Rik Zaal

Rik Zaal meldde dit weekend in Volkskrant Magazine dat de enige reden om naar Scheveningen te gaan het museum beelden aan zee is. Grappig, ik ben al heel vaak in Scheveningen geweest maar nog nooit in het beelden museum. Rik Zaal ontmaskert zichzelf hier als een estheet. Het is heel makkelijk om een hekel aan Scheveningen te hebben. Denk alleen al aan de woekerarchitectuur rondom het Kurhaus.  Maar wie z’n best doet die ontdekt wonderlijke dingen,  zoals het tijdelijke surfdorp FAST, de nieuwe boulevard, de weggestopte zeemanskroegjes bij de visafslag. De rauwheid van Scheveningen biedt voldoende compost om in je eigen hoofd mee aan de slag te gaan. Onder de patatcultuur gaan allerlei verhalen schuil. Rik zaal is blijkbaar nog nooit met de Haagse bunkerploeg op pad geweest. Surfers hanteren wel eens de kreet locals only. Toen ik hen vroeg wat ze bedoelden zei er een:’ Er komen hordes mensen af op de surfsport, maar alleen de doorzetters worden een local.” Zo is het maar net. Alleen als je er wat voor doet kan je een local worden en dan pas weet je de plek op waarde te schatten. Op een terras zitten kunnen we allemaal.

Kerret

Vandaag was ik aanwezig bij een interview met de Israelische auteur Edgar Kerret. Hij zat er ontspannen bij. Hij verklaarde ook dat altijd als hij op tour is, hij dit ervaart als een zentoestand. Na het harde en eenzame werk van het schrijversbestaan,  word je in de watten gelegd door je uitgever. Hij vertelde over zijn ouders, die holocaust survivors zijn. Zijn vader kwam dikwijls met de anekdote dat hij een grappig verhaal wilde vertellen over wat hij in het  getto had gehoord maar dat hij daar nooit de gelegenheid voor kreeg omdat de ouderen mensen alleen wilden weten hoe zijn zuster aan haar einde was gekomen. De vader van Edgar Keret vond dat  die mensen hem zijn jeugd porobeerden af te nemen. Hij had ook gewoon geleefd in het getto. Als Edgar op school hooorde dat niemand weet hoe de holocaust was behalve diegene die het hebben meegemaakt  dan vond zijn vader dat onzin: ‘Als je honger voelt dan doe je dat maal honderd en dan weet je heel goed wat ik heb meegemaakt.’ Edgar Kerret zegt dat hij zelf de holocaust niet zou hebben overleeft. Zijn zoon daarentegen, daarin ziet hij de overlever die zijn ouders ook waren. Zijn zoon wil zakenman worden (hij is zeven) omdat hij denkt dat hij mensen kan overhalen dingen te betalen die teveel kosten.’He is materialistic in a nice sort of way,’ zei Kerret daarover. Misschien is dat wel de manier om als survivor uit de strijd te komen.    

Uit de hand gelopen belastingkwestie

Zojuist heb ik een flink bedrag overgemaakt aan de belastingdienst en ik moest denken aan de tachtig jarige oorlog. In de tweede helft van de zestiende eeuw, herkende de opkomende middenklasse van de Lage Landen in het protestantisme een schild en een zwaard waarmee het zich kon lossnijden van de bloedlijn waarmee ze vastzaten aan het Habsburges Rijk. Hun agressie keerde zich strategisch tegen de bloedeloze heiligenbeelden die zich ophielden in de nissen van Katholieke kerken en kloosters. Graaf Alva, die als generaal in dienst was van de Rijksoverheid, stichtte daarop een bloedbank waarop 1000 mensen hun bloed en hun leven moesten storten als schadevergoeding voor de beeldenstorm. De rust leek wedergekeerd, maar toen de graaf, die inmiddels de touwtjes in handen had als alndvoogd,  in 1569 enkele belastingen wilde doorvoeren  was de maat vol. Een aantal opportunistische graven en prinsen (waaronder jeweetwelvanoranje), de toenmalige business elite, verklaarde toen de oorlog aan het Rijk. Men oordeelde dat er genoeg was betaald. Ik ben wat mezelf betreft ook tot dit oordeel gekomen, maar ja, ik behoor niet tot de business elite. Een prive legertje zit er voorlopig nog even niet in.

Subsidie voor de rijken

In de VS is er discussie over subsidie programma’s van de overheid. Je wilt geen afhankelijke burgers kweken; 'a nation of takers' zoals dat wordt genoemd. Nikolas Kristof heeft een onderzoekje gedaan naar de belangrijkste en duurste publieke ondersteuningsprogramma’s en ontdekte dat de regering in de vorm van belasting vermindering eigenlijk vooral tycoons subsidieert. Hij noemt er vijf in zijn artikel en dit is de eerste:

First, welfare subsidies for private planes. The United States offers three kinds of subsidies to tycoons with private jets: accelerated tax write-offs, avoidance of personal taxes on the benefit by claiming that private aircraft are for security, and use of air traffic control paid for by chumps flying commercial.

Er hebben nog nooit zoveel miljonairs in het congres gezeten als vandaag de dag. Het merendeel is miljonair. Hij vraagt zich af of dat wellicht de reden is dat er een eenzijdige discussie wordt gevoerd over het afschaffen van subsidie voor de armen, maar niet voor de rijken. Terecht stelt hij dat je daar een beleid van krijgt dat beticht kan worden van bijziendheid (myopic policy).  

Jas

Ik heb een skijas gekocht. De verkoper zei dat het een snowboardjas was, maar wat het verschil zou kunnen zijn, durf ik niet te zeggen.  Er zitten ritsen onder de oksels om de boel te luchten en overal zakjes (ondermeer op de mouwen). Er zitten ritsen en touwtjes om dingen te verstellen. De skijas doet me denken aan een zeiljacht met de meest ingewikkelde verstelbare systemen  om in alle weertypen vooruit te komen. De jas heeft in de mouwen weer elastische kousjes zitten die zich aan je polsen hechten zodat de wind niet naar binnen waait. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik een kledingstuk heb gekocht dat zo degelijk is. Meestal heb ik jassen aan die er wel goed uitzien, maar waar het zo naar binnen waait als je geen sjaal draagt. Bij deze jas is een sjaal overbodig. Er zit namenlijk een capouchon op met twee touwtjes aan de voorkant en ook nog een touwtje aan de achterkant waarmee alles luchtdicht wordt afgeloten en alleen je gezicht, als een bleke maanschijf, naar buiten steekt. 

Lichaamstaal

Op Schiphol, zoals op alle vliegvelden, werken veel douane medewerkers die denken dat ze een terrorist kunnen herkennen aan z’n gedrag. Dat is flauwekul, stelt ook dit  artikel in de New York Times.

“There’s an illusion of insight that comes from looking at a person’s body,” says Nicholas Epley, a professor of behavioral science at the University of Chicago. “Body language speaks to us, but only in whispers.”

Het lichaam fluistert ons toe. Dat is een mooie gedachte. 

Er is een aardige interactieve test die je kan doen. Hoe goed ben jij in het spotten van de leugenaar? Ik had zeven goed van de tien.

Proefschieten

Het koste vierentwintig miljoen euro om de vergadering te organiseren, maar waarschinlijker is het dat de nucleaire top rond de vijftig miljoen euro heeft gekost. Daar staat tegenover dat dit goed is voor de reputatie van Nederland. Iedereen vindt het natuurlijk ook leuk om te doen. De politie, Rijkswaterstaat, het leger. Ze mogen eindelijk buitenspelen. Bij ons voor het huis is de Javastraat afgezet. Er rijdt bijna geen verkeer. Als ik rolschaatsen had wist ik het wel. Er hangt ook al de hele dag een bromvlieg boven ons hoofd. Een helikopter met venijnige raketjes aan boord, zo stel ik mij dat voor. Ik probeer dan ook zo onopvallend mogelijk naar de winkel te lopen. Niet te snel en niet te langzaam. Voordat je het weet ben je verdacht en stuurt ie zo’n raketje op je af. Ik vraag me af hoeveel wapens er momenteel in Den Haag zijn. Het moet in de vele duizenden lopen. Imeand  zei dat ik momenteel in d eveiligste buurt van het land woont. Dat vraag ik me sterk af. Iedereen heeft z’n prive leger meeegenomen. Stel je nou voor dat ze elkaar verdacht vinden. Dan krijg je een soort wapenwedloopje tussen verschillende prive legers. Voordat je het weet komt het tot gevechten in de Scheveningse bosjes en de Laan van Meerdervoort.  Als je zulke mooie spullen hebt wil je ze ook een keer gebruiken natuurlijk. Of alleen maar testen, even proefschieten voor de zekerheid. Het is wachten op de eerste dodelijke ongelukjes.  

Goed klagen is een kunst

Nog nooit had ik iets van Jelle Brandt Corstius (JBC) gelezen, dus toen ik vandaag het boekewenweek essay van zijn hand onder ogen kreeg, sloeg ik het nieuwsgierig open. Het heet Arctisch Dagboek en gaat over een mislukte cruise (met bejaarden) naar de Noordkaap. Het heeft alle ingredienten in zich voor een sociale ramp. Goed klagen is echter een kunst. Helaas ontstijgt het geklaag van JBC nauwelijks het geklaag van de passagiers zelf. De passagiers klagen over een verstopte douche of over een mede passagier in een rolstoel, JBC klaagt over alles en iedereen (het eten is zoutloos, de reis voorspelbaar, de mensen laten hem niet met rust). Bovendien krijgen we te horen dat hij zomergasten heeft gepresenteerd, dat hij helemaal niet zo spontaan is als iedereen denkt en dat hij een zus heeft die Aaf heet. Eigenlijk bevestigt dit essay wat je al kon vermoeden op basis van zijn tv optredens; JBC is vooral geinteresseerd in JBC.

Parfum

Grand Hotel Budapest is een film als een sprookje: hard en ellendig, maar wel zo in beeld gebracht dat je er vrolijk van wordt. We volgen de hotel concierge Gustav H. gespeeld door Ralph Fiennes. Die met zijn flair en zijn parfum L'air de panache, dames op leeftijd een goede tijd bezorgt. Het hotel doet een beetje denken aan het Habsurgse rijk, het sterft een langzame dood. We zien veel mannen met gekrulde snorren die zich in de oorlog storten als er een hertogin gedood wordt. Het genre is slapstick, maar nooit zo dat het irritant wordt. Levenslessen worden doorgegeven van concierge tot lobbyjongen. We leren als toeschouwer dat het belangrijk is om in een fantasiewereld te leven. Parfum is daarbij onontbeerlijk. Regisseur Wes Anderson heeft overigens naar aanleiding van de film, het parfum ook echt laten maken. Een sympathiek gebaar. Wie van plan is dames op leeftijd te veroveren weet nu welke parfum hij moet dragen.

Douane Museum

Vandaag heb ik een kijkje genomen in het douane- en belastingmuseum in Rotterdam. De directeur had me uitgenodigd eens te komen kijken. De directeur was in bespreking, maar ik mocht wel rondkijken. Er waren attributen te zien, zoals brandijzers van verschillende steden die gebruikt werden om belastingontduikers te brandmerken. Eerst in het gezicht later, toen het regime wat milder werd, op de rug. Wat ik ook leuk vond waren alle tolwegen die je had. Dat zou wel weer wat zijn voor de huidige tijd. Dat je het onderhoud uit handen geeft aan partikulieren en die mogen dan tolheffen. Het levert werkgelegenheid op en past mooi in de decentralisering waar de overheid naar streeft. Een leuk museum. Ik moest ook denken aan die slogan van de belastingdienst: Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker.Hoewel de douane technisch onder de belastingdienst valt, past die slogan eigenlijk minder goed op hun werkzaamheden. Douaniers houden zich namelijk vooral bezig met het pesten van vliegtuigpassagiers. Ze dwingen mensen zich uit te kleden en doen ook nog eens alsof dat belangrijk is. Het slikkerstoilet was een van de hoogtepunten van het museum. Het is een toilet om bolletjeslikkers van hun lading te scheiden. Eigenlijk lijkt de douanebeambte op dat moment nog het meeste op een dokter. Hij bestudeert de ontlasting van de passagiers en checkt of er wellicht lichaamsvreemde stoffen in worden aangetroffen. 

Homo’s zaten achter Derde Wereldoorlog

Het begon in 2013. Poetin kwam naar het decadente Nederland om daar een tentoonstelling in de Hermitage in Amsterdam  te openen. Hij heeft hier ook nog een dochter wonen die met een Nederlander is getrouwd, wellicht dat hij daar langs is geweest. In elk geval waren de bedoelingen van Poetin volstrekt vredelievend. En dat dus ondanks zijn afkeer van ons perverse homo vriendelijke kikkerlandje met een partij voor de pedo’s. kun je nagaan hoezeer hij zich moest zien te beheersen. Bij de hermitage echter, stond een groep homo’s te demonstreren en die hebben hem uitgescholden. Dat vond Poetin niet leuk en hij heeft het Mark Rutte ook laten weten. Hoe kon de Nederlandse premier het Russische staatshoofd nou laten beledigen? Was hij homo of zo? Later toen we dat incidentje hadden met de Russische diplomat sloeg Poetin keihard terug. Zijn diplomaat sloeg dan zijn kinderen, hij was in el geval gene homo. Het ging van kwaad tot erger en bouwde als het ware op naar de annexatie van de Krim. 
Als we een moment moeten aanwijzen waarop de Derde Wereldoorlog begon dan is het dus toen bij de hermitage gebeurd. Op dat moment is namelijk het idee in het hoofd van de Russische leider geplant dat er nog wel eens een internationaal homocomplot kon bestaan dat gericht was tegen Rusland. De Nederlandse premier stond in elk geval machteloos, of maakte er zelfs deel van uit. Bij het uitbreken van de revolutie in de Oekraïne wist Poetin genoeg: het waren weer de homo’s die Russisch grondgebied bedreigden. Daarom aarzelde hij geen moment. Het valt me nog mee dat hij niet hoog gezeten te paard met ontbloot bovenlijf is komen binnen galopperen. Zoals iedereen weet zijn de grootste homo haters vaak zelf seksueel nogal dubbelzinnig. Was de vergelijking met Hitler toevallig al gemaakt?

Vulpen

 


















'Ik heb twee keer op Vulpen gestemd, vanwege de naam.' De Lieve G kon er niet om lachen.

Volgens haar waren lokale partijen allemaal onderbuikpartijen. Ze zei dat ik haar stem had misbruikt en ze gooide de hoorn erop. Ik was best wel verbaasd over zoveel oprechte democratische verontwaardiging. Ooit heeft Phillip Akkerman een foldertje bij mij door de brievenbus gedaan van de Haagse stadspartij. Hij was toen lijstduwer en ik dacht: Als Phillip Akkerman hierachter gaat staan, wie ben ik dan om dat te betwijfelen? Ik heb me na de verontwaardiging van de lieve G toch maar even verdiept in de partij om te zien of er niet toevallig spraken is van onderbuik. Wat blijkt? Gerwin Vulpen heeft een bruine kop en zet zich in voor het behoud van bomen in de binnenstad. Gerwin Vulpen lijkt me een soort skiënde Groenlinkser. Of te wel: een vat vol tegenstrijdigheden. Dan zat ik dus toch goed met mijn intuïtie voor die naam. Dit is precies het soort kandidaat waar ik alle vertrouwen in heb.

Participatie

Vandaag had ik mijn eerste klus als model. Ik doe dit alleen omdat het goed verdient. Samen met de fotograaf toog ik naar Hardenberg waar de foto geschoten moest worden. De opdrachtgever was een lokale corporatie die wilde communiceren dat bewoners verf konden krijgen om hun woningen te schilderen. De participatie samenleving ingevuld door een woningbouwcorporatie. Ik zou aanbellen en dan op een dienblad de verf aanbieden. Eerst leken de mensen aardig en coöperatief, maar al snel sloeg de sfeer om in vijandigheid. Er ontstonden groepjes op straat, de corporatie werd gebeld en er kwam een beviligingsienst langs. 'Jullie zijn toch niet aan het inbreken?,' vroegen de beveiligers verveeld. Ze zagen ook wel dat wij volstrekt onschuldig waren. 'Nee, daar hebben we nu geen tijd voor,' zeiden we dan ook naar waarheid.
Toch vonden de beveiligers dat de man er goed aan had gedaan te bellen. Veiligheid gaat ten slotte boven alles. Ik ben bang dat ik vandaag in Hardenberg het ware gezicht van de participatiemaatschappij heb gezien. Men begint niet zelf een praatje, men belt direct de veiligheidsdienst. De participatiesamenleving werkt paranoia burgerinitiatieven in de hand.  

All is Lost

De film All is Lost, met Robert Redford als wereldzeiler, deed me aan Gravity denken, de ruimte film met Sandra Bullock. Beide films gaan over geklooi in de ruimte. Je denkt onwillekeurig wat die mensen zichzelf aan doen. Dat gevoel heb je sterker bij All is Lost omdat het geklooi voortkomt uit hobbyisme. Redford speelt goed als stramme oudere sportman. Hij zegt eigenlijk niks, maar zijn gezicht is deste sprekender. Dat is als eeen canvas waar soms een snee in wordt gezet, dan weer kreeftachtig gloeit in de zon en altijd als een seismograaf de emoties laat zien.

Tuingrapjes

 
Gisteren sprak ik professor G.J. Boekschoten in Rasquert. Hij woont door de weeks in Amsterdam waar de emeritus hoogleraar nog steeds lesgeeft aan de Vrije Universiteit. In de weekenden voegt hij zich bij zijn vrouw in het landhuis dat midden in Rasquert op een eiland staat. Bert Boekschoten nodigde ons eerst uit voor een wandeling door de tuin. Zijn corduroy broek had hij haastig in een stel rubber laarzen gestoken en hij droeg een warme trui. OP het hoofd een grote gebreide muts. Hij deed me denken aan een landjonker, zo eentje met een kakkineus accent, maar met een grote voorliefde voor het platteland en vooral een onderkoeld soort humor. ‘Kijk dit is het favoriete kruid van Groen links stemmers, ’zei hij over het fluitenkruid. ‘Het doet heel druk en woekert flink, maar het stelt allemaal niet zo heel veel voor.’ Tuingrapjes van de kasteelheer.

De literaire Prijs

Afgelopen maandag schreef Igor Wijnker in de Volkskrant dat het hem verbaasde dat Het been in de IJssel van Joris van Castreren geen literaire prijs heeft gekregen. Van Casteren verdient navolging, denk ik en ik ben het met Wijnker eens dat er meer van dat soort verhalen ook in kranten geplaatste zouden moeten worden. Hij klaagt over het feit dat de roman hoger wordt aangeslagen dan de literaire non fictie. Ik vind ook dat Jan Brokken meer waardering verdient. Maar het feit dat Van Casteren’s ontdekkingen absurder zijn dan wat je in menig roman aantreft hoeft niet per se als aanbeveling te gelden. Absurditeit is voor een roman geen criterium. De roman is een laboratorium waarin verschillende facetten van de menselijke psyche onderzocht dienen te worden. Absurde feiten kunnen gebruikt worden als variabelen in dat laboratorium, maar moeten ten dienste staan van het verhaal. Weinig auteurs weten er echt raad mee. Ik denk dat een zekere, in New York woonachtige, auteur er in het verleden goede resultaten mee geboekt heeft. Net als bij Jan Brokken krijgen de feiten een rijke voedingsbodem in de reis die Van Casteren maakt. Misschien komt het boek op geen enkel lijstje voor omdat het overal tussenin zit.  Dat Het Been niet op het lijstje van de  journalistieke prijs, de M.J. Brusseprijs, terecht is gekomen, komt misschien omdat de journalistiek nog steeds een bepaalde opvatting heeft over wat nieuwswaardig is. Een belegen opvatting als je het mij vraagt. Het is opvallend dat in de afgelopen vier jaar twee keer een biografie de prijs heeft gewonnen en twee keer boeken over schandalen rondom de bouw van kantoren en infrastructuur(eentje over de bouwfraude en eentje over noord-zuid lijn). Het kleine verhaal moet de harten van de jury nog zien te veroveren. Alhoewel; misschien is er wel helemaal geen logica te ontdekken als het om literaire of journalistieke lijstjes gaat. Het zijn de jury's van prijzen die de lijstjes maken en in die jury's zitten mensen met allemaal hun eigen voorkeuren en meningen. Er is geen pijl op te trekken. De literaire prijs is een twijfelachtige eer.    

Yuko Yuko

Vandaag was ik terechtgekomen in een antikraak-achtig gebeuren in de buurt van het huis van de lieve G in Groningen. Het heet De Lepel. Er traden bands op. Yuko Yuko was vermakelijk en had een goeie sound.  Ze leken net van de middelbare school afkomstig, maar dat zegt meer over mij dan over hen. Dat ze zongen over heroïne tranen is ergens wel aandoenlijk, maar het klonk goed en daar gaat het toch om bij muziek. 

Small Data

‘I think I’m going to turn into a monster,’ hoor ik achter mij. Het is mijn Chinese kamergenoot, een linguist. Ze vraagt vaak dingen die je niet verwacht in een werksfeer. Dat is eigenlijk wel leuk. Laatst vroeg ze mij waar nou precies mijn inspiratie vandaan kwam. ‘I wonder, inspiration, where does it come from?’, zegt ze dan met een grappig soort staccato Engels. Zijzelf had nooit met inspiratie te maken zei ze, zij voerde alleen maar data in. Nu ging ze dus in een monster veranderen en dat klonk mij in de oren als een inspirerend plan. Het bleek te gaan om haar neiging zich achter de computer vol te proppen met etenswaar. ‘Het komt door die data, het is zo saai, daar ga ik van eten.’
Ik knikte en ging weer aan het werk.
Even later hoorde ik haar stem achter mij: ’Blam, according to your taste, am I too fat?'
Die vraag zag ik niet aankomen maar ik antwoordde naar waarheid dat ze naar mijn smaak prima in orde was: ' Je hoeft voor mij niet op een dieet ofzo.' 
‘Mijn Chinese vrienden zeggen tegen me dat ik enorm ben.’ Ze lacht erbij als ze dit zegt.
Ze doet dit niet om aandacht vragen. Dat lijkt wellicht zo, maar dat is niet aan de orde.
Ze is gewoon nieuwsgierig wat een Westerse man vindt van haar lichaam. Ze is verder  ook niet gepreoccupeerd met haar lichaam. Ze is gewoon data aan het verzamelen; Small Data.

Spam me baby

Iedereen kan geld verdienen met je privé gegevens, behalve jijzelf. Hoe kan dat? Ik ben best bereid alles beschikbaar te stellen wat toch al bekend is, zolang ik er maar aan verdien. Maar dat kan dus niet, het zijn altijd anderen die aan jou verdienen, zoals de ING.
Big Data is natuurlijk alleen geld waard omdat het big is, jij in je eentje bent niet big genoeg. Maar wij zijn als burgers toch de aandeelhouders van die data? Voor Big Data zou iedere keer dat er opnieuw gebruik van gemaakt wordt betaald moeten worden. Vijf cent per pop-up bijvoorbeeld. Als ik vijf keer een pop-up van de Praxis heb gehad krijg ik daar dus 0,25 cent voor. In dat geval zou ik zeggen: spam me baby. 

Demonstratie voor Turkse ambassade Den Haag

Vandaag stond er een jongeman voor de ambassade van Turkije. In zijn handen hield hij een bordje omhoog. Berkin Elvan stond er met de hand opgeschreven. Ik weet niet hoe lang hij er al stond. Er waren reeds twee agenten bij hem. De politiemacht was weer eens twee keer zo groot als het aantal demonstranten. Dat gebeurd vaker in Den Haag, men is hier wel van voorzorgsmaatregelen. De jongen staarde in opperste concentratie naar een raam ergens boven de deur van de ambassade. Misschien wilde hij de ambassadeur recht in de ogen kijken? Dat de ambassadeur, of een van zijn medewerkers de eenzame demonstrant gezien had, was zeker. Anders waren de agenten er niet geweest. Die kwamen natuurlijk even kijken of er wel een vergunning was. Omdat een demonstratie zonder dat erover geschreven is niet bestaat besloot ik enkele vragen te stellen aan de agenten en maakte ik bovenstaande foto.
‘Wat gebeurd hier?’ vroeg ik.
‘Meneer is aan het demonstreren,’ zei de agent.
‘Wat betekend Berkin Elvan?’ wilde ik weten. De agent wist het niet.
Op internet lees ik over Berkin Elvan. Hij is vandaag overleden na een langdurige coma waar hij in was geraakt omdat een gasgranaat tegen zijn slaap was gekomen tijdens Gezi park demonstraties. Geen wonder dat er maar een demonstrant was. De Turken in Nederland schijnen nogal pro Erdoğan te zijn. Dat bewijst maar weer dat je met gemak in het Westen kan wonen, er van kunt profiteren, maar er tegelijkertijd anti-westerse gevoelens op na kan houden. Mensen blijven wat dat aangaat vaten vol contradicties. Toen ik ' s avonds weer langs de ambassade reed was de jongeman verdwenen. Was hij zelf weggegaan, of weggehaald door de politie ? Het was moeilijk te zeggen. Al zal dat laatste me niet hebben verbaasd. Er zouden best nog wel eens economische belangen in het geding kunnen zijn en Erdoğan hoeft maar te dreigen met een boycot of we zullen doen wat hij van ons verwacht. De angel uit een demonstratie halen? Geen probleem, meneer had toch al geen vergunning.

Truman Show voor demente ouderen

In Weesp is een verpleeghuis gebouwd dat eruit ziet als een woonwijk, het heet Hogeweyk. Dementerende ouderen denken dat ze ‘vrij’ kunnen bewegen, maar ze bewegen vrij in een afgesloten ruimte. Het effect is menselijker dan een gesloten gebouw.

‘We willen ook af van het woord verpleeghuis,’ zegt directrice Jannete Spiering in Trouw dit weekend. Ze vindt dat begrip stigmatiserend alsof er mensen weggestopt worden die zijn afgeschreven voor de maatschappij: ‘Onze bewoners hebben inderdaad ondersteuning nodig en ze leven in een beschermde omgeving. Maar je blijft wie je bent. Er is nog een hoop lol te beleven.’ Het is de vraag of Hogeweyk, gebouwd op een plek waar eerst een DDR stijl verpleeghuis stond, iets gaat veranderen aan dat stigma van wegstoppen. Wegstoppen moet, wegstoppen kan niet anders in een diensten samenleving en tweeverdieners huishoudens.

In feite zijn ze overigens nog steeds opgesloten en is er iemand die directrice wordt genoemd. Er wordt een suggestie van normaliteit gewekt en de oudere wordt gefopt. Het is eigenlijk de Truman Show voor demente bejaarden. Dat is volgens mij helemaal niet erg, maar het maakt ze in essentie niet vrijer. Er is alleen voor een andere opzet gekozen, een opzet die beter lijkt te werken. Overigens denk  ik dat er ook nog steeds een markt is voor de DDR-stijl verpleeghuis met van die strenge zusters die 's nachts hun rondes maken met een zaklamp.

Uitdaging

Vandaag heb ik met de Lieve G en nog tienduizend anderen de city pier city gelopen. Ik heb een hekel aan massabijeenkomsten, maar ik houd wel van een uitdaging. Helaas werd ik op het nippertje geklopt door een hazewindhondachtige Keniaan. Maar dat telt niet want die doen aan genetische doping. 

Compost

Als Francis Bacon geen kunstenaar was geworden dan zou hij een crimineel zijn. Ik kan daar goed inkomen. Kunstenaars zijn eigenlijk ook bijna criminelen, ze onttrekken zich ten slotte aan het bestaande systeem en willen (op de een of andere manier) choqueren. Ze worden gewantrouwd totdat ze zijn doorgedrongen tot het establishment, dan worden ze gelauwerd zoals Al Capone gelauwerd werd, de kunstenaar als geniale oplichter. Overigens is Bacon een tijdje een fanatieke gokker geweest en heeft hij in de jaren veertig al zijn vroegere werk vernietigd. Het vernietigen van kunstwerken is wellicht ook een criminele daad, ook al zijn het zijn eigen werken.

Verontrustend kun je zijn werk wel noemen. Ik was in de nieuwe kerk in Amsterdam vandaag waar het drieluik over zijn geliefde George Dyer hangt. Het middenstuk toont een trappenhuis waar je als toeschouwer bijna zeebenen van krijgt. Alles is er schots en scheef. Gewelddadigheid en frustratie en de onmacht om het leven naar je hand te zetten, dat is wat ik in zijn schilderijen zie. Het vlees is elastisch en gaat alle kanten op en het degenereert langzaam. ‘ I’m optimistic about nothing,’ zei Bacon ooit in een BBC interview. Daarmee bedoelde hij overigens dat hij als optimist geboren is. Ook noemt hij zichzelf casino compost, omdat hij altijd verliest in het casino en daar groeien ze van

Bankovervalhoofdstad

Los Angeles is gemaakt voor politieachtervolgingen, bankovervallers die keihard over de snelwegen van de stad jakkeren maken eigenlijk beter gebruik van de stad dan het dagelijkse forensenverkeer. Dit las  ik op deze blog geschreven door Geoff Manaugh. Er komt later dit jaar een boek van hem uit over stedelijkheid in relatie tot bankovervallen. Lijkt me een interessant boek. In de jaren negentig werd er in Los Angeles elke 45 minuten een bank overvallen. Het was de hoofdstad van het bankovervallen. Wie naar de stad kijkt door de ogen van een bankovervaller ziet andere dingen. 
'In literature, of course, the detective is a well-known trope for a method of obsessively close attention to the details of the built environment—the detective story as applied urban hermeneutics—and this can be seen everywhere from Paul Auster and Alain Robbe-Grillet to whatever thriller is currently topping the airport bestseller list. But in the world of architecture and urban planning, it is altogether too rare that this particular, if fictionalized, point of view on how humans take advantage of the built environment as a spatial opportunity for crimes of various types is taken seriously as a critical perspective on urban form.'

Het lijkt me goed als architecten en stedenbouwkundigen op excursie gaan met criminelen om te leren hoe zij de stad gebruiken. Als LA zo makkelijk te beroven is dat het hoofdstad van de bankovervallen wordt genoemd, dan heb je als stedenbouwkundige gefaald. 

Badr Hari naar Kiev!

De Oekraïense leider van de ‘revolutie’ is de bokser Vitali Klytsjko. Poetin moet gedacht hebben: zij een bokser? Dan wij ook een bokser. Hij stuurde eind vorige maand Nikolaj Valoejev, een reus van 2.16 meter met de bijnaam 'Beast from the East' naar Sebastopol om de lokale Russen een hart onder de riem te steken.
Economische sancties maken op Poetin geen enkele indruk en wijzelf hebben er ook weinig aan. Het wordt tijd voor spierballentaal. Ik wil daarom voorstellen om Badr Hari naar de Krim te sturen. Het lijkt me een gepaste taakstraf voor de veroordeelde kickboxer. Hij moet dan verplicht Valoejev uitdagen. Eens kijken of hij bij hem ook een voet kan breken.
Badr Hari is niet klein met zijn 1,98, maar toch nog en kop kleiner dan Nikolaj Valoejev. Het gevecht blijft dan tenminste overzichtelijk en het hoeft niet veel te kosten. Ik ben uiteraard voor Badr Hari, ik ben altijd voor de underdog.

Voorbestemd

Op de Stone las ik een interessant artikel van David Brooks over het ideologische vaatje waar Poetin uit tapt. Met name de filosoof Ilyin kan zijn goedkeuring wegdragen. Hij heeft zelfs diens graf in 2009 verhuisd vanuit de Ukraine naar Russische bodem.
Wie Ilyins en de andere filosofen Berdyaev Solovyov leest kan daar drie gedachtes uit destilleren: 1. Rusland is speciaal: het heeft z’n eigen spirituele status en doelmatigheid, 2. Toewijding aan het Orthodoxe geloof, 3. Een geloof in autocratie: oftewel Poetin als alleenheerser.
Rusland wordt dus gezien als een kwasi theocratische nationalistische dictatuur die voorbestemd is om een steeds belangrijkere rol te spelen op het wereldtoneel.
David Brooks schrijft:

‘Russia is frequently seen as a besieged fortress. The West is thought to be rotten to the core and weak yet so powerful that it can be blamed for everything that goes wrong. Russia has immeasurable spiritual potential yet is forever plagued by a lack of self-respect, lack of self-assertion and unmet potential.’

‘The implication for Western policymakers is that we may not be dealing with a “normal” regime, which can be manipulated by economic and diplomatic carrots and sticks. Threatening to take away inclusion in the Group of 8 or freeze some assets may become irrelevant because the Russian regime will have moved up to a different level. The Russian nation may be motivated by a deep, creedal ideology that has been wafting through the culture for centuries and has now found an unlikely, cynical and cold-eyed host.’

Niks zo gevaarlijk als een land met een minderwaardigheidscomplex. Wat hij zegt is dat Poetin waarschijnlijk niet door z’n eigen mensen wordt tegen gehouden, wat hij ook doet. Sterker nog: de sancties zullen hem alleen maar gelijk geven in de ogen van de Russische bevolking. Wat het westen ook doet, het zal hem sterker in het zadel brengen. 

Crisis: Reuzenvirus

Onderzoekers hebben een 30.000 jaar oud reuzenvirus in Siberische permafrost gevonden lees ik in de Volkskrant. Het ding is springlevend. Ze hebben er een amoebe of zoiets mee geïnfecteerd. We weten nu dus dat de opwarming van de aarde nog wel eens hele andere gevaren met zich mee kan brengen dan alleen overstromingen. Dit is het nieuwe gevaar, niet de oorlog. Niet voor niets hebben veel mensen het over een koude oorlog-achtige situatie nu Putin de Krim is binnen gevallen. Het doet haast nostalgisch aan. We winden ons er terecht over op, maar vergeten dat er op nog veel meer fronten gevochten moet worden. Het probleem met global warming is alleen dat als je het echt gaat merken, het al te laat is, je kan dan geen wapens meer inzetten. Zeker niet als er plotseling allerlei reuzenvirussen gaan ontwaken en ons van alle kanten aanvallen. De wereld is allang niet meer zo overzichtelijk als krimcrisis lijkt te suggereren. 

Whatsappen vanuit de Demmink kelder

Het zijn gouden tijden voor complotdenkers. De zaak Demmink (officier van justitie verdacht van verkrachting twee Turkse jongens) nodigt uit tot vergaande speculaties. Ik ben een groot fan van complot theorieën omdat ze altijd kloppen. Demmink zou deel uitmaken van een elitair pedofielennetwerk. Een website als klokkenluiders online acht dat volstrekt bewezen. Toegegeven wie het feitenoverzicht over Demmink leest, begint vanzelf in te zien dat er iets van waar moet zijn. In 1994 duikt zijn naam al op in verband met misbruik. In 2000 wordt duidelijk dat het pedofielennetwerk waar Dutroux deel vanuit maakte ook vertakkingen heeft naar Nederland. De naam van Joris Demmink duikt steeds vaker op in kindermisbruik zaken. Op de website De Demmink Doofpot wordt ook bewijs geleverd voor het feit dat allerlei hooggeplaatste lieden zoals Piet Hein Donner en Ivo Opstelten Demmink een hand boven het hoofd hebben gehouden. Ik denk dat het allemaal wel waar moet zijn. Belgie heeft Dutroux, Oostenrijk Jozef Fritzl, wij hebben Demmink. Hoogst waarschijnlijk kenden ze elkaar ook nog eens en werd er flink gewhatsapt vanuit onderlinge kelders.

Overigens zijn er deze maand twee thrillers uitgekomen over Het Ronde Huis, een 'koninklijk'  pedofielen netwerk dat opereerde vanuit een landgoed nabij Nunspeet. Het netwerk bestaat nogsteeds. Een Amerikaanse documentaire, op youtube te zien, toont aan dat dit pedifielennetwerk nogsteeds bestaat. Bekijk de documentaire hier.

De laatste horde naar Europa.

In de Volkskrant stond een bericht over Afrikaanse migranten die met succes het hek bij de Spaanse enclave Melilla en marokko over geklommen waren. Het stuk was geschreven alsof het om een sportverslag ging. Dit hek was een soort laatste horde. Aan de foto's te zien 

namen de migranten dat zelf ook zo op. Sinds bij Ceuta 25 migranten verdronken door politie ingrijpen, mag de politie geen rubberkogels meer gebruiken. Afgelopen vrijdag werd de grens bij Melilla bestormt door 214 migranten die er in slaagden de overkant te bereiken. Zowel in het oosten als zuiden rommelt het langs de grenzen van Europa. We zitten niet alleen in een economische crisis. 

Country Grunge met een snufje Voodoo

Gisteren was ik bij een concert van een vriendin (Martha Jane Settler). Het was er nog niet eerder van gekomen naar een concert van haar te gaan. Mijn concertbezoeken blijven vaak hangen bij goede voornemens. Tot gisteren dus en ik werd aangenaam verrast. De gepekelde stem van Martha Jane Settler sleurde mij uit een sluimerende lethargie. Ze werd begeleid op de snaren door de vingervlugge Maarten van der Grinten en drummer Boudewijn Bauw. De vermaarde jazzgitarist Van der Grinten groeide op het podium uit tot een ware pop artiest die het uiterste uit zijn gitaar wist te halen. Ondertussen transformeerde het publiek van een zittende massa vlees tot een heupwiegende menigte. Ik heb een theorie over het opleven: De schokgolf van het optreden penetreert het lichaam als een kogel en laadt deze op met energie. Ofwel je sterft ofwel je wordt onsterfelijk, zolang het optreden duurt. Misschien klinkt dit alles als wartaal, maar vind je het gek met muziek dat wordt omschreven als ‘country grunge met een snufje voodoo’.