Het guerilla meisje dat Liduine Zumpolle nooit is geweest, zo had de documentaire over de Nederlandse Geurilla strijder Tanja Nijmeijer ook kunnen heten. Liduine is in het nieuws gekomen omdat zij degene is geweest die het dagboek van Tanja openbaar heeft gemaakt. Volgens eigen zeggen deed zij dat om te voorkomen dat er meer mensen in Europa op het idee zouden komen zich bij de FARC aan te melden. Wat de exacte reden is, blijft gissen, maar het is natuurlijk onzin dat Europeanen zich massaal melden om bij de FARC te gaan. Het lijkt erop dat Liduine vooral de aandacht op zichzelf wil richten. Ze komt al sinds de jaren zestig in Colombia en vecht op haar manier tegen de corruptie en ongelijkheid in het land. Ze geeft zelf toe dat ze ooit net als Tanja een naif idealistisch meisje was. Toch geeft ze Tanja er van langs en zegt ze dat er geen enkel excuus bestaat om haar keuze te rechtvaardigen. Ze heeft allicht gelijk, maar de verbetenheid waarmee Zumpolle haar beschuldigingen doet, verraad een een vreemd soort jaloezie. Ook het feit dat ze een boek over Tanja heeft gepubliceerd wijst erop dat ze via Tanja vooral zichzelf wil lanceren. Wat blijft hangen na het zien van de documentaire Dichter bij Tanja, is het aandoenlijke beeld van de moeder die volkomen radeloos is en boodschappen van moederliefde de jungle instuurt.
