreeg de indruk dat het de man nog behoorlijk wat moeite zal gaan kosten om Stephanie het begrip platonisch uit te leggen. Daarna werd er gesproken over ene Gloria. 'Gloria heeft een Nederlands echtpaar ontmoet', zegt de sandalenman. 'De man van dat echtpaar zit in een rolstoel en zijn vrouw woont nog in Afrika. Gloria woont bij hem in, hij betaalt haar studie en zij verzorgt hem als een verpleegster.  Dat echtpaar is nog wel getrouwd. Maar als zij op bezoek komt is ze tamelijk onverschillig en koud naar haar man toe.’ De Afrikaanse vrouw luistert aandachtig en vergeet niet de pols van de sandalenman te strelen. ‘Hij heeft een goede baan bij Shell’, gaat de Sandalenman verder over de rolstoelman. ‘Een goed betaalde baan, er staan vier auto’s voor de deur. Het is nog onduidelijk hoe lang Gloria in Nederland mag blijven.’

Een gestrand Shell huwelijk waarbij de vrouw in Afrika is blijven wonen en de man teruggaat naar Nederland? Hij onderhoud waarschijnlijk zowel Gloria als zijn vrouw. Wat ik me afvraag is waarom de Nederlandse vrouw in Afrika is blijven wonen. Houdt ze van het society leven aldaar, heeft ze een minnaar, kan ze niet langer zonder al dat personeel? Hoe zal de relatie tussen de man en Gloria zich verder ontwikkelen? Heeft Gloria gevoelens voor de man in de rolstoel of is ze net als Stephanie en heeft ze een economische opvatting van het huwelijk?
Ik verliet met een hoop vragen de trein in Den Haag.

Tot op zekere hoogte

 

Ik was vanmiddag toevallig met iemand mee naar een bijeenkomst over hoe je een huis koopt in Detroit. Wij kwamen te laat en sommige waren helemaal niet komen opdagen. Het aanvankelijke enthousiasme dat er volgens de initiatiefnemer was, bleek enthousiasme op afstand te zijn. De initiatiefnemer liet zich niet uit het veld slaan hij vertelde dat Detroit een stad is waar je moet zijn. Hij wilde gezamenlijk een huis kopen, een recept voor ellende lijkt me dat.  Mensen trekken er volgens hem heen omdat ze willen weten hoe het is om te leven in een postindustriele samenleving.  Het cynische daaraan is dat in Afrika miljoenen mensen dagelijks overleven in zoiets als een sub-, pre- of post- industriele samenleving.  Er zijn ontelbaar veel steden die houwtje touwtje aan elkaar hangen. Toch wordt Detroit zo bezongen omdat deze stad het symbool van het Fordisme is en daarmee ook het failliet ervan symboliseert. Nu heeft het westen z’n eigen derde wereldstad en dat staat toch dichterbij dan Calcutta. De kunstenaarskaravaan in de richting van Detroit is een vorm van ramptoerisme dat aan zal houden totdat het echt hard wordt en de boel verder escaleert. Living on the edge is leuk zolang je er niet echt deel vanuit maakt.

Oro

Vandaag zijn we bij het werknemers hotel Envilla geweest waar we werden rondgereden in een golfkarretje door Roel Witwerts, manager van het Van der Valk hotel in Zuidbroek. Hij heeft geholpen bij het binnenhalen van de Europese aanbesteding en meneer Witwerts is er best trots op dat het is gelukt.      'Het is voor het eerst dat Van der Valk zich met zo'n soort project bezig houdt, maar we hebben wel de expertise in huis.' We reden ondertussen langs rijen wooncabines die net als zeecontainers gestapeld kunnen worden en zo als zeevracht mee kunnen op een schip.'Iedere werknemer heeft een eigen slaapcabine',  zei meneer Witwerts. Bij een paar Italianen stapten we uit. We vroegen of we binnen mochten kijken. Het mocht. Oro Ciharu liet ons zijn tv zien en de badkamer.  Het rook er licht naar marihuana.

Boeiende dag

Vandaag zijn we op afsluitdijk geweest waar we het sluiswachterdorp hebben ontdekt. Ooit moesten families hier verplicht wonen om de sluizen te onderhouden en brug inspecties te doen. Nu woont er nog maar een echte sluiswachter, de rest van de mensen die er wonen zijn er terecht gekomen omdat ze iets met het water hebben. Veel hebben  op de binnenvaart gezeten. Vandaag scheen de zon, maar als het daar stormt en regent dan is het ook niet kinderachtig. Een eindje verderop midden op de afsluitdijk is het oude werkkamp omgebouwd tot een camping. Er is daar niks, geen stromend water of elektriciteit. Ook deze grond is nog van Rijkswaterstaat. Mensen zijn er dol gelukkig, ze hebben daar hun eigen plekje voor elkaar gekregen. Het kost helemaal niks. Dat geloven we graag.

Band

 

Vanmiddag had ik een interview met Monique Kremer over de verbouwing van de Remonstrantse kerk in Groningen. Ik begreep uit haar verhaal dat de Remonstrantse gemeente de kerk zelf al een paar keer had laten verbouwen. ‘ Ze zijn altijd zeer open geweest naar de wereld.' Zei Kremer hierover. Ze laat me foto’s zien.’In 1927 hadden de remonstranten  een art deco interieur laten maken, terwijl dat voor de rest in Groningen vrijwel nergens voorkwam.' Sinds de jaren zestig hangt er een stuk ijzer in de kerkzaal dat een beetje doet denken aan een autowrak. Het kunstwerk hangt op de plek waar je normaal gesproken een kruis zou verwachten. Sommigen zien er ook een Jezus in die op z'n kop hangt. Naar het schijnt zijn er heel wat protesten geweest tegen dit beeld. Zelfs voor sommige  vrijgevochten remonstranten ging dit blijkbaar iets te ver. ' Toen we het tijdens de verbouwing hadden weggehaald waren het juist de grootste klagers die het hardst riepen dat het weer terug moest komen.’ Zei Kremer. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Het lelijke is natuurlijk ook uitgesproken, het maakt iets in je los, en het is iets wat hoe dan ook je aandacht vast houdt. In de stilistische omgeving van de opgeknapte gerestaureerde kerk misstaat dit loodzware ijzeren gevaarte geheel niet.

De Avonden

 

Vandaag moest ik in Hilversum zijn om in het radioprogramma De Avonden  over de snelweg te praten met Botte Jellema. Daar kon ik weer eens uitleggen waarom ik een maand op de snelweg zat zonder rijbewijs. Ik had trouwens ook geen paspoort bij me. Ik dacht dat een reflectorjas voldoende was.

 Luister hier naar de uitzending.

Freak

 

Sinds ik het interview met Peter Sloterdijk heb bijgewoond, ben ik zijn boek ‘Je moet je leven veranderen’ aan het lezen. De kern van zijn boodschap is dat de mens het onmogelijke als doel moet stellen en dat dit doel door oefening naderbij moet worden gebracht. Een van de helden waar Sloterdijk over schrijft en waar hij ook in het interview aan refereerde is Carl Hermann Unthan, een man die in de negentiende eeuw zonder armen geboren wordt, maar zich specialiseert in het viool spel met zijn voeten. Door oefening had hij het onmogelijke bereikt. In zijn memoires schrijft Unthan, uiteraard ook met zijn voeten, over Franz Liszt die hem na een concert eens een schouderklopje had gegeven. De koude rillingen gaan hem nog over de rug als hij eraan denkt. En waarom? Vraagt hij zich af. Omdat hij wist dat hij niet als virtuoos werd gezien maar als een freak. Maar is niet iedere virtuoos tegelijkertijd ook een freak? Harry Houdini, ook zo'n ultiem voorbeeld van de oefenende mens plaatste zichzelf op het podium om bewonderd te worden als een uitzonderlijk mens. Een freak dus, want hij was extreem  en geobsedeerd in zijn drang om de beste te zijn. 

Kleuterrorisme

 

De lieve G vond mijn ‘planking’ actie van gisteren maar matig leuk. 

‘Dat deed ik al toen ik zes was, dan was ik op het toppunt van razernij en dan zei ik ‘stijf’, waarop ik als een plank ging liggn op de plek waar ik me op dat moment bevond.’

‘Niet om iets gedaan te krijgen?’, vroeg ik.

‘Nee, het was eerder een soort kortsluiting, ik wist gewoon niet meer waar ik met mijn drift heen moest.’

‘Dan was ik erger want ik deed het ook, maar dan om dingen gedaan te krijgen.In de supermarkt bijvoorbeeld, dan wilde ik iets wat ik niet kreeg en ging ik op de grond liggen, ik zal daar waarschijnlijk ook hartverscheurend geluid bij hebben geproduceerd, dan liep mijn moeder gewoon door, omstanders vonden dat dan weer zielig. Het was een vorm van sociale chantage natuurlijk. Kleuterterrorisme. Gelukkig is mijn moeder er nooit voor gezwicht.‘

In de tuin hoorde we een verhaal van de buurvrouw die zei dat bij veel kinderen hun melktantjes getrokken moeten worden omdat ze al rot zijn. Die kinderen krijgen blijkbaar voortdurend limonade toegediend in hun speenflesje om ze rustig te houden. 

ijdele hoop

Ik hoorde dat er in Autralie een nieuwe hype is ontstaan; planking. Het is behoorlijk hilarisch en de mogelijkheden zijn onuitputtelijk. Het gaat erom dat je stijf als een plank ergens op gaat liggen met je gezicht naar beneden en met je armen naast het lichaam. Ik hoop met deze foto de eerste Nederlandse planker te zijn.  Maar het is, ben ik bang, ijdele hoop.

Tuin

 

De tentoonstelling De Mobilist waar ik de teksten voor geleverd heb zag er strak uit. Er stond een grote tafel in het midden waarin met rode en witte lichtslangen de Brabantse snelweg werd weergegeven. Melle vond het misschien wel iets te strak, of te netjes, en hij had als act een aggregaat meegenomen waarmee hij wat benzine dampen de expositie ruimte heeft ingeblazen in de hoop dat het alarm af zou gaan en ook de sprinkler installatie zijn werk zou doen. Mijn moeder heeft hem proberen te overtuigen van het feit dat een strakke expositie beter is. ze maakte de vergelijking met haar tuin.’ Mijn tuin is heel gevarieerd overal staan bloemen en planten, je moet er wel oog voor hebben, de meeste mensen zien dat niet, die zien alleen de wildernis aan planten.’

Zelfpromotie

Op donderdag 19 mei van 17.00 tot 19.00 uur opent het bkkc de expositie 'De Mobilist, de snelweg en het ommeland'. Wij nodigen u van harte uit bij de opening aanwezig te zijn.

Over de expositie

‘Hier huizen monsters’, schreef men vroeger op randen van oude zeekaarten waar ontdekkingsreizigers nog niet waren geweest. Ook de beeldend kunstenaar Melle Smets en filosoof Bram Esser zijn ontdekkingsreizigers. Niet in duistere, onbekende oorden, maar in een gebied dat altijd in de buurt is: de snelweg. 

De kunstenaar en filosoof woonden een maand lang onafgebroken op de snelweg, waar hun tocht hen leidde langs benzinestations, praatpalen, motels en homo-ontmoetingsplaatsen. Voorbij aan de clichés ontdekten ze dat de snelweg veel méér is dan een strook asfalt, ooit bedoeld om van A naar B te komen. Zo vormt het snelweglandschap een stad op zichzelf, met zijn eigen gedragscodes, voedsel, snelwegfauna en snelweghelden.

 

De snelweg anders belicht

In de tentoonstelling wordt de ontdekkingstocht door Brabant in persoonlijke verhalen, foto’s en illustraties weergegeven. Smets en Esser laten zien dat de snelweg zich - zoals elk landschap - voor een belangrijk deel in onszelf bevindt. Wat ze op de snelweg aantreffen, weerspiegelt de maatschappelijke ideeën over wonen, werken en leven. Daarnaast staan een aantal grote infrastructurele kunstprojecten in de schijnwerpers die het bkkc ontwikkelde voor de A50, A27, A2 en N329. Op die manier wordt duidelijk hoe kunstenaars en ontwerpers kunnen bijdragen aan de ruimtelijke kwaliteit en beleving van het snelweglandschap.

Nieuwsgierig geworden? Lees de sfeerimpressie 'Snelwegorakel' op www.bkkc.nl/snelwegorakel.

Opgeknapt

 

Kluun is vertaald naar het Chinees. Ik hoorde het op de radio. Er zijn al meer dan zeventig duizend exemplaren verkocht van 'Er komt een vrouw bij de dokter'. De Nederlandse titel staat ook op de kaft, vinden ze lekker exotisch in China. Hoe de chinese titel precies klinkt en wat het betekend wist de Nederlandse uitgever niet. Wel wond hij zich op over het feit dat er een aantal zinnen waren gecensureerd. De zin: 'hij masturbeerde met porno', is vertaald naar: ' hij troostte zichzelf'.  De uitgever zat zich op te winden in de studio dat hij dit te ver vond gaan. Ik denk dat hij in zijn handjes moet knijpen. Zeventig duizend exemplaren, dat is waarschijnlijk te danken aan een briljante vertaling. Want laten we eerlijk zijn, alleen al dit kleine voorbeeldje toont dat het boek enorm is opgeknapt.

Knikkere

 

Vanavond zat ik het restaurant waar ik altijd Gado Gado eet. Het was tegen sluitingstijd en het restaurant vrijwel verlaten. Alleen een groepje Amerikanen en ik zaten nog te eten. De Amerikanen waren rond de veertig en leken elkaar van ‘college’ te kennen, ze haalden herinneringen op. Eentje vertelde dat hij niet lang geleden een oud klasgenoot was tegengekomen die tegen hem vertelde dat hij recentelijk verhuist was naar San Francisco en dat hij erover zat te denken om het marihuana dealen , vanuit Virginia naar California te halen.’ Toen hij vroeg wat ik deed zei ik tegen hem dat hij dit beter iets eerder had kunnen vragen.’ De mannen aan tafel lachen. Een van de anderen zegt: ‘ ik ben al jaren geleden gestopt met dealen.’ Ik vond het intrigerend, want aan tafel zaten keurige heren in pak. Ze spraken over het dealen in marihuana alsof het om knikkeren ging, dat doe je een tijdje en dan houd je er weer mee op.

Uitkomst

Onlangs sprak ik architect Jacob van Ringen uit Groningen voor een interview en hij zei dat we dusdanig geobsedeerd zijn door regeltjes en veiligheid  dat het gezond verstand in de verdrukking is gekomen. ’We klagen wel eens dat alles in Nederland op elkaar begint te lijken dat er nauwelijks interessante woningbouw wordt gepleegd, maar het kan vaak niet eens anders, de regels laten dat simpelweg niet toe. Ik heb huizen gebouwd in Rotterdam die nu volstrekt niet aan de isolatie eisen voldoen, maar wel zuiniger zijn dan de huizen die wel een certificaat hebben. Dat komt simpelweg omdat ik ook rekening heb gehouden met de positie ten opzichte van de zon en dat wordt in die rekenmodellen helemaal niet meegerekend.‘ Ik ben bang dat Van Ringen gelijk heeft, we bedenken een optimaal laboratorium model met versimpelde parameters en planten dat in de werkelijkheid. Niet de uitkomst van de regels geldt, namelijk dat we gelukkiger worden, maar het naleven van de regels zelf is het doel geworden. 

nu even niet

‘Misschien vond ik dat toch wel een minder geslaagde passage want de hoofdpersoon deed het niet voor de eerste keer en dan weet je gewoon; zonder glijmiddel kom je niet binnen. ‘

Dit zei de Duitse vertaler van Grunberg tegen mij op een terrasje in Amsterdam.We hadden het over literatuur, dat spreekt voor zich.  Ik heb het boek, Huid en Haar, waar de passage in voor schijnt te komen nog niet gelezen. Het is net als met Michel Houellebecq; fantastische literatuur natuurlijk maar ook telkens weer een emotionele aanslag. Elementaire deeltjes las ik in Afrika,  de luchtvochtigheid was er hoog, maar ik heb drie dagen moeten bijkomen van het boek. Ook wordt ik nog wel eens bezocht door beelden van een mislukte besnijdenis en een hond van onduidelijk ras, beelden afkomstig uit Grunbergs roman de Joodse messias.  Toen ik de beschrijving van bovenstaande scene hoorde wist ik dat het boek zeker gelezen moet worden, maar nu nog even niet.

Balade

Wegens een menselijke fout, zo meldde blogger, heeft de site sinds woensdag plat gelegen. Bij deze geef ik door wat Blogger ook al tegen mij heeft gezegd: sorry voor het ongemak. Gisteren ben ik met de lieve G naar de film geweest. Het betrof 'Balade Triste de Trompeta’, een Spaanse horror film die begint tijdens de Spaanse burgeroorlog en zich later grotendeels afspeelt in de jaren zeventig. Nu ben ik niet zo thuis in de horror, maar deze film zat vol verborgen symboliek. Als je het mij vraagt ging het over de erfzonde. Een vader die zijn zoon opzadelt met de  opdracht om gelukkig te worden door zich te wreken. De vader die een vrolijke clown is en de zoon die een trieste clown moet worden, hij heeft als kind teveel meegemaakt. De film is absurdistisch en zit vol orgastisch geweld.  Als de zoon zich heeft omgevormd tot een engel des doods gaat hij opzoek naar de vrouw die hij lief heeft. Hij raakt betrokken bij  een aanslag op de eerste minister Carrero Blanco, een historisch feit. Hij is een clown en dus vraagt hij aan de toekijkende ETA leden: van welke circus zijn jullie? Al met al een vermakelijke film met tal van verwijzingen naar King Kong en de perversiteit van de Katholieke kerk. 

Voorlichting

Wie bij de universiteit werkzaam is of net doet alsof, zoals ik, krijgt vroeg of laat te maken met beleid. Vandaag was zo’n dag. Beheerder Rein van den Bos die mij vaag van gezicht kent en daarom denkt dat het wel goed zit met het feit dat ik een kantoor bezet houdt, vroeg of ik even bij de bijeenkomst wilde komen. De bijeenkomst, zo bleek, ging over RSI. Voor diegene die veregeten waren wat het was werd het nog even uitgelegd: Repetitive Strain Injury. ja, het was zo'n soort middag. Rein van den Bos had zelfs zijn pak aangetrokken. Veiligheid is een van zijn speerpunten. 'De mens is gebouwd om te bewegen, niet om stil te zitten', zei de fysiotherapeute stellig. Dit was haar vakgebied, dat hoorde je aan alles. 'Toch verzinnen we steeds meer apparaten waardoor we niet hoeven te bewegen, het enige wat beweegt is de muis op het computerscherm.' Vervolgde de specialist. Niemand haalde het in z'n hoofd haar tegen te spreken. Na ongeveer twintig minuten praten kregen we een oefening. 'Stel je voor dat je een staart hebt die uit je stuitje groeit, die staart gaan we nou tussen onze benen laten slingeren. Toe maar, ik doe het ook.' de fysiotherapeute bewoog haar heupen op tamelijk provocerende wijze op en neer. Deze les begon uit de hand te lopen. 'Dat moet je tien keer doen.' Binnen de kortste keren stond iedereen sexy heupbewegingen te maken. Er kwam maar geen einde aan de bijeenkomst. Of we ook het bot kenden dat in onze billen zit.'De meeste mensen leren dat bot pas kennen als ze op de fiets gaan zitten. Je kunt voorop het bot gaan zitten, in het midden van het bot en erachter. Speel daar een beetje mee als je achter de computer zit. ' Het begon er langzaam op te lijken dat de  fysiotherapeute het liefste had dat we helemaal niet meer aan werk zouden gaan. Als we het al deden dan moesten we veel water drinken, volgens haar  omdat je van veel water drinken vaak naar de wc moet en dan beweeg je tenminste weer even. Hoe vaker we van onze computer weg zouden blijven hoe beter. Deze mevrouw benaderde het schrijven achter de computer puur als een fysieke daad. En dat is haar goed recht misschien, want ze is ten slotte fysiotherapeute, maar schrijven is natuurlijk meer dan dat. Iemand die inspiratie heeft zal niet zo snel te stoppen zijn, die wil door want die zit in een flow. Haal je die uit de flow dan is de kans veel groter dat hij RSI krijgt of hartkloppingen of een aanval van pure agressie. Hoe het ook zij, na anderhalf uur zat ik weer achter mijn computer, uitgeput en inspiratieloos. Ook meende ik een licht kloppend spiertje te voelen in mijn linker pols.

toen ik vanmorgen in de spiegel keek moest ik denken aan een schilderij van Goya

Punikken

 

Vanmiddag draaide de film ‘De nul optie’ in het Filmhuis van Groningen. De film is deels het resultaat van onderzoek dat Martijn Duineveld heeft gedaan naar de planvorming rondom het Groninger Forum en behoort tot het genre van de gefictionaliseerde documentaire. Het is met andere woorden fictie dat echt gebeurd zou kunnen zijn. Er hoort ook een boekje bij met dezelfde titel. In de film komt ‘het systeem’ aan het woord als ‘ de planner prins’  (een verwijzing naar Machiavelli’s De Heerser) . Echt geslepen en manipulatief kwam de ‘verlicht despoot’ niet op mij  over.  Eerder een beetje onbehouwen en doorzichtig. Ondanks de mooie plaatjes, die deden denken aan de website van een projectontwikkelaar,  vond ik de film ook nauwelijks iets schokkends hebben.  In het boekje komen de verschillende perspectieven op het besluitvormingsproces beter uit de verf.  Wat er rondom de film gebeurde was interessanter dan de film zelf. Er schijnen wethouders te zijn geweest die hebben geprobeerd de film tegen te houden, ook oud wethouders mengden zich in de ophef. Dat ze wel even hun tanden hebben laten zien en het daarbij hebben gelaten, geeft al aan dat ze geen werkelijke macht bezitten. Oud wethouder ruimtelijke ordening Willem Smink schijnt te hebben gezegd dat hij beledigd is dat hij als oud wethouder helemaal niet in het boekje voorkomt. De doelstellingen van de sociaal democratie zijn grotendeels gehaald, de wederopbouw is geslaagd zou je kunnen zeggen, we hoeven niet langer met straffe hand plannen erdoor te drukken voor het zogenaamd maatschappelijk belang. Maar zoals uit de ‘wandelgangen reactie’ van Willem Smink al blijkt; de macht is vooral ijdel en weet niet van opgeven. Als de film een ding heeft duidelijk gemaakt, maar het boekje beter, dan is het wel dat.  Het old boys network kan definitief gaan punniken, als ze dat al niet deden.

Buitenleven

Met jaloezie kan ik kijken naar andermans tuin. Twee vrienden van mij hebben 400 vierkante meter grond op de kop getikt, gehuurd op een volkstuinen complex. Vierhonderd kwadraat meter vrijheid, zoals een van hen het omschrijft. Een jongensdroom die waarheid is geworden, zei de ander. Dat is natuurlijk ook zo, in theorie althans. De vrijheid blijkt nog hard werken te zijn. Ze hebben een soort gemotoriseerde ploeg moeten huren om de grond enigszins te vrijwaren van wortelstructuren. Het is hard werken, maar dat is volgens de jongens ook de bedoeling. Toch heet het niet voor niets een volkstuin complex, je hebt letterlijk ook te maken met het volk. De buren, aan de andere kant van het pad,  zijn een ouder echtpaar met het typische uiterlijk van slechte mensen zoals die wel zijn afgebeeld in de boeken van Roald Dahl. Zij hebben hun 400 vierkante meter vol gezet met tuinkabouters. Het schijnt dat deze mensen oude rechten hebben en als enige dieren mogen houden. Het echtpaar zit gevaarlijk dicht bij de grens waar recreatief gebruik overgaat in permanent gebruik. Vanmorgen toen ik de tuin even kwam bewonderen speelde zich onder meer deze conversatie af tussen mijn vriend en de buurtjes.  Ondanks het warme weer, daalde de temperatuur voelbaar een paar graden.

‘Wat zijn jullie voor onbeschoft soort mensen?’

‘Je vroeg om wat kozijnen, nu heb je kozijnen.’

‘We hebben nu inderdaad tien  kozijnen, een deur en een berg sloophout. Maar als ik zeg dat het wat teveel van het goede is,  willen jullie het niet terug nemen.’

‘Een eind verderop is iemand die wil het ook wel hebben, breng het daar maar heen.’

Mijn vriend verheft zijn stem. ‘Eerst stort u onze tuin vol met uw troep en dan moeten we dat vervolgens ook nog voor u gaan afvoeren?'

Het was na deze zin dat ik mij stilletjes uit de voeten heb gemaakt, wel laf natuurlijk, maar het buitenleven blijkt niet helemaal aan mij besteed.  En ik moet ook zeggen, ik had  de verkeerde kleren aan, anders was ik misschien wel even gebleven.

Gezicht

Vanavond was ik bij een tentoonstelling in Deventer. Ik ben er heen gegaan omdat ik een bijdrage heb geleverd aan het project dat tentoongesteld werd. Natuurlijk waren er andere dingen die ik moest doen. Maar ik besloot mijn gezicht te laten zien. Dat is een rare gedachte want het is niet zo dat de anderen op jouw gezicht zitten te wachten, in tegendeel, in dit geval kenden ze mijn gezicht niet eens. Toch geloof je dat het ‘ je gezicht laten zien’ zin heeft. Je hoopt het haast. Je denkt, ik ben freelancer m'n gezicht laten zien hoort bij mijn werk. Maar misschien is dat wel een groot misverstand. Ten slotte gaat het uiteindelijk om wat je op papier zet. Ik ben op weg naar Groningen, er gebeurd daar van alles dit weekend en ik dacht, kom, misschien geen gek idee om daar mijn gezicht eens te laten zien.

Bird Dog

 

Vandaag heb ik wat reserach gedaan naar kipnuggets, dit in verband met het snelwegboek.  McDonald’s introduceerde de kip nugget  in 1979, maar het bedrijf was niet de uitvinder van dit product. Dat had voedsel wetenschapper Robert C. Baker van de Cornell University in New York namelijk al gedaan. Deze kippenprofessor ontwikkelde in de jaren zestig een manier om losse stukjes kippenvlees weer aan elkaar kan plakken tot lekker gekruide kiphapjes. De chicken nugget  is een belangrijke schakel in het loskoppelen van de vorm en herkomst van het product. Kippen nuggets kunnen met de techniek van professor Baker ook in de vorm van kleine dinosaurus worden gemaakt. Hoe minder herleidbaar de vorm van het eten, hoe belangrijker de naam zou worden, ontdekte de professor. Kippen hotdogs waren bijvoorbeeld zeer populair, alleen de naam was een probleem uit onderzoek bleek dat vrouwen over het algemeen de naam 'Chicken Franks' leuk vonden en mannen overwegend gingen voor de naam ‘Bird Dog’. Ooit liet hij studenten vis gehakt in tomatensaus eten, ze vonden het afschuwelijk. Maar toen zijn team het product de naam Sloppy Jonah meegaf vonden ze het ineens fantastisch. Het zal tot 2008 duren voordat de chicken nugget weer enigszins dierlijk wordt. De Britse kunstenaar Banksy maakte in 2008 een installatie in New York waarbij bewegende chicken nuggets op pootjes zichzelf in een bakje met saus dipten.

Chicken nuggets dippen zichzelf

Bloemkool

Bij de koffie en thee winkel Inproc had ik vandaag een gesprekje met het meisjes dat altijd de Italiaanse espresso bonen voor mij inpakt. Mooi zwart glimmende bonen. Ze vertelde dat ze deze maand al haar bonnetjes gaat bewaren omdat ze wel eens wil weten wat ze uitgeeft aan boodschappen. Een interessante vraag, van de telefoonrekening weten we het doorgaans wel, maar van de boodschappen niet.  Iedere dinsdag gaat het koffiemeisje naar de markt. Zou ik ook moeten doen, maar ik kom meestal niet verder dan de avondwinkel wat overigens ook een beleving is. Laatst nog zei Henk, want zo heet hij geloof ik: vanmorgen stonden deze aardbeien nog op het veld. Henk weet: smaak zit niet op je tong, maar in je hoofd. Het koffiemeisje heeft ook een eigen groenteman, met groenteverhalen.  'Dat is zo’n man, een echte westlander’, zegt het koffiemeisje, 'dan vraag ik om bloemkool en dan vraagt hij wat voor bloemkool wil je, en dan zijn er dus verschillende soorten. Kijk ik heb een schitterend exemplaar voor je. Hij houd de bloemkool omhoog en vertelt dat er een vrouw bij hem komt die curry over de bloemkool doet. De groenteman krijgt bijna een rolberoerte als hij eraan denkt. Curry! Kun je het geloven? Zo’n schitterende bloemkool!'

Ik kon er niks aan doen, maar vanavond dacht ik aan de bloemkool. De twee minuten stilte, de twee minuten per jaar die bedoeld zijn voor de doden, hadden de vorm van een bloemkool aangenomen. Dat krijg je ervan als je niet naar  de tv kijkt, dan dringen zich onvermijdelijk andere beelden op. Toch had de bloemkool het wel verdient om herdacht te worden. 

Ik kan me nauwelijks de laatste keer herinneren dat  ik bloemkool heb gegeten. Misschien is dat wel bij oma geweest, jaren geleden. Zo dacht ik dus aan oma, mijn prive dode en aan haar bloemkool met kaassaus. Volgend jaar is de doperwt aan de beurt, de doperwt uit blik, ook zo'n groente die ergens aan de randen van mijn bewustzijn zweeft.

doorsnee zondaars

David BrooksSchrijft in de New York Times dat hij zou willen dat er een democratische bin laden bestond.'I just wish there were a democratic Bin Laden, that amid all the Arab hunger for dignity and freedom there was another inexplicable person with the ability to frame narratives and propel action — for good, not evil.'

Een soort Obama dus, wiens naam door meerdere media per ongeluk op het breaking news scherm voorbij kwam in plaats van Osama. Maar die droom van Brooks is nogal onrealistisch want een democratische Bin Laden kan alleen binnen een democratisch bestel omhoog komen en dat bestaat niet in het midden oosten. Een verlicht despoot zou beter zijn, of iemand zoals Giulio Andreotti bijvoorbeeld, de christen democraat die sinds 1945 aan maar liefst 33 Italiaanse regeringen heeft deelgenomen. ' we zijn allemaal doorsnee zondaars.' zegt hij in de film il Divo die Paolo Sorrentino maakte over het leven van deze president. Een mooi motto en dichter bij de waarheid dan het 'evil' waar David Brooks over spreekt.

Commitment

 

In de Volkskrant lees ik dat politici en kunstenaars samen kamperen in de kunstruimte W139 in Amsterdam om over de kloof tussen kunst en politiek te praten. 'Ook nu heeft het openbaar bestuur de verbeelding van de kunst nodig', vindt Amsterdamse wethouder cultuur Carolien Gehrels. 'Omgekeerd kan de kunst niet bestaan zonder bescherming van de macht.'

Dat lijkt me een dubieuze uitspraak. Bestond er geen kunst in het Oostblok? Zijn het niet juist die kunstwerken waarop gejaagd werd door de machthebbers waar we het nog steeds over hebben? De eerste stelling gisteren was dat de politiek meer commitment zou moeten tonen met kunst en zich er inhoudelijk mee zou moeten bemoeien. Censuur is ook commitment. 

Geloof

 

Vandaag ben ik rechtstreeks vanuit mijn Groningse kantoor naar Den Haag terug gegaan, ik heb niks speciaals te doen in Den Haag, maar dat geldt ook voor Groningen. Er breekt hoe dan ook een moment aan dat je moet gaan.  Ik houd mijzelf voor dat de daad van het verplaatsen op zichzelf al nuttig is. Wie nergens meer in geloofd, kan altijd nog de trein pakken.