Winnen

Vandaag fietsten de lieve G en ik naar Landsmeer om groente te halen bij een landbouwinitiatief. De vrienden waar we logeren in Amsterdam zijn aandeelhouder en worden elke week uitbetaalt in groente. We kwamen terug met snijbiet, radijs, sla, een ander soort radijs en nog meer sla en Chinese kool. De snijbiet heb ik gebakken met ui en knoflook en daarna laten sudderen in bliktomaten en olijven, kappertjes, groene peper en blauwe kaas. Het was een smakelijke pasta saus. Tijdens het eten kreeg ik veel telefoontjes uit Ghana. Ze vertelden me dat Ghana vandaag tegen Nederland zou spelen. Dat wist ik niet. Ik zei tegen ze dat ik hoopte dat Ghana zou winnen. 

Primary City

De huisgenoot van de vriend waar ik logeerde in Berlijn is architect. Hij vertelde dat hij voor zijn opleiding in Montreal drie maanden lang een dakloze genaamd Hector had gevolgd. ‘Hector was iemand die optimaal gebruik maakte van de stad en het systeem.’ Wat overbleef, nam Hector. Er bleef veel over. De dakloze is constant met de stad bezig. Hij moet erin overleven. Anderen verdienen geld. Als je de stad bekijkt als een ecologie dan zijn zij bezig om het de dakloze zo goed mogelijk naar de zin te maken. Of het zo is? Vanuit bepaald opzicht natuurlijk wel. Als je drie maanden onderzoek hebt gedaan dan heb je bovendien recht van spreken.

Etentje

Vanavond was ik bij een etentje. Dit was bij een vriendin van mijn vriend waar ik logeer. Kort daarvoor hadden we met onze gastvrouw getafeltennist. Ze is nogal goed. Naast mij aan tafel zat een vrouw van 42 die vertelde dat ze zwanger was van een man die ze liever uit haar huis zag vertrekken.' Hij wil een boot bouwen omdat de Apocalyps eraan komt,' zei ze zonder ironie.'De boot wordt van beton. We zien wel hoe het loopt.'
Dat lijkt me een goede houding als het om de Apocalyps gaat. Aan mijn rechterhand zat een kunstenaar die alle ontmoetingen die hij heeft met vrouwen vertaalt naar tekeningen, maar dan naakt. Naakt op straat, naakt in de supermarkt. De een voorspelt de Apocalyps, de ander tekent naakte vrouwen. Ik denk dat het zo ongeveer op hetzelfde neerkomt. Onwaarschijnlijke situaties prikkelen de fantasie.

Clärchens

Vandaag was de opening van de kunst Biennale in Berlijn. Mensen stonden in de regen in de rij. Dat wilden we niet. We dachten dat het aardig zou zijn om erheen te gaan, maar we hadden geen design paraplu bij ons. We gingen naar binnen bij Clärchens Balhaus, een grote danszaal met tafels eromheen. Het was druk en er werd swing gedanst. 

Met overtuiging mag je wel zeggen. Swing is groot in Berlijn. Toen het tijd was om een taxi 

te nemen en er twee vrouwen voor ons stonden, zei mijn vriend: ’Wij nemen de eerste.’ ‘Goed,’ 

zeiden de vrouwen.’ We rijden toch liever Mercedes. ‘ Een goed antwoord leek me dat wel. 

In onze Toyota taxi vroeg ik wat precies het idee was. Mijn vriend zei dat hij vrouwen wel 

vaker beledigde, of uitdaagde,  zo kwam hij onder hun huid. Misschien heeft hij gelijk. 

Beleefdheid is uit. Wie beleefd is valt niet langer op  en is niet langer interessant.

Wijn

Vandaag was ik bij Mitte Meer in Berlijn, een winkel gericht op mediterrane producten. Vooral wijn en vis. Ik moest wijn hebben. Een fles Regaleali, om precies te zijn. Een goede wijn uit Sicilië voor een zeer schappelijke prijs van zeven euro. Mijn pinpas werd echter niet geaccepteerd. In andere winkels deed hij het wel, maar hier hadden ze om de een of andere reden Nederlandse passen geblokkeerd. Een vrouw die achter mij in de rij stond met enkele dozen wijn in haar winkelwagentje vroeg hoe dat nou kon. ‘We zitten toch in de EU, we hebben toch vrij verkeer van mensen en goederen ?’
Het meisje wist het ook niet. Helaas kwam ik met het losse geld dat nog in mijn zak zat precies 1 euro en veertien cent tekort. De vrouw die achter mij stond paste bij. ‘In het kader van Nederlands Duitse betrekkingen,’ zei ze. Ze was in de buurt van Winterswijk geboren en sprak wat Nederlands. Het was een mooi gebaar, vond ik, maar ook symbolisch voor de Europese Unie. Een Duitser helpt een Nederlander om Italiaanse wijn te kopen.

Jeugdherberg

Vanmorgen in  de jeugdherberg in Vilnius wilde ik mijn tanden poetsen toen ik op de vloer iemand onder de wc afscheiding door op de grond zag liggen. Licht kreunend.  Die heeft vast een epileptische aanval dacht ik en maakte me uit de voeten. Het leek me een ingewikkelde zorgtaak omdat zo iemand ook vast onder de poep zou zitten. Ik moest bovendien een vliegtuig halen, dus meldde ik op weg naar buiten bij de receptie dat ik het vermoeden had dat iemand boven hulp nodig had. Eenmaal in de taxi zei mijn Amerikaanse kamergenote dat er mensen in de badkamer seks aan het hebben waren.

De verklaarde een hoop. Het verklaarde in elk geval dat ik al een tijdlang niet in jeugdherbergen ben geweest en eerder denk aan ziekte dan publieke badkamerseks. 

Liminal Dome

Je wordt meegenomen. Zwijgend. Alsof je een afspraak hebt, alsof er niks meer gezegd hoeft te worden. Het is vijf uur in de ochtend. Geen tijdstip om veel woorden uit te wisselen.
Je gaat ergens heen, dat is het enige wat je weet. Ze hebben je een rubberen pak aan laten trekken, dus het zal ongetwijfeld ergens zijn waar het nat is. De plek waar je heen gaat. Het pak is ook goed tegen de muggen. Die zijn er veel op dit tijdstip. De zon is nog niet op, maar het is al wel licht. De zon schijnt van elders vlak over de aarde. De zee beweegt nauwelijks, het beweegt als kwik, druppels achterlatend op het strand. Het glanst als zacht vloeibaar metaal. Als we erin stappen, is het gene metaal meer, we waden door een groen massa. We zwemmen naar een rond object aan de horizon. Een negatieve zonsopgang, een zwarte zon. Alles gebeurt als in een droom. Het pak is stijf en biedt weinig bewegingsruimte, het is alsof jezelf een machine bent geworden en de zwarte bol komt naderbij. Je begrijpt dat dit het moet zijn, dit is wat ze noemen The Dome. We kunnen erop klimmen door gebruik te maken van elkaars schouders. Wie twee meter naar omlaag zwemt en zich tussen de draden door weet te wurmen, kan erin. Het is dan alsof je bent opgegeten door een inktvis of een kwal.  Misschien een kwal omdat je de draden onder je ziet waar zakken zand zijn bevestigd die The Dome op hun plek houden.  En het licht van de zee.  Wie zich tegen de wil van God verzet wordt opgeslokt. We zijn allemaal Jona's geworden. Een waarlijke plek, dat is wat dit is. Waarlijk en volledig bedacht. Tijdelijk en kunstmatig, maar ontegenzeglijk waarachtig. 

Voorbij goed en kwaad

Momenteel bevind ik mij op een congres(je) waarin ecologie en met name techno-ecologies centraal staan. Ecologie in relatie tot mensen. Welke rol speelt de mens, welke rol zouden ze moeten spelen, wat is precies natuur? 

Ecologie heeft nooit mijn volledige aandacht gehad. Dat kwam denk ik vanwege de ethiek die erachter schuilging. Bij milieuproblemen gaat het altijd maar over dingen die je niet mag doen. Wat kan je daar verder nog over zeggen? Tegelijkertijd is het goed te beseffen dat ieder onderwerp interessant is of interessante aspecten kan hebben. Het is de uitdaging die aspecten eruit te lichten. Het is denk ik goed de mens als onderdeel van de ecologie te beschouwen, maar dan ook echt onderdeel van de ecologie. Dat wil zeggen dat de mens zijn positie inneemt binnen een groter geheel zonder dat hij mag verwachten het grotere geheel te kunnen beïnvloeden, of sturen. We moeten beseffen dat de inzichten die we nu hebben, over een tijdje weer anders kunnen zijn en we weten niet altijd wat de invloed is van onze plannen op de lange termijn. Natuurlijk is dit een problematische houding want je haalt de morele component eruit. Hoe kan je verwachten van mensen het goede te doen, als het hele idee van goed en kwaad onduidelijk is? Dat is volgens mij de uitdaging van deze tijd, zelf verantwoordelijkheid nemen zonder op een externe waarde terug te kunnen vallen.

Money

I don’t  want any more gifts, cards, phone calls, prizes, clothes, friends, letters, books, souvenirs, pets, magazines, land, machines, houses, entertainment, honors, good news, dinners, jewels, vacations, flowers, or telegrams. I just want money.

(Lydia Davis, The Collected Stories, 2009)