Gisteren was ik bij denker en tuinarchitect Luis le roy op bezoek. Ik zeg denker en tuin architect en dat klinkt meteen wat gemankeerd, dat komt omdat Le Roy nergens echt in past. Hij is namelijk niet van deze tijd. Het is een man die zijn eigen huis heeft gebouwd en dat zegt eigenlijk al genoeg. In elk geval meer dan het woordje tuinarchitect.
Iemand die z’n eigen huis bouwt tref je niet aan op netwerkfeestjes, is wars van alles dat naar onechtheid riekt en heeft een schurfthekel aan projectontwikkelaars. Ik was gewaarschuwd. Op station Heerenveen twijfelde ik nog of ik bloemen zou meenemen, maar besloot dit niet te doen. Voor een man die de natuur z’n gang wil laten gaan zouden afgesneden bloemen nog wel eens als een belediging kunnen zijn.
Le Roy bleek te beschikken over een gigantische glas collectie die hij in de loop der jaren bij elkaar heeft gezocht en die samen een prachtige symfonie vormen. ‘wij hebben helemaal geen tv nodig, er zijn al genoeg beelden om ons heen’ zei Louis le Roy en ik vond dat hij gelijk had. Er waren ten slotte ook nog kranten en hij was verbazingwekkend goed op de hoogte. Hij liet me kranten knipsels zien van ondermeer het vliegtuig in de Hudson.’Dat is toch waanzin, dat vliegen. De mens moet als bulkgoed worden vervoerd anders is het niet eens betaalbaar. De directeur van schiphol zei zelfs dat hij aan het vliegen niets verdiend, alleen maar aan het winkelen.’
Na iets meer dan een uur nemen we afscheid, Louis heeft een jaar geleden een beroerte gehad en hij voelt zich vermoeid.
Nog even liep ik naar de voorkamer om zijn vrouw gedag te zeggen, die ons zo lief thee en koekjes had gebracht.
‘oh je gaat weer’, zei ze terwijl ik zag hoe het blauwe licht op haar gezicht flakkerde,’Ik ben even de herhaling van pauw en Witteman aan het kijken, daar kom ik avonds nooit aan toe.’
