Bob is een eigenaardige kat. Hij laat zich nauwelijks aaien, als hij zich al in het openbaar vertoont. Over het algemeen zit hij achter de cd’s door een kier van de kast naar de woonkamer te loeren. Maar zodra wij naar boven gaan en de deur van de woonkamer achter ons dichttrekken, voelt hij zich in de steek gelaten en begint hij te jammeren en met zijn nagels over de deur te krassen. Iedere morgen als we beneden komen blijkt hij iets gesloopt te hebben. Vanmorgen was dat misschien wel het minst erge, maar het was wel een bende. De blaadjes van een gedroogde roos waren als vetrapte chips over het tapijt verspreid.
