Op een vluchtstrook in Accra staat iedere dag een man. Hij stond daar toen, maar in mijn gedachten staat hij er nogsteeds. Het lijkt net alsof hij staat te wachten op de bus. maar de bus komt niet en hij weet dat heel goed. Met een lederen aktetas naast zich op de grond en een colbertje over zijn arm geslagen staat hij daar en trotseert de helse zon. Ik heb hem een keer aangesproken en hij leek nog volledig bij zijn verstand te zijn. Hij had zijn baan verloren en van het één kwam het ander, hij is op een vluchtheuvel gaan staan. ‘Soms gooien mensen muntjes naar me, vanuit hun auto’s’, zei hij, ‘maar ik vraag er niet om.’
Naast de containerman moet ik nu dus ook al denken aan de vluchtheuvelman. Vreemd is dat. Misschien ben ik bang om ook zo te worden? Wat zou ik dan eens uitkiezen, een buitenwijk misschien? Vanaf half januari tot half maart ga ik inderdaad een maand lang in de buitenwijk ypenburg wonen in een het huis 7x11 dat door een kunst instelling (Heden genaamd) wordt gebruikt voor hun artist in residence programma. Ik ga daar dertig dagen integreren met een (geleende) hond om contatcen mee te leggen en ga deelnemen aan alle mogelijke cursussen die er zijn, zoals schilderen op zijde en Italiaanse voor beginners. Enigszins bang ben ik wel. Bang dat ze me bijvoorbeeld niet meer laten gaan omdat de cursus drie maanden duurt en dat ze na die drie maanden zullen zeggen dat het zonde is als ik de vervolg cursus niet zou doen. Dat ik anders voor niks heb geinvesteerd in het basis niveau.Je wilt mensen ook niet teleurstellen en dan doe je al snel toezeggingen waar je later spijt van krijgt.
