Vanavond hield ik een voordracht ter gelegenheid van de presentatie van een fotoboek waar ik en bijdrage aan heb geleverd. Hier kunt u de tekst van de voordracht teruglezen. Na afloop kwam er een vrouw naar mij toe die me graag iets wilde vragen. ‘Waarom vindt u Oranje de kleur van de dood?,’ vroeg ze aan mij. Ze klonk beschuldigend.
Ik voelde me enigszins overvallen. Soms schrijf ik iets omdat het goed klinkt en oranje als de kleur van de dood klonk goed, zeker omdat het Nederlands elftal bedroevend slecht speelde (de dood in de pot). Bovendien was er ineens een overschot aan Oranje parafernalia waar geen ondernemer nog wat mee kon. Dood zonde dus. Toch was de vrouw oprecht verbaasd en ook wel beledigd. Omdat ze de moeite had genomen mijn verhaal te lezen, verdiende ze een antwoord.
‘Oranje is een dominante kleur,’ begon ik. ‘Brievenbussen waren eerst rood en nu oranje, maar dat was het begin van het einde, de posterijen zijn niet meer wat ze ooit waren.’
‘Ja maar dat is allemaal associatie,’ zei de vrouw, ze was een kenner vermoedde ik. ‘Als je de kleur oranje terug redeneert naar de chakras... dan is het de kleur van de lente, van het ontluiken en het leven.’
‘Het gaat toch ook juist om associatie. Die kleuren worden toch ingezet voor van alles en nog wat? We kunnen toch niet de hele tijd de chakras erbij halen?’ (de bar waar we aan stonden was ook oranje, overigens). ‘Koninginnedag is een leeg zuipfeest geworden waarbij alles oranje is gekleurd,’ deed ik er nog een schepje bovenop.
‘Daar kan de kleur oranje niets aan doen,' zei de vrouw stellig. 'Er zijn ook mensen die koninginnedag op een hele leuke manier vieren, met de kinderen naar de rommelmarkt, die associëren oranje helemaal niet met de dood.’
Tegen zoveel overtuigingskracht kon ik niet op. Ik gaf me gewonnen en beloofde haar dat ik koninginnedag een tweede kans zou geven.
