Gisteren had ik een gesprek met landschapsarchitect Klaus Overmeyer die bezig is met een ontwikkelingsplan voor Tempelhof. Hij sprak ondermeer over Berlijn als een goede leerschool om met tegenslagen om te gaan (geldt dat niet voor heel Duitsland?)
‘In Nederland is het toch heel erg zo dat jullie het wel lekker vinden om in een huis met een tuin te wonen en lekker naar de supermarkt om de hoek willen gaan en dan lekker het huis in richten, in Nederland is alles heel vaak lekker.’
Dat speelt volgens Overmeyer in Berlijn minder een rol. Of dat nou noodgedwongen is of niet, men vindt het daar veel belangrijker om vrienden te hebben en een netwerk waarbinnen je kan uitruilen dan veel geld en een carrière. Er zijn veel mensen, vooral in de creatieve hoek, die zo leven. Hopen op een opdracht en zo niet dan maar even wat anders doen. Maar het streven is om uiteindelijk op dat netwerk te kunnen blijven drijven. Overmeyer had het over een vriendin van hem die in het theater werkt, een kind heeft en onlangs lesbisch is geworden. Die moet dus de spreekwoordelijke touwtjes aan elkaar zien te knopen. Toch verkiezen veel mensen het om zo te leven, zonder alle noodzakelijke verzekeringen om het lekker te hebben. Deze groep heet dan ook niet voor niets das neue prekariat.
