Vandaag op Zembla een interessante vorm van hedendaagse oplichterij gezien: De handel in CO2 credits. Het komt erop neer dat we ons schuldgevoel omtrent vervuiling kunnen afkopen door bijvoorbeeld in Oeganda bomen te planten. Wat er niet bij wordt verteld is dat de aanplant van bomen niet zelden gepaard gaat met landonteigening. Mensen die al generaties lang op die plek hun voedsel verbouwen en zelf nauwelijks CO2 uitstoten worden met geweld verwijderd voor Nederlandse bos aanplant. De heer B. Staal, voorzitter van de stichting Face, die deze aanplant verzorgt zegt hier het volgende over: “Die mensen wonen op dat land ten koste van het milieu”.
Een geweldige uitspraak van een man die volstrekt van zijn gelijk overtuigd is en daarmee op ontroerende wijze het hele probleem van het milieu neutraal circus blootlegt. Namelijk dat we de problemen en dus ook de oplossingen nooit bij onszelf zoeken.
In navolging van de heer Staal zal ik voortaan bij iedere vlucht die ik neem een aantal milieubewuste mensen opbellen om te zeggen dat ze weer een weekje koud kunnen gaan douchen omdat er een tripje op handen is. Dan zijn zij blij want ze hebben het milieu weer gecompenseerd en ik ben ook blij om dezelfde reden.
