Vanavond heb ik met de lieve G, huisgenoot en geliefde, twee DVD’s gekeken. De eerste DVD betrof een film van Almodovar omdat ik me ten doel heb gesteld zijn gehele oeuvre te bekijken. De film heette Pepi, Lucy, Bom y las otras chicas de monton. Niet een hele sterke film, vond ik maar het ging dan ook over de Spaanse movida, het feest van de democratie na de dood van Franco. Het was typisch zo’n feest waar je bij geweest had moeten zijn. De jaren zestig was ook zoiets. De jaren tachtig waren in Spanje wat de jaren zestig waren voor de rest van de wereld, een periode gekenmerkt door een escalerende vrije seksuele moraal. Almodovar lijkt met deze film het punt te willen maken, dat de seksuele moraal altijd al pervers was, maar dat ze door de liberalisering alleen maar zichtbaar is gemaakt en is bevrijdt uit het burgerlijke korset.
Na Almodovar hebben we een stuk van het meesterwerk Kaos gezien, naar een roman van Luigi Pirandello geregisseerd door de gebroeders Taviani. Daar kwamen weer hele andere vormen van perversiteit aan bod, die ik eerlijk gezegd een stuk origineler vond.
Zoals de moeder uit het hoofdstuk ' deandere zoon' die zegt:’ hij is dan wel uit me gekropen, maar het is mijn zoon niet.’ Na die opmerking volgt een relaas van Garibaldi die de gevangen bevrijdde, waardoor een hoop onschuldige maar ook een hoop gevaarlijke monsters werden losgelaten. In 'maanziekte' wordt een man gek van de maan. Zo laten de broers Taviani aan Almodovar zien, dat perversiteit opgesloten in het Korset van bijgeloof en de cultuur van het Siciliaanse platteland, ook magisch kan zijn.
