Onlangs las ik in het boekje Moralitijd uitgegeven door de Balie het essay De Battle of Seatle van Evert Nieuwenhuis, met als ondertitel van funshopen naar fairshopen.
Hierin betoogt hij ondermeer dat het planten van een boom als je naar New York vliegt altijd nog beter is dan het niet planten van een boom. Dat is het soort idealisme waar de wereld dus helemaal niets aan heeft. Dat is het exporteren van ons besmeurde geweten naar Afrika zoals we al decennia met ons afval doen. Het gaat niet om acties, evenementen en statements maar om de betrokkenheid bij een proces, wat neer komt op de betrokkenheid bij een cultuur. Ik moet altijd terugdenken aan de Critcal Massers in New York die iedere laatste vrijdag van de maand verzamelen op Union Square om vanaf daar door de stad te gaan fietsen. Het is een wederkerig protest tegen milieuvervuiling en een overheid die dreigt teveel van de bewegingsvrijheid in te perken. De fiets is hier een vehikel om verschillende urgente zaken kenbaar te maken en soms met succes te bestrijden, zoals afgelopen zomer bleek toen ze het voor elkaar hebben gekregen om een wet van tafel te vegen waarin het langer dan tien minuten op een plaats filmen werd verboden(alles in het kader van terrorisme bestrijding). Door iedere maand weer de straat op te gaan tonen ze hun betrokkenheid bij hun stad en de maatschappij en daar heb je altijd nog meer aan dan zo’n Evert Nieuwenhuis met z’n gratis wijsheden.
