Of ik op Ibiza zou willen wonen werd mij gevraagd op een feestje waar ik was. Ik begreep dat het om een consult ging. Men wilde mijn deskundige advies. Niemand gaat zomaar op Ibiza wonen, dus vroeg ik om de details. Het ging erom dat de zus van de vrouw die mijn advies wilde, rijk was geworden en naar Ibiza ging verhuizen en nu vroeg ze of haar zus soms met haar gezin mee wilde verhuizen. Anders was het zo eenzaam. Ze waren rijk geworden met het ontwerpen van schoenen, geen echte schoenen maar schoenen van eentjes en nulletjes. Ze werden verkocht op Second Life. In Second Life loopt je digitale ‘ik’ rond en die moet je aankleden. De schoentjes waren niet duur, drie cent, maar ze zitten wel goed en waren daarom populair. Als jouw poppetje, of avatar, dikke enkels heeft, dan past de schoen zich aan. Zo werd mij verzekerd. Die mensen zijn nu dus binnen, want als miljoenen mensen jouw schoentjes kopen dan gaat het hard. Iedere maand zetten ze hun digitale nep geld om in echt geld. Het geld blijft komen en ze zijn al financieel onafhankelijk. Nu gaan ze dus maar op Ibiza wonen, want je moet iets met dat geld, maar daar is dan toch ook die verrekte eenzaamheid. Ik heb de mensen in de keuken geadviseerd alleen naar Ibiza te gaan als ze een deel van de opbrengsten krijgen. Als je geld hebt moet je namelijk gezelschap kopen, dat is het nadeel van geld. Stiekem weet ik dat die eenzaamheid nooit meer overgaat, maar dat zijn zaken van spirituele aard. Ik ben alleen financieel adviseur, ik moet uiteindelijk ook mijn factuurtjes kunnen schrijven.
