Re-animating thought, zo heette het symposium waar ik vanmorgen was. Dit gaat over het idee dat de wereld om ons heen, een levende wereld is en dat alle levende wezens in potentie de mogelijkheid hebben om zich kenbaar te maken. Prof. Tim Ingold noemde deze animistische werkelijkheid (die van veel indianen) een dood vermoeiende werkelijkheid. ‘Je hebt voortdurend met allerlei geesten te maken en telkens als er zich iets aandient dan weet je niet wat het betekent want alles kan een voorteken zijn van iets. Er zijn gevallen bekend van inheemse stammen die blij waren met de komst van het Christendom. Nu hadden ze tenminste maar een God en hij woonde niet in het bos, wat een soort opluchting was.’Toch speculeerde Ingold op de kwestie of we er iets van konden leren en of het niet goed zou zijn ons individualisme wat meer los te laten en meer op te gaan in een groter geheel.‘Er bestaan allerlei relationele draden tussen mensen en individuen zijn eigenlijk niet meer dan knopen in die draden.’ Iemand zei dat het op die manier wel moeilijk wordt om je als individu tot andere individuen te verhouden.
‘Oh maar dat kunnen we ook eigenlijk niet,’ zei Ingold. ‘We hebben eigenlijk geen flauw benul wat een individu is. Ik ben eigenlijk geen individu, I'm just stuff thats going on.'
Geen onaardige definitie van het individu voor in het woordenboek. Individu: dingen die gebeuren.
