Chocolade opgeladen met gevoelens en ideeën. Zo omschrijft Renzo Martens de sculpturen van Congolese plantage werkers die hij een platform heeft geboden. De sculpturen zijn gemaakt van rivierklei in Congo en vervolgens 3D gescand. Hier zijn de sculpturen weer van chocolade van Congolese cacao opgebouwd. Het leuke aan Renzo Martens is dat er altijd wel een zweempje ironie in zijn projecten lijkt te zitten. Wordt hier kunst gemaakt, of speelt hij met het idee van kunst en laat hij de kunstwereld in z'n eigen valkuil lopen? Niet eenvoudig te beantwoorden. Hij kent de wetten van de kunstwereld maar al te goed, hij geeft ook aan dat die wetten doorgaans niet toestaan dat Afrikanen er iets aan kunnen verdienen. In zekere zin weet hij precies de juiste knoppen in te drukken om ervoor te zorgen dat die Afrikanen nu wel wat verdienen. Hoe leuk de koppen ook zijn, ze hebben wel weer dat typische tribal karakter uit de Afrikaanse souvenir winkels. Ze appelleren direct aan ons gevoel van exotisch Afrika. Een kunstenaar maakte een sculptuur van zijn oma die in haar voet wordt gebeten door een kameleon en die kameleon staat voor de overheersers (de kolonialen, Unilever). Dat verhaal is natuurlijk mooi, maar ook heel erg geëngageerd. Het is kunst met een heldere boodschap. Ik houd meer van kunst die verwarrend is en onduidelijk. En dat is dit project stiekem natuurlijk ook. Alleen heet de kunstenaar wel Renzo Martens en niet Djongu Bismar of Mbuku Kipala
Juist in het feit dat hij alle credits aan de Congolezen geeft, creëert die verwarring en daarin toont hij zich een meester in de manipulatie der kunstwereldwetten.
Hij is een fenomeen geworden in de kunstwereld. En hij weet het ook te vertellen. Dit zei hij bij kunststof op de radio: "Chocolademerken beweren dat hun chocolade goed is voor je seksleven, dat ze je gelukkig maken of dat ze slaaf vrij zijn, maar ze doen niet zoveel voor de mensen die de chocolade produceren. Dit is chocolade waarvan de opbrengsten wel terugvloeit naar de plantage arbeiders. Voor het eerst verdienen ze geld aan het exporteren van hun eigen emoties."
