Vanavond heb ik met de lieve G de film Agora van Alejandro Amenabar gezien op een geleende DVD van het instituto Cervantes. De film komt volgende week in de Nederlandse bioscopen. Ooit heb ik Mar Adentro gezien van deze regisseur met Javier Bardem als invalide man (vanaf de nek verlamt) in de hoofdrol. Een zeer indrukwekkende en aangrijpende film over een man die dood wil, maar dat vanuit religieus oogpunt niet mag. Ik had dan ook hoge verwachtingen van Agora, vooral omdat het verhaal complex genoemd werd. Maar zo complex was die niet, het was vooral vol. Het gaat over de droeve geschiedenis van Hipatia, een atheistische filosofe die het slachtoffer wordt van christelijk fundamentalisme in het jaar 391. Het gaat in de film vooral over de sloopdrift van deze christenen, waarbij de joden het moeten ontgelden en vooral de bibliotheek van Alexandrie. Uiteindelijk dus ook Hipatia. De film laat goed zien dat, zoals Nietzsche al zei, een geheugen (en het geloof is een speciaal soort geheugen) alleen kan ontstaat als het pijn doet en er veel bloed wordt vergoten. Wikipedia meldt overigens dat de christenen later het verhaal over de heilige Catherina van Alexandrie hebben verzonnen om hun eigen schande van het lynchen van Hipatia te doen vergeten. Zo zet Amenabar dat na zoveel eeuwen toch nog weer recht. Het is echter, met Nietzsche in het achterhoofd, de vraag of het zal beklijven. Zijn boodschap is namelijk nogal subtiel, die is misschien wel: blijf ten alle tijde zelf nadenken en laat je leiden door de directe ervaring zelf in plaats van te handelen in naam van het hogere
