Antropologie professor T.M. Luhrmann schrijft in de New York Times over heilige plaatsen en over religieuze ervaringen.
‘So he went to Jerusalem. There, he met God. At least, one night he had an experience so remarkable, so terrifying, so powerful and so grand that, years later, when he told me about it, he made me turn off my tape recorder and swore me to secrecy about the details.’
Jerusalem schijnt dit effect op mensen te hebben.
‘Roughly 100 tourists a year become sufficiently overwhelmed by spiritual experiences that they end up in a mental health center. ‘
Het zijn vaak mensen met een psychiatrisch verleden. Ze zien zichzelf als Bijbelse figuren die een of andere taak hebben te volbrengen.
Plekken zijn altijd heel belangrijk voor ons denken en onze gevoelens. Onze herinneringen plakken zich vast aan plekken. Volgens Luhrmann is het een illusie om te denken dat ons geheugen een interne aangelegenheid is: ‘Our memories and dreams dwell incarnate in the world. Sometimes, they are too much to bear.’
Het is overigens de vraag of Mecca in de toekomst nog zo’n heilig plek is. In de Guardian staat een verhaal over hoe Mecca langzamerhand veranderd in een soort Las Vegas. Er wordt daar gewerkt aan een moskee met een zijvleugel die zo groot is dat je je letterlijk niet meer kunt oriënteren en mensen de verkeerde kant op bidden. De directeur van het Islamic Heritage Foundation in London, Irfan al-Alawi noemt die nieuwe moskee een farce, een gebouw vergelijkbaar met een luchthaven terminal. Mecca begint zo langzamerhand te lijken op een Disney interpretatie van het Midden Oosten.
