Vandaag heb ik twee uur geschaatst op een meer net onder de Loosdrechtse plassen, de stille plas genaamd. De lucht was koud en droog en de zon scheen laag en fel over de ijsvlakte. Het blijft trouwens nog steeds een vreemde gewaarwording om over het zwartgeblakerde wateroppervlak te scheren. Soms geloof je het niet echt en zien grote stukken maagdelijk ijs eruit als onbevroren water, je vermoed er op zijn minst ieder moment doorheen te zakken. Maar dat gebeurd niet, het is kijhard. Met de wetenschap dat we waarschijnlijk weer twaalf jaar zullen moeten wachten voordat er weer ijs ligt, zijn we negen keer het meer rond gegaan. Het waren vooral rugklachten die ons uiteindelijk deden stoppen. Ik ben bang dat ook ik slachtoffer ben geworden van de massahysterie die iedereen sinds deze week in zijn ban lijkt te hebben.
