Ik ben maar bij een paar wetenschappelijke conferenties geweest, genoeg om te weten dat er zelden iets interessants gezegd wordt. De laatste waar ik bij was ging over kust transities (Littoral 2014), het vreselijke optreden van Bruna Latour niet meegerekend. Op de Stone staat een heel grappig manifest tegen academische conferenties, waar ik het alleen maar mee eens kan zijn. Iedereen heeft het gevoel dat ze belangrijk zijn, maar niemand weet meer waarom. Sommige sprekers lezen een heel artikel gewoon voor, anderen proberen een dertig minuten durend verhaal in twintig minuten te proppen. Sommige mensen laten een PowerPoint presentatie zien waar dan de tekst op staat die ze vervolgens ook weer voorlezen. Heel herkenbaar allemaal. Vooral de vragensteller die er langer over doet dan een minuut en iets wil weten dat alleen voor hemzelf interessant is. Dat zijn vaak de meest dodelijke figuren voor een debat.
Als conferenties toch alleen maar gaan om op een makkelijke manier vrienden weer eens te ontmoeten, dan zou je ook meteen een minder formele setting kunnen kiezen. Dat suggeren de schrijvers van het manifest. Volgens hun is het zelfs noodzakelijk want conferenties vormen anders de laatste nagel aan de doodskist van de humanities.
