Carl Cederstrom schrijft op de Stone over geluk: ‘Whenever we talk about happiness we also talk about something else: morality. We may not know what happiness itself signifies, but we do know how it has been evoked historically — to set out a template for a moral life.’
Het idee van geluk is constant onder verandering onderhevig geweest. Cederstrom noemt een aantal voorbeelden uit het boek “Happiness: A History,” van Darrin M. McMahon. Dat klinkt wel als iets dat ik zou willen lezen.
Met dit soort uitgangspunten zijn we volgens Cederstrom op weg naar een type samenleving waarin we arme mensen bijvoorbeeld op een happiness cursus laten doen om hun houding te veranderen. Hij waarschuwt ervoor dat wanneer politici als Cameron of Jeb Bush over geluk beginnen - en vooral het recht op geluk - het vaak om iets anders gaat.
‘Be wary. When politicians suggest that happiness be made the ultimate aim for society we should remember that they are probably not talking about happiness at all. They are talking about ideology: their own political agendas in disguise.’
De botsing tussen culturen moet volgens Cederstrom niet worden opgelost met een mondiaal humanisme, maar eerder door een algemene solidariteit voor diegene die worstelen binnen iedere cultuur. Solidariteit met de onderdrukten.
Zo somt hij het op: ‘Rather through overall solidarity with those struggling within every culture. Our struggle for emancipation should be coupled with the battle against India's caste system and the workers' resistance in China. Everything is dependent on this: the battle for the Palestinians and against anti-Semitism, WikiLeaks and Pussy Riot -- all are part of the same struggle. If not, then we can all just kill ourselves.’
Het probleem is natuurlijk dat bovenstaande gevechten ook altijd politiek zijn. Dat het bijna nooit alleen maar over menselijke waarden gaat, maar vaak ook simpelweg om macht.Zo makkelijk gaat die solidariteit nou ook weer niet op.
