Een paar dagen geleden las ik in de krant dat brommers en scooters per seconde meer ultrafijnstof uitstoten dan vrachtwagens en twee keer zo veel als een gemiddelde auto. “Een fietser ademt extreem veel ultrafijnstof in wanneer een brommer hem passeert.” (bron:volkskrant 28 januari).
In Nederland maakt de fietsersbond zich druk over het heil van de fietsers, maar veel andere landen moeten het vaak zonder fietsbond stellen en strijden daarom zelf voor hun rechten.
Zo fiets ik wel eens mee met een groepje milieufanatiekelingen in New York die roepen om minder auto’s en meer fietsen en fietspaden. Ik ben geen milieuactivist, maar vind het wel grappig om door New York te rijden terwijl je achtervolgt wordt door squadron scooter agenten (er heeft zelfs wel eens een politiehelikopter met zoeklicht boven ‘ons’ gehangen). Het geeft een prettig soort groepsgevoel waar ik af en toe graag even gebruik van maak (om vervolgens weer ergens anders te buurten).Bij de dichters in Madrid werd het groepsgevoel vergroot door de kritische academici die zo nu en dan cynisch informeerden of ze ook wel eens een boek lazen. Hierop reageerde één van de dichteressen eens door te roepen: “weet je wat poëzie is, dit is poëzie”, waarop ze haar topje en bh uittrok en haar borsten toonde aan de sprakeloze academici. Ik vond overigens dat ze ongelijk had. Later verzuchte dezelfde dichteres dat het zo jammer was dat we woodstock gemist hebben. Ze was dan misschien niet geboren in het verkeerde lichaam, maar duidelijk wel in het verkeerde tijdsgewricht.
De fietsers op Manhatten hebben al heel lang geleden begrepen dat het geen zin heeft om je borsten aan de politie te laten zien, ook al rijden sommigen nog steeds rond met bloemen in hun haar. De politie op haar beurt weet ook dat iedere groep een vijand nodig heeft en slaat er niet kinderachtig op los. Fietsers worden in volle vaart van hun rijwiel getrokken en in de boeien geslagen. En dan maar schelden. Heerlijk!
Er bestaat een vergelijkbaar clubje fietsers in Brooklyn, waar het er heel vredelievend aan toegaat. Ze hebben daar blijkbaar een deal gesloten met de politie die in plaats van ze te achtervolgen, de groep fietsers begeleid. Van te voren moet de ebstemming bekend gemaakt worden zodat ze vooruit kunnen rijden om het kruispunten af te zetten. En het moet gezegd, de lol is er direct af. Als makke schapen werden we van Prospect park naar Coney Island geloodst. Twintig fietsers en dan tien scooters met lachende politieagenten ernaast. Het klopte het gewoon niet. Milieuactivisten die strijden tegen teveel CO2 uitstoot die worden begeleid door tien agenten in scooters, geen wonder dat ze de hele tijd moeten lachen.
De NYPD heeft het perfect begrepen, het groepsgevoel van de vijand kun je het beste breken door ze dood te knuffelen (of vergiftigen met een onzichtbare wolk dodelijke fijnstof).
