Vandaag was ik aanwezig bij een interview met de Israelische auteur Edgar Kerret. Hij zat er ontspannen bij. Hij verklaarde ook dat altijd als hij op tour is, hij dit ervaart als een zentoestand. Na het harde en eenzame werk van het schrijversbestaan, word je in de watten gelegd door je uitgever. Hij vertelde over zijn ouders, die holocaust survivors zijn. Zijn vader kwam dikwijls met de anekdote dat hij een grappig verhaal wilde vertellen over wat hij in het getto had gehoord maar dat hij daar nooit de gelegenheid voor kreeg omdat de ouderen mensen alleen wilden weten hoe zijn zuster aan haar einde was gekomen. De vader van Edgar Keret vond dat die mensen hem zijn jeugd porobeerden af te nemen. Hij had ook gewoon geleefd in het getto. Als Edgar op school hooorde dat niemand weet hoe de holocaust was behalve diegene die het hebben meegemaakt dan vond zijn vader dat onzin: ‘Als je honger voelt dan doe je dat maal honderd en dan weet je heel goed wat ik heb meegemaakt.’ Edgar Kerret zegt dat hij zelf de holocaust niet zou hebben overleeft. Zijn zoon daarentegen, daarin ziet hij de overlever die zijn ouders ook waren. Zijn zoon wil zakenman worden (hij is zeven) omdat hij denkt dat hij mensen kan overhalen dingen te betalen die teveel kosten.’He is materialistic in a nice sort of way,’ zei Kerret daarover. Misschien is dat wel de manier om als survivor uit de strijd te komen.
