Vandaag gaf ik een voordracht in Leeuwarden voor leden van het Humanistisch verbond. Een verhaal over het thema territorium. Het was een mooie middag. Met name deel twee, na mijn presentatie was boeiend. Op dat moment begonnen we te discussieren vanuit mijn hoofdstelling dat een territorium niets meer is dan een verhaal. Ron Muijzer stelde voor om op die manier ook naar ons ik besef te kijken. Ons zelfbeeld, het verhaal dat we over onszelf vertellen is een territorium dat we dienen te beschermen tegenover het systeem dat grip op ons probeert te krijgen. Dat we bespioneert worden met veiligheidscamera’s en door drones (dan moet je wel in Afghanistan wonen) en dat overheden en bedrijven steeds meer van ons weten is niet zozeer vervelend vanwege het eventuele misbruik, maar het is vervelend omdat je territorium en daarmee je eigenwaarde wordt bezoedeld.
Contact is alleen mogelijk als de grenzen van je territorium zacht zijn. Verhalen zijn per definitie zacht omdat een verhaal een sociaal gebeuren is. Het verhaal wordt verteld en er is een ontvangende partij voor nodig. Niet alles is een verhaal, zoals een van de deelnemers dacht. Een drone is geen verhaal en een bevel is ook geen verhaal (al kan er wel een verhaal achter zitten). Iemand suggereerde dat marketing ook een verhaal is. Als dat al zo is, dan is het een uitgekleed verhaal. Vroeger was de markt een levendig gebeuren, je ging erheen om mensen te ontmoeten, de laatste nieuwtjes te horen en een kip te kopen. We leven in een samenleving waarbij alleen het kippen verkopen nog is overgebleven. Er worden geen verhalen meer verteld.
