Er werd door sommige boos gereageerd toen burgemeester Bloomberg van New York de grote bekers frisdrank in de ban deed. Ze vonden dit te ver gaan, een inbreuk op het individualisme. De Amerikanen hebben het dan over de nany-state. Ik moest aan die frisdrank campagne denken toen ik vandaag een verhaal las van Umberto Eco, How to eat ice cream, heet dat verhaal (uit: How to travel with a Salmon,1994, p.107). Hij vertelt over hoe hij in zijn jeugd kon kiezen tussen een ijsje van 20 cent met een hoorntje en een ijswafel, die kostte 40 cent. Sommige verwende kinderen kregen soms twee ijsjes en daar likte ze dan van door het hoofd naar links en dan weer naar rechts te bewegen. Dat wilde de jonge Eco ook wel, puur vanwege de decadentie. Maar terwijl er over de ijswafel nog te praten viel was er van twee ijsjes van 20 cent, net zo duur dus, geen sprake. En terecht, zegt Eco daar als volwassen man over. Als ik hem goed lees zegt hij in feite dat het er simpelweg niet vanwege de gulzigheid. Dat zijn dezelfde mensen die als ze volwassen zijn een nep Gucci tas kopen. Die gaat niet zo lang mee als een echt Gucci, maar dan koop je gewoon weer een nieuwe. Dit gedrag is gemeengoed geworden en mensen corrigeren zichzelf niet meer. Naast de meer commerciële krachten die op de samenleving drukken is het dus niet verkeert als er vanuit de politiek tegengas wordt gegeven. Consumenten zijn net kinderen, als niemand ze zegt dat het niet goed is om vele liters cola te drinken, dan drinken ze vele liters cola. Alleen zou het argument niet moeten zijn dat het ongezond is, wat zou dat kunnen schelen, maar vooral dat het er niet uitziet.
