Desalniettemin was het een genoegen er bij te zijn. Niet in de laatste plaats door de pastoor, die zichtbaar plezier had in de rol die hij speelde. Ik meende in zijn gedragen stem een lichte ironie te ontwaren. Meerdere mensen viel dat op. Na afloop van een lezing die een van de vaders hield, zei de pastoor bijvoorbeeld met droge ogen, dat de lezing hem tot tranen toe had geroerd. Dat was erg grappig. Net alsof hij geheel volgens protocol een toneel tekst uitsprak zonder hier enige emotie in te leggen (dat vond ik juist goed, trouwnes).
Overigens was het kleine grut nog niet klaar na de plens met water. Want dat denk je dan als leek. Daarna werden de oortjes nog even gewassen en kreeg iedere baby een beetje zout op de tong. Tot slot zei de pastoor dar er iedere dag bij het slapen gaan een kruisje geslagen diende te worden. ‘Niet vergeten,’ voegde hij er aan toe. Dat moet toch ironie zijn geweest? Misschien dat hij ook nog knipoogde, maar dat kon ik op die afstand niet zien.
