In het boek pleasure pavilions and Follies in the gardens of the ancien regime (Bernd H. Dams, Andrew Zega) lees ik het fascinerende verhaal van Madame de Pompadour, de perfecte maitresse van Louis XV. Het duurde twee jaar om haar bezittingen te veilen en toch kon ze in een brief schrijven dat materiele zaken haar niet interesseerden. Haar ware devotie lag bij Louis XV waarvoor ze alles deed om hem te plezieren. Daar kreeg ze veel macht voor terug en kon zelfs ministers ontslaan met een slap excuus. ‘As with Louis XIV , Madame de Pompadours sense of mission forced her to modulate her personality to achieve her ends, thus making her true self essentialy unknowable and creating a mythic persona that became the embodiment of her age.’
Je ware persoonlijkheid verbergen achter een gecnstrueerde follie is vandaag de dag natuurlijk gemeengoed onder publieke figuren.De grap is natuurlijk wel dat het onderscheid tussen follie en orgineel nauwelijks nog te maken is, of liever gezegd ze zijn allebij even echt.
