Begin van het einde

Vandaag was ik in Nijmegen voor een bruiloft. Mijn zus ging trouwen. Het moest vroeg, want hoe vroeger, hoe goedkoper het is. Volgens sommigen mag een bruiloft best wat kosten, anderen zien daar het nut niet van in. Sommigen zien hun trouwdag als de mooiste dag van hun leven, anderen beschouwen het als een formaliteit. Iets wat ook op een druilerige maandagochtend in de lunchpause geregeld kan worden. Dat lijkt me een gezonde opvatting. Beter is het om helemaal af te zien van het huwelijk (behalve voor een verblijfsvergunning, zoals mijn vader altijd zegt). De ambtenaar van de burgelijke stand zei dat het voor een getrouwd stel verplicht is om op een plek te wonen. De conclusie is duidelijk:  Het huwelijk is niet zozeer een manier om het geluk te bestendigen alswel een manier om mensen maatschappelijk te verankeren.