De enige stam in Nederland die zich nog verkleed zijn volgens mij de staphorsters. Je zag ze veel op het ijs vandaag. Schaatsenrijdsters in rokken en leuke hoedjes. Wel op noren, dat dan weer wel. In de Volkskrant van dit weekend stond een mooi verhaal over de elfstedentocht en de betekenis van het ijs voor Nederlanders. Het water dat in Nederland altijd in termen van ‘strijd’ en gevaar wordt gezien, is in de vorm van ijs een vriend, een gevaarlijke vriend maar toch een vriend.
In de middeleeuwen was ijs ook goed tegen inteelt want je kon zo over het water naar het andere dorp schaatsen. Ephimenco schreef een aantal dagen geleden in Trouw een licht chauvinistisch stukje over de Nederlandse volksaard en het contact met de kou. Maxima had er volgens hem dus niets van begrepen toen ze zei dat de Nederlander niet bestaat omdat ze op d everkeerde tijd nederland was binnengekomen, ze heeft de ijsgekte niet meegemakt.Het is natuurlijk een beetje flauw van Ephimenco om het weer op maxima’s bordje te leggen. Er werd dan ook heftig gereageerd met ingezonden brieven waarin mnesen klaagden over zwakke enkels en last van kou en of ze dan misschien geen nederlander zou zijn. Slappe hap natuurlijk, met zwakke enkels kun je de volksaard niet typeren.Maar schaatsen is inderdaad niet voor mensen die piepen. Na een paar dagen schaatsen doet ook werkelijk alles pijn, maar als je daar doorheen bent kun je genieten van de prachtige omgeving. In de eindeloze sliert schaatsers op het meer zag je de ijzers opflikkeren in het zonlicht als honderden flitsen van camera’s die een glimp proberen op te vangen van een celebrity. Dat was dan in dit geval het prachtige winterlandschap waarop ieder cliché van toepassing leek te zijn. Een zwaan vloog loom en laag over mijn hoofd, de zwarte zwemvliezen naar achtereren geklapt. Iemand die ook naar de zwaan keek reed spontaan in een scheur en ging gigantisch onderuit. Het schijnt dat op het ijs ook verbroedering plaats vind en dat we elkaar helpen in moeilijke omstandigheden. Daarvan waren ook vandaag weer ontroerende voorbeelden te zien. Als iemand ten val kwam werd er bezorgd naar diens toestand geïnformeerd en schoten tientallen handen te hulp.
Zelf doe ik daar niet aan mee. Schaatsen is een individuele sport en bovendien wilde ik ondanks de drukte wel een goede tijd neerzetten op de veertig kilometer. Ik deed er twee uur en een kwartier over, dat viel dus wat tegen met dank aan de verbroedering van al die recreanten die voor mijn voeten hebben geschaatst.
