Politiek Correct

Als je wilt weten waarom Sylvana Simons in de war is, moet je naar
Professor Jordan Peterson uit Toronto luisteren. Hij is een kruistocht begonnen tegen politieke correctheid. Hij weigert mensen aan te duiden met hun persoonlijk gekozen sekse voornaamwoorden. Er zijn inmiddels iets van zeventig verschillende verzonnen voornaamwoorden (van androgyn tot non-binary). Dat is verder prima, maar het wordt zelfs verplicht gesteld om die te gebruiken. Dat gaat Peterson te ver, vooral ook omdat er een links ideologische agenda achter zit.  Er zijn twee seksen, volgens hem; man en vrouw. Verder vindt hij het überhaupt pervers om mensen te definiëren aan de hand van de groep waar ze zogenaamd bij horen. Peterson waarschuwt voor een langzaam oprukkend sociaal constructivisme. Er wordt een groep verzonnen, witte mannen bijvoorbeeld, en vervolgens wordt gezegd dat je als lid van die groep verantwoordelijk bent voor slavernij. Collectieve schuld, dat is iets wat ook in de Sovjet Unie werd toegepast. De succesvolle boeren werden Koelakken genoemd en vervolgens systematisch uitgeroeid. Simons zegt in de Volkskrant dat ze veel te danken heeft aan de LGBT gemeenschap en dat ze zich voor hen gaat inzetten. Ik ben benieuwd hoe. Dat soort zaken kun je het beste door de samenleving zelf laten uitzoeken. Zodra het politiek wordt, wordt de onderhandelingsruimte tussen burgers juist kleiner. Hoe meer wetten, hoe onvrijer de samenleving. Er zijn veel grotere problemen in Nederland dan deze identiteitskwesties. Het is net als bij de hele Zwarte Piet Discussie. We moeten ons onderwijs systeem aanpakken en verbeteren in plaats van het over Zwarte Piet hebben. Het zal mij niet verbazen als Simons zich hard gaat maken voor het verplichte gebruik van ‘personal gender pronouns’. Over de partij Denk kunnen we ook kort zijn. Zeventig procent van hun Turkse achterban is pro Erdogan, niet bepaald iemand die minderheden in zijn land tolereert. Volgens mij leven we in een behoorlijk tolerante samenleving die bedreigd wordt door Sylvana Simons, de partij voor de dieren en Denk enerzijds en Geert Wilders anderzijds.

Pionier Bier

Vandaag was er in het Buurthoes van Ten Boer een bijeenkomst over de overdracht van 55 voetbalvelden aan landbouwgrond (van een mislukt woningbouwproject) aan de sociale coöperatie Woldwijk die daar nu gaan pionieren. Tijdens mijn eerste verkenningen in het gebied kwam ik een muskusrattenvanger tegen. Hij praatte met liefde over het slimme beestje dat hij moest uitroeien. Zo wees de rattenvanger me op het feit dat de muskusrat helemaal geen rat is en dat zijn lippen zich achter zijn tanden bevinden zodat het dier zijn adem in kan houden en toch onder water kan blijven knagen. De muskusrat is de eerste pionier van het gebied. Omdat er toch allerlei ontheffingen in Woldwijk plaatsvinden kunnen we van muskusrattenvlees misschien een streekproduct maken. Gestoofd in pionier bier schijnt dit heel lekker te zijn.

Pioniers

Ik ben door een organisatie op pad gestuurd om het gebied Oosterdijkshorn (nabij Ten Boer) te verkennen en de 'gevoelstemperatuur' aldaar te bepalen. Wat voor gebied is dit ? Waar moeten toekomstige pioniers op letten ? Middenin een weiland trof ik ineens een ruimteschip gemaakt van honderden portocabins. Het leek niets met de omgeving te maken te hebben, het zweefde daar gewoon. Het harde nieuws drong langzaam tot me door; iemand was mij voor geweest. Dat is altijd even slikken voor de ontdekkingsreiziger. Maar al snel zag ik ook weer het voordeel, op deze manier had ik een hoop informanten die waarschijnlijk veel informatie over het gebied hadden. In een grote lobbyruimte met systeemplafond en foto behang van een Frans terras, zaten een paar honderd bejaarden Marlene Dietrich liedjes te zingen. Op het podium een zanger met trekharmonica. Het gebouw is een in zichzelf gekeerde binnenwereld, maar ook de mensen die in het gebouw vertoeven zijn in zichzelf gekeerd.Een vrouw zei dat ze zojuist haar schoonmoeder had bezocht die nog helemaal 'goed' is in haar hoofd alleen wat slecht ter been. 'Het is vreselijk voor haar, ze kan met niemand praten iedereen die niet doof is of uitgedoofd die zit op zijn kamer tv te kijken.'
Dit leek me een boeiende plek. Hier wilde ik meer van weten en ik vroeg aan de receptie of ik kon inchecken. Het kon. Ik schrijf dit bericht vanuit de gastruimte. Alzheimer of niet, vroeg of laat zal ik de verhalen er wel uit krijgen bij die mensen, je moet gewoon geduld hebben.

De echte Pokémon

Ik draaide vandaag het Blauwe dorp in toen ik bijna een man met een enorme camera omver reed. ‘Wat doen jullie hier?’, wilde ik weten. ‘We bestuderen de pestkop,’ was het antwoord. Mijn eerste associatie was iets met Zwarte Piet. Ook omdat de camera’s omhoog waren gericht richting de daken. Misschien dat pestkoppiet fopkadootjes door de schoorsteen gooide. Het bleek om een vogeltje uit Scandinavië te gaan. Een minuscuul vogeltje met een gele borst. Tamelijk uniek. Ik fietste door en kon alleen maar denken dat vogelspotters eigenlijk niet veel anders zijn dan Pokémon jagers. Het enige verschil is misschien dat het vogeltje daar echt zit en dat Pokémons digitaal zijn. Aan de andere kant is zo’n camera ook niet langer iets van deze wereld. Als je daarmee een vogeltje schiet wordt deze net zo echt als een Pokémon.

De Showroom van God

Gisteren nam ik met volkszanger Wabbesch Wabbesch een kijkje bij de Showroom van God langs de ringweg van Groningen. We hebben heerlijk meegezongen met de band die op het podium stond te swingen terwijl de Heer werd aanbeden. Dit is een kerk die de beeldtaal van de snelweg begrijpt en daarmee dus zieltjes weet af te vangen die over de ring voortjagen. Ze hebben een mooie website en een handige app. Het is een aantrekkelijke kerk, met aantrekkelijke jonge voorgangers. We waren dan ook bijna bekeerd, maar het gebeurde net niet. Na het kerkbezoek gingen we nog even naar een koopjesmarkt in een vergelijkbaar gebouw. Waarom we nog niet naar huis gingen was onduidelijk. Misschien wilde we nog wat bij de ringweg blijven of misschien moesten we nog reflecteren op wat we nou zojuist hadden meegemaakt. De koopjesmarkt zit net als de kerk in een aluminium loods. We liepen er verlekkert rond en hadden al bijna een mandje gevuld met goedkope spulletjes toen we op het laatst tot inkeer kwamen. Het ziet er mooi uit, maar je weet dat het troep is en ongezond, net op tijd stonden we weer buiten en ontsnapten we aan de macht van de ring. Je kunt veel van de ring zeggen, maar saai is het er allerminst.

Koningsdrama wordt vervolgd

‘That’s a lot, but let me think about that for a second, I can agree with the fee.’

Dit zegt Rudy Stroink in de Tegenlicht documentaire uit 2009 tegen iemand van Google (rond 25:22). Al weten we dat dan nog niet. Het zal me niet verbazen dat justitie toen al nattigheid vermoedde. Momenteel wordt Stroink vervolgd voor omkoping van een Google directeur om het bedrijf naar de Eemshaven te halen. Hij zou 1,7 miljoen hebben betaald.
Dit maakt de documentaire ineens heel interessant. Destijds was het een aardig kijkje in de keuken van een maatschappelijk betrokken vastgoed tycoon, maar het was ook wel een beetje Stroink marketing. Stroink leek in zijn eentje de foute vastgoed wereld weer een goede naam te willen geven. Overigens meldt een Quote artikel in 2014 dat Stroink nog een bonnetje moest betalen van 1,6 miljoen aan bouwbedrijf Bruil uit Ede. Die bedragen lijken wel erg veel op elkaar. Dat geld is dus wel betaald, maar (per ongeluk) aan iemand anders. 
In de documentaire is al goed duidelijk hoe wanhopig Stroink is. Op een gegeven moment praat hij met een mysterieuze investeerder die TCN wel wil helpen. Zou dat de criminele organisatie zijn waarvan Rudy en zijn vrouw mogelijk lid zouden zijn? In de documentaire noemde Rudy zijn eigen ondergang een Koningsdrama, door een list wist hij het te voorkomen, althans uit te stellen. Het lijkt wel alsof hij met dat woord koningsdrama een vloek over zichzelf heeft uitgesproken. Nu lijkt het pas echt op een drama uit te draaien,niet alleen voor het koningsrijk TCN dat al ten onder is, maar nu toch ook voor de koning zelf. Maandag moeten hij en zijn vrouw voor de rechtbank in Almelo verschijnen.

Micro wonen

Gisteravond gaf ik een kleine introductie op het fenomeen Tiny House. Een beweging die het simpele leven voorstaat en waarvan de aanhangers graag in kleine huizen wonen, het liefst in een groene omgeving. Uit research bleek dat het kleine huis nauw verbonden is met de geschiedenis van het kolonialisme. Vooral in de negentiende eeuw nam dit een vlucht. Kolonisten hadden behoefte aan snel in elkaar te zetten prefab huizen. Het kleine huis op wielen kwam in Amerika op in de jaren twintig van de twintigste eeuw, maar toen in de jaren dertig de crisis uitbrak kreeg het feestelijke karakter van de trailer een negatief imago. Het waren de arme ontslagen fabrieksarbeiders die in trailerparks gingen wonen. Toch kwam ik tot de conclusie dat de prefab trailer of woon-unit te verkiezen is boven een tiny house die je van de grond af opbouwt. Ze zijn mobieler en daarmee makkelijker te verplaatsen. Dit is voor landeigenaren die tijdelijk hun land verhuren een fijne gedachte. Prefab units zijn ook toegankelijker voor een heterogene groep mensen die juist de boot missen als het om betaalbare woningen gaat. Op de een of andere manier was dit niet waar de meeste mensen voor gekomen waren. Ze vonden het een verschrikkelijk idee dat er weer architecten bij betrokken zouden worden (ik denk eerder dat er product ontwerpers nodig zijn). Het mocht ook allemaal niet hightech en al helemaal niet gestapeld. ‘Die is nou juist niet waar de tiny house beweging over gaat,’ riep iemand uit het publiek bij bovenstaand plaatje, ’Dit is gewoon weer het ouderwetse appartementen complex.’ Ik vond het wel een aantrekkelijk systeem (het heet kasita). Alsof je in een i-phone woont. Het afschieten van hightech prefab oplossingen komt op mij wat dogmatisch over, maar misschien moet dat ook wel als je een echte vrijbuiter wilt zijn.

Misdragen

Vandaag sprak ik voor een groep internationale studenten van de Groningse kunstacademie Minerva. Ze hadden projectweek en moesten opzoek naar ‘the sign of the time’. Eerst was er een trendwatcher aan het woord. Ze vertelde dat robots steeds belangrijker worden en dat dit banen gaat kosten. Zou het heus? Trendwatchers kunnen net zo goed de toekomst voorspellen als een gemiddelde consument. Het enige wat ik de studenten kon meegeven was dat ze zich moesten gaan misdragen in het openbaar domein als ze iets nieuws willen leren over de wereld. Je moet in elk geval zeker niet naar trendwatchers luisteren.
Niet dat je misdragen (op kunstzinnige wijze) makkelijk is. Je moet je namelijk tegelijkertijd kwetsbaar opstellen anders levert het niks op. 

Het zelf als territorium

Vandaag gaf ik een voordracht in Leeuwarden voor leden van het Humanistisch verbond. Een verhaal over het thema territorium. Het was een mooie middag. Met name deel twee, na mijn presentatie was boeiend. Op dat moment begonnen we te discussieren vanuit mijn hoofdstelling dat een territorium niets meer is dan een verhaal. Ron Muijzer stelde voor om op die manier ook naar ons ik besef te kijken. Ons zelfbeeld, het verhaal dat we over onszelf vertellen is een territorium dat we dienen te beschermen tegenover het systeem dat grip op ons probeert te krijgen. Dat we bespioneert worden met veiligheidscamera’s en door drones (dan moet je wel in Afghanistan wonen) en dat overheden en bedrijven steeds meer van ons weten is niet zozeer vervelend vanwege het eventuele misbruik, maar het is vervelend omdat je territorium en daarmee je eigenwaarde wordt bezoedeld.

Contact is alleen mogelijk als de grenzen van je territorium zacht zijn. Verhalen zijn per definitie zacht omdat een verhaal een sociaal gebeuren is. Het verhaal wordt verteld en er is een ontvangende partij voor nodig. Niet alles is een verhaal, zoals een van de deelnemers dacht. Een drone is geen verhaal en een bevel is ook geen verhaal (al kan er wel een verhaal achter zitten). Iemand suggereerde dat marketing ook een verhaal is. Als dat al zo is, dan is het een uitgekleed verhaal. Vroeger was de markt een levendig gebeuren, je ging erheen om mensen te ontmoeten, de laatste nieuwtjes te horen en een kip te kopen. We leven in een samenleving waarbij alleen het kippen verkopen nog is overgebleven. Er worden geen verhalen meer verteld.

Die ene stem

Radiolab heeft een aflevering over verkiezingen die worden bepaald door het verschil van 1 stem. De aflevering begint met een verhaal over de grootste democratie van de wereld; India. Ze nemen democratie zeer serieus en iedere stem telt. Iedere Indiër heeft bovendien het recht om te kunnen stemmen op loopafstand van zijn huis. Er gaan dus stemlokaaltjes op brommers en olifanten en op fietsen naar de meest verafgelegen plekjes. Er wordt zelfs een stemlokaal diep de oerwouden ingedragen om de stem van 1 persoon op te halen. Hier zie je een youtube filmpje van hem.
Een mooi verhaal waarbij 1 stem doorslaggevend was, is het verhaal van de verkiezingen voor Amerikaans vrouwenkiesrecht in 1919. De staat Tennessee was cruciaal. De Republikeinse stem van Harry T. Burn was cruciaal om vrouwen kiesrecht erdoor te krijgen. Hij had niet naar zijn partij geluisterd maar naar de woorden van zijn eigen moeder.
De podcast was nog gemaakt voor de Amerikaanse verkiezingen en er klonk een advies in door dat je toch moet gaan stemmen omdat je stem belangrijk is. Als je niet stemt dan krijg je een nog ergere kandidaat aan de macht. Daar ben ik het niet mee eens. Ik vind het zeer terecht dat de Zwarte Amerikaan het heeft laten afweten deze presidentsverkiezingen. Het is wel degelijk beter om niet te stemmen dan te stemmen op de minst erge kandidaat. Hoe geef je anders het signaal af dat je baalt van het systeem? De keuze tussen Trump en Clinton was helemaal geen keuze. Het is een voorgekookte brei van media-onzin zonder visie. Nu Trump president is , kunnen de democraten en Republikeinen eindelijk het systeem gaan hervormen. Of dat gebeurt weet ik niet, maar dat Trump heeft gewonnen laat het beste zien hoe verrot het systeem is. Tegelijkertijd is het misschien een kans voor Europa om de onenigheid ter zijde te schuiven en nu eens serieus werk te maken van een Europees leger. Als Trump de NAVO-kraan dichtdraait zullen wij de kraan open moeten zetten. Als we dat niet doen zal Poetin zijn kans grijpen. Dat doet hij al (zie Krim), maar wat houdt hem dan nog tegen? 

De mogelijkheid van een stuk hout

We zijn aan het inpakken en aan het weggooien in Den Haag. Er moet een groot deel van wat we hebben naar Groningen getransporteerd worden. Volgens sommige opruimgoeroes moet je ieder voorwerp door je handen laten gaan en als je dan van binnen een vonkje voelt mag je het meenemen, als dat niet gebeurt moet het weg. Het probleem is dat ik bij alles een vonkje voel. Zelfs bij een stuk hout want daar kan altijd weer iets nieuws van maken.

De laatste wandeling

In De Volkskrant las ik vandaag een stukje over de Tolad, een soort staf waarin je de as van een geliefde tijdens een wandeling langzaam kan laten verstrooien. Er zit ene gps tracker in de staf die de wandeling registreert en naar een website stuurt waar anderen dan weer commentaar op kunnen geven. Er is door de makers eigenlijk een nieuw ritueel bedacht om met as verstrooiing om te gaan. Later kunnen anderen deze wandeling nog een keer overdoen. De as-verstrooingstaffen zijn er in allemaal leuke hippe kleurtjes, alsof je met een grote viltstift de overledene bijschrijft in de geologische laag van de aarde.

Open Call

Vandaag gaf ik een presentatie op een symposium over de rol van kunst op festivals georganiseerd door het Kunstenlab in Deventer. Het symposium had ook ‘de rol van kunst in de belevingsindustrie’ kunnen heten. Tijdens de discussie naderhand was er een interessante clash tussen Hans van H. en een festival.
Festival: ‘We schrijven een open call uit en vragen of een kunstenaar voor vijfhonderd euro een werk kan maken.’
Hans: ’Dat is dus een hele kwalijke zaak, dan neem je kunst niet serieus.’
Festival: ’Nou dat vind ik niet want we komen zo in contact met jonge kunstenaars die we anders niet hadden leren kennen.’
Hans: ‘Een popfestival zoekt toch ook geen bands via een open call. Ze willen iets goeds neerzetten, ze nodigen gericht muziekanten uit en betalen die fatsoenlijk. Er is altijd wel een gek die het doet voor vijfhonderd euro, zo stimuleer je geen goede kunst op festivals. Ik zou als ik jou was met dat geld uit eten gaan.’

Retrodip

Aan de Dennenweg zitten zoveel horeca tentjes dat de lucht er ‘s ochtends stijf staat van de cappuccino, 's middags en 's avonds kun je er over de bubbels lopen. Er zitten zeker drie tenten naast elkaar die je helemaal niet van elkaar kan onderscheiden. Ik heb dat gevoel ook als ik door Groningen loop. Overal retrodesign en een barebrickwall. Als je erop gaat letten dan wordt je er echt een beetje misselijk van. Het slaat het op m’n ogen. Vandaag fietste ik erdoor en kreeg echt even een retrodip te verwerken. Als je daar weer vanaf wil komen moet je naar ijssalon Florencia gaan. Daar staat gewoon ouwe meuk in de zaak, niet omdat het is uitgekozen, maar omdat het nog niet stuk is.
Voor de rest zit er godzijdank, behalve ikzelf, niemand anders met een macbook. Alleen maar Hagenezen die een broodje ei komen halen.

Festivalverslaafd

Festivals hebben iets verslavends. Afgelopen zaterdag kwam ik vanuit de trein op een heel leuk Frans marktje terecht. Ik kocht meteen drie truien van alpaca wol bij een heel aardig Chileens meisje die de truien helemaal zelf uit Peru was gaan halen. Wat dit met Frankrijk te maken heeft, weet ik niet, kon me niks schelen ook. Een alpaca is een soort lama met een korte nek. Ook kocht ik drie schapenvellen van een Nederlands meisje, die overigens niet minder leuk was. Wat er met de schapen was gebeurd kon ze me niet vertellen. ‘Weet ik niet, die zijn, nou ja verdwenen.’  De vegetariër in mij was blij met dat antwoord. Is dat trouwens ook niet de definitie van een vegetariër, iemand die zichzelf voor de gek houdt ?  Na zo’n Frans marktje loop je overigens wel de kans om in een zwart gat te vallen. Zo leuk als het is. Gelukkig kan ik volgende week meteen door naar de Dutch Design week. Misschien hebben ze daar nog wel een fijne bank waar ik mijn schapenvellen op kwijt kan.

Klein explosief

Mijn kleermaker is een uit Irak gevluchte Koerd. Hij is tevens ook meester in de rechten, maar daar heeft hij hier niks aan. Mijn schoenmaker is een oud Peshmergastrijder waar ik hier al eerder over schreef en nu heb ik een Turkse fietsenmaker. Ik ben blij met deze zogenaamde allochtone Nederlanders, niet omdat ze zo lekker exotisch zijn, maar omdat ze van aanpakken weten en vooral omdat ze onorthodoxe methodes hanteren. Om het voorbeeld van de fietsenmaker te nemen. Ik was met mijn bakfiets al eerder bij een kaaskopfietsenmaker geweest en die zei dat hij niks voor mij kon betekenen. De zadel pen zat veel te vast. Mijn Turkse fietsenmaker daarentegen heeft alles op alles gezet om de zadel pen in beweging te brengen. Hij is met warmte apparaten in de weer geweest, ze hebben er met drie man aan zitten wrikken en op het laatst is er zelfs een klein explosief ingezet. Op bovenstaande foto is te zien hoe het explosief een gat heeft geslagen in de zadel pen. Het maakt me al helemaal niet meer uit of de fiets gemaakt gaat worden. Het feit dat mijn fietsenmaker een klein explosief heeft ingezet om mij te helpen vindt ik ontroerend en prijzenswaardig. Opgeven is geen optie voor deze fietsenmaker en hij heeft me zelfs verzekerd dat hij de pen eruit gaat krijgen. Na de explosie zat hij namelijk een beetje los.

The Circle

Ik heb net The Circle van Dave Eggers uitgelezen en kreeg er een beetje hetzelfde gevoel bij als ‘House of Cards’. Het is verhaal dat zich laat lezen als een kwaliteitsserie. Je wordt erin getrokken. Volgens mij is het bij series na aflevering drie dat verslaving z’n klauwen in je slaat. Bij dit boek duurde het ook even. Net als bij ‘House of Cards’ gaat The Circle over macht. Dit keer ligt die macht niet in de politieke Arena, maar bij een informatie gigant The Circle geheten. Een bedrijf dat facebook, twitter en google heeft opgeslokt.
De hoofdpersoon Mae Holland, een neurotisch en onzeker meisje, komt te werken bij de afdeling Customer Experience en ze doet haar werk goed, maar haar superieuren vragen zich af waarom ze in het weekend vaak naar huis gaat. Er kan namelijk ook op de campus geslapen worden waar bovendien voortdurend events georganiseerd worden. Ze gaat op een gegeven moment naar die events, maar verzuimd daar over te twitteren en dus moet ze weer op het matje komen. Langzamerhand wordt Mae Holland richting totale transparantie gemasseerd. De dingen die ze voorheen voor zichzelf deed, namelijk kajakken en van de stilte genieten, moeten voortaan in de openbaarheid plaatsvinden. De verschrikking die uit het boek spreekt is misschien niet eens de omgekeerde Big Brother thematiek, we houden elkaar in de gaten, maar vooral de leegte die het oplevert voor de ervaringen die we opdoen. Je kan nooit meer iets zelf spontaan doen, maar je moet altijd eerst mensen zoeken die ook zoiets hebben gedaan en waarmee je dan een leuk online groepje kan vormen om ervaringen uit te wisselen. Een fantastisch boek dat veel beter dan een betweterig cultuurpessimistische essay, de vinger op de zere plek legt. 

Systeemfout

De Democratie is op. Dat kunnen we toch wel constateren als we naar Amerika kijken. Twee waardeloze kandidaten om tussen te kiezen. 70 % van het Amerikaanse electoraat vertrouwt Hillary Clinton niet. Dat zal deels te maken hebben met haar imago, maar deels ook met wie ze werkelijk is. Het probleem is vooral het feit dat we informatiestromen niet kunnen vertrouwen. Het komt overal vandaan en is soms niet, soms wel te vertrouwen. Door Poetin zijn de e-mails van Hillary Clinton boven tafel gekomen waaruit onder meer haar al te innige band met de bankiersfamilie The Rothschilds naar voren komt. Het Clinton kamp heeft dit deels geprobeerd op te vangen door stiekem zelf e-mails naar buiten te brengen waaraan gesleuteld was zodat ze konden aantonen dat eraan gesleuteld was en al die e-mails dus niet waar zouden zijn. Helaas bracht het Clinton kamp de versleutelde en echte e-mails tegelijk naar buiten. Dit kwam de geloofwaardigheid van Clinton niet ten goede.Op internet heb ik een leuke uitspraak van Multatuli gevonden: 'Wat nodig is, zijn integere politici, democratie brengt dezulken niet voort.' 
Online zijn er een hoop zogenaamde Trump aanhangers (of Russische agenten ?) die de boel opzwepen en Clinton al dan niet terecht neerzetten als een door de wol geverfd lid van het corrupte establishment. ‘Als zij wint is het doorgestoken kaart, ‘ zegt Trump. Tja en waarom zou hij niet gelijk hebben? Iemand als Hillary heeft machtige vrienden en zijn die stemmachines nou echt niet te hacken? Overigens heeft Trump wel gelijk als hij zegt dat Poetin een ‘great leader’ is. In geopolitieke termen is Poetin een meesterschaker. Gevraagd naar zijn betrokkenheid bij het lekken van de e-mails zegt hij doodleuk dat het niet om die vraag gaat. Het gaat erom dat het Amerikaans volk het recht heeft dit over Hillary te weten. Daarin heeft hij gelijk in. Hoe kan het Amerikaanse politieke systeem verbeterd worden ? Misschien wel door het op te blazen. In dat geval is het goed als Trump wint want vier jaar Trump zijn vermoedelijk voldoende om het land aan de rand van de afgrond te krijgen. Als Clinton wint zal het nog wel een tijdje zo doorsukkelen en krijg je uitstel van executie. Een beetje zoals de kredietcrisis (van 2007 tot 2009) waarbij alle banken uiteindelijk overeind gehouden werden door de overheid. Er is nooit echte reform gekomen. Het lijkt erop dat dergelijke systemen niet instaat zijn zichzelf te vernieuwen tenzij ze simpelweg ophouden te bestaan en we van voren af aan moeten beginnen. 

Michael Moore denkt overigens dat Trump de verkiezingen gaat winnen. 

Oogstfeest

Vandaag was ik bij de replica van de Nehalennia tempel in Colijnsplaat om de openingsceremonie van het oogstfeest mee te maken. Nehalennia is een Keltische godin die door de Romeinen in het Pantheon werd opgenomen als deel van hun appeasementpolitiek. Niet naast Jupiter natuurlijk, maar ergens in de eerste divisie. Nehalennia had waarschijnlijk toegang tot de onderwereld waarmee ze communiceerde door middel van een hond. Sommige zeggen dat ze aan vrouw Holle verwant was. De Romeinen verzonnen echter een leuke nieuwe klus voor haar en dat was het beschermen van de zeelieden.
In Zeeland hebben twee tempels gestaan en mensen kwamen kennelijk van heinde en verre om haar hun eer te bewijzen. Irma Bolijn, een Nehalennia priesteres en uitbaatster van B&B de Eenhoorn, zegt dat ze van Colijnsplaat een bedevaartsoord oord wil maken, alleen komt dat nog niet echt van de grond. ‘De SGP wethouder ruimtelijke ordening ziet dat niet zitten,’ zegt ze tegen mij. Ze had kort daarvoor het heilige vuur ontstoken.

Symboolpolitiek

Gisteren heb ik in Den Haag even naar de paarden gekeken. Er werd geoefend voor prinsjesdag. Mannen en vrouwen in uniform, van leger en politie, reden fier uit de poorten van de Koninklijke stallen. Er was ook een paard met een heel drumstel op zijn nek. Later trof ik nog een regiementje van het een of ander dat op het Lange Voorhout oefende met getrokken sabels. Ik denk dat het besef van het paard als militair middel diep in ons bewustzijn zit. Dat gevoel wordt in een parade weer opgeroepen en daarmee geeft de overheid dus aan dat het paraat staat om de veiligheid te garanderen. Eigenlijk zouden ze dit iedere maand moeten doen om de bevolking gerust te stellen. Dat zou natuurlijk symbool politiek zijn, maar in dat stadium van de democratie zijn wij inmiddels aanbeland. We hebben niks meer te doen aan landsopbouw en kunnen ons dus bezighouden met theater.

Plateau

Vandaag was ik in Delfzijl en dronk een colaatje in dit alleraardigste restaurantje op poten. Het heet de Zeemeermin en de eigenaar zei dat het plateautje ooit door de haven was gebouwd als informatiecentrum. ‘Toen ze de haven hier gingen uitbreiden wilde iedereen dat zien en om de nieuwsgierige burgers af te vangen en ze een uitkijkpunt te bieden is dit er gekomen. Een betonnen plateau met een opengewerkte tent.’ Op een gegeven moment werd het volgens hem een plek voor homoseksuele mannen om elkaar hier te ontmoeten. ‘Laatst was er nog eentje hier die zei dat hij z'n huidige man hier had ontmoet.' Veel van de huidige klandizie heeft de eigenaar te danken aan de eerdere publieksfunctie die het plateautje heeft gehad. 

Muisklik Democratie

Op de website van The Telegraph staat dit verhaal over de Labour party frontman Jeremy Corbyn terwijl hij op bezoek is in het beruchte vluchtelingen kamp the jungle in Calais. Hij merkt op dat de vluchtelingen crisis zich niet langer alleen maar in Syrië of Afghanistan afspeelt maar in Europa zelf. De mensen in het de Jungle moeten met andere woorden opnieuw vluchten uit ene uitzichtloze situatie. Het gaat om 3000 mensen, zegt hij en voegt eraan toe dat het niet heel veel is.

Corbyn over the Jungle: "It's a very strange magnet of desperation, a fetid swamp with foul water, and people living in tents in the middle of winter shows the level of desperation - we're talking 3,000 people. It's not very many."

De Telegraph is een rechtse krant en in het artikel kun je meteen stemmen of je het met Corbyn eens bent. Van de 35479 mensen is slechts 9 procent het met hem eens, 91 procent oneens.

De media spelen in het (steeds minder) Verenigd Koninkrijk een belangrijke politieke rol, weten we sinds de Brexit. Hier zie je hoe je door middel van een simpel statistiekje een vorm van rechtstreekse media-democratie kan creëren. Lekker klikstemmen vanaf je computer, terwijl iedereen die hetzelfde heeft gedaan als Corbyn, namelijk naar Calais gaan, het direct met hem eens zou zijn.

Antropocene Seizoensarbeiders

In de Volkskrant stond een mooi verhaal over de Ierse autoblik-uit-deuker James Byrne. Hij was op dat moment aan het werk in Brabant waar recent hagel als tennisballen uit de lucht waren gekomen. James maakt deel uit van een rondreizend circus van hageljagers die zware hagelbuien achterna reizen om vervolgens beschadigd blik te repareren. Het komt mij voor dat dit een nieuw type seizoenarbeider is die door de klimaatverandering in opkomst is. Zijn er naast hageljagers nog meer Antropocene beroepen te bedenken? Misschien hitte eiland speurders die mensen met hitte stress behandelen in een vrieskist. Tornado jagers, natuurlijk, die in een handomdraai je huis tornado proof kunnen maken. Of misschien Sponge Bob die je ondergelopen kelder kan dweilen. Voorwaarde is wel dat de nieuwe seizoensarbeiders constant onderweg zijn, ze reizen niet het seizoen maar het extreme weer achterna.   

Spons

Afgelopen dagen had ik mijzelf ondergedompeld in de buitenwijk Beijum. Ik heb er vijf keer een rondleiding gegeven samen met bewoners van de wijk. Beijum lijkt met groot gemak allerlei groepen te kunnen absorberen. In de populaire cultuur wordt de suburb toch vaak gezien als de plek van de blanke middenklasse en de stad als plek waar je een spannende mix aantreft tussen verschillende mensen met een uiteenlopende culturele achtergrond. In Groningen lijkt precies het omgekeerde aan de hand. Het centrum wordt bevolkt door een relatief homogene populatie van studenten en Beijum door tal van etnische minderheidsgroepen, zorg behoevende groepen, middenklassegezinnen en oude hippies. Ook typisch grootstedelijke problemen zoals drugsoverlast en gangs die het met elkaar uitvechten waren in Beijum te vinden.

Observatie Beijum: Op bezoek bij een heks

Medium Parabea heeft staar. Gelukkig doet haar derde oog het nog uitstekend. Ze hield mijn hand vast en voelde hoe mijn energie informatie doorgaf. Ze begon te giechelen toen ze de beelden binnenkreeg. Mijn energie maakte haar kennelijk aan het lachen. Parabea sprong op en sprak: ‘Als ik nou tegen jou zeg dat je los moet laten en dat je minder in je hoofd moet zitten, wat zeg je daarop? Jouw dromen kun je waarmaken als je er maar aan toegeeft.’ Daarna moest ze weer een beetje lachen.’ Oh, nee ik zie nu dingen die inderdaad niet kunnen. Tachtig procent van wat je wilt is wel degelijk mogelijk.’
Parabea ging weer op de bank zitten en stak een sigaret op. Door sigaretten kan ze beter aarden, had ze me uitgelegd. 
‘Ik vind het leuk hoe je dat doet,’ zei ik,’ het theatrale bevalt me wel.’
‘Ja,’ zei Parabea,’ anders wordt het zo saai, je moet er wel een beetje een showtje van maken.’

Observatie Beijum: Verruiging

Er was een man aan het klagen over het hoge riet. 'Je kunt de eendjes niet meer zien,' zei hij. Het onstuimige groen hoort bij het nieuwe maaibeleid van de gemeente en wordt ook wel verruiging genoemd. 'Bezuiniging,' corrigeerde de man. Volgens deze vrouw genoten de honden in elk geval wel erg van het hoge riet. 

Observatie Beijum: Bryan

In Beijum Oost kwam ik in gesprek met Bryan die me direct op zijn terras uitnodigde voor bier. Zijn huis staat in een knik op de weg en zo ziet hij hele drommen aan mensen voorbij komen. Soms pikt hij er een van straat. Ik was niet de enige die voor het eerst op zijn terras zat, ook Esther was neergestreken. Zij had net bij de Beijum ruilwinkel een tuinstoel opgehaald. Bryan was al bijna begonnen met het maken van spareribs, toen hij erachter kwam dat hij twee vegetariërs op zijn terras had zitten. Hij is wel een erg goede kok getuige zijn aardappeltjes met rozemarijn. Bryan won ooit een kookwedstrijd van Albert Heijn  en staat met zijn gevulde kip recept in een uitgave van Allerhande. Ook is hij door een filmpje van Beijum nieuws een bekendheid geworden.

Observatie Beijum: Spiritueel

In de Groningse wijk Beijum heb je een Katholiek deel en een Protestants deel. Er zijn ook twee kerken gebouwd die helemaal in de stijl van de wijk passen. De Katholieke kerk heeft een boerderij geïmiteerd en de Protestantse kerk lijkt eerder op een buurtcentrum. Je kan wel zeggen dat Beijum een spirituele plek is. Naast de gebruikelijke kerken kan je hier ook naar een magnetiseur als je daarin geloofd. Dit lees ik op de website : 

Ik help mensen en dieren bij het oplossen van hun klachten, door de blokkades in het lichaam op te sporen en in balans te brengen

Op een andere plek is een speciale boomgaard te vinden die dienst doet als spirituele wasstraat. Je kan er doorheen lopen om van je negatieve energie af te komen. Ook ontmoette ik Johnny met zijn heilige leguanen. De leguanen nemen ook negatieve energie op. 'Ik hoef nooit door de wasstraat,' zei Johnny. De leguanen roken niet per se aangenaam, maar dat is niet erg. Zolang je spiritueel maar in evenwicht bent. 

Opvallend Boompje

In Rotterdam zag ik vandaag deze opvallende bomen langs de trambaan. Via internet kwam ik erachter dat ze speciaal gekweekt zijn voor het stationsgebied. Het zijn grappige dubbele bomen. Dit zegt Adriaan Geuze erover: “Met hun Y-vorm vormen ze een belangrijke schakel met het station, waar de pijlers op de perrons eenzelfde vorm hebben.” Eigenlijk zou Geuze een spreekverbod moeten krijgen voor dit soort teksten. Door deze conceptuele gedachte is het plezier in de boompjes me wel vergaan. Gelukkig vergeet iedereen dit soort uitspraken doorgaans snel en kunnen de boompjes weer zichzelf zijn. 

Het kleine verhaal groots vertelt

Café Society gaat over de gemiste kansen in het leven, maar misschien ook wel over de illusie van die gemiste kansen. Dromen over hoe het zou kunnen zijn, is ook aantrekkelijk. Het decor van Hollywood in de jaren dertig wordt behoorlijk vet aangezet, maar neemt niet de overhand omdat je wordt opgeslokt door de perikelen van de hoofdpersoon. Wat ik bedoel te zeggen is; dit is geen film over het Hollywood en New York van de jaren dertig.
Het gaat over de jongeman Bobby Dorfman die vooruit probeert te komen in het leven. De rol vertolkt door Jesse Eisenberg doet denken aan Woody Allen. Alsof hij niet alleen Bobby Dorfman speelt maar Woody Allen die Dorfman speelt. Toch is Eisenberg een andere acteur en iemand die op zijn geheel eigen wijze stuntelig is.  Hij gaat van New York naar Hollywood om het daar te maken en bestelt op aanraden van zijn gangster oom een prostituee. Ze komt te laat en het blijkt haar eerste dag te zijn, ze is een gedesillusioneerde actrice. Er ontstaat een hilarische scene waarin de jongeman, Bobby, geen zin meer heeft en haar gewoon het geld geeft en zij vraagt zich af of ze dan niet aantrekkelijk is. Het is een heen en weer getrek van geld en gediscussieer en een typische Woody Allen scene. Hiermee wordt je op het verkeerde been gezet, want je denkt dat dit meisje verder nog wel een rol zal spelen, maar daar is niets van waar. Zo zit de film vol van zijverhalen die de moeite waard zijn zonder dat ze afbreuk doen aan de verhaallijn van Bobby en Vonnie die elkaar vinden en elkaar dan weer kwijtraken. Ik kwam, ondanks de melancholie, toch vrolijk naar buiten. 

Observatie Beijum: lutje potje

In Beijum zag ik dit kinderdagverblijf met een hoop 'lutje potjes' in de tuin (lutje potje betekent eigenlijk baby in het Gronings). Deze babyhuisjes zijn een uitvinding van het Hooge land om bleekneusjes uit arbeidersgezinnen wat meer lucht en licht te geven. Een huisarts uit Eenrum en een timmerman uit Mensingeweer kwamen in de jaren dertig met dit ontwerp dat sinds dien razend populair is geworden in de Noordelijke regio’s. In het westen werd in het verleden nog wel eens met afschuw gereageerd op deze in hun ogen ‘konijnenhokken’ voor baby’s.