Een vriendin vertelde dat ze erover denkt een hond te nemen. Geen aaibare puppy waar je veel tijd mee moet doorbrengen, maar een hond die nog een paar jaar te leven heeft. Een rustige hond. Ze zei het niet, maar je zou kunnen zeggen dat ze een sterfhuis voor honden wil beginnen. In Spanje worden veel honden slecht behandeld en verwaarloosd. Ze had er lang over nagedacht en ze wilde dus een hond uit Spanje. Het bemiddelingsbureau in België, dat is het toneel van dit drama, schreef een bestraffende email terug:’U heeft een full time baan,’ stond er in een email. ‘Wat moet die hond dan de hele dag doen?’
‘Er is een tuin,’ schreef mijn vriendin terug. ‘Er staat een hok in die tuin waar ik van plan ben een heerlijk zacht kussentje te leggen.’ Het kon allemaal echt niet. Een hond heeft veel aandacht nodig, ook een oude hond vond het bureau. Ze krijgt de hond nu niet. Mijn vriendin raakte hierover zeer gefrustreerd.’We hebben het over een hond! Niet over de adoptie van een kind!,’ zei ze tegen mij. De omgang met de hond zegt misschien iets over de samenleving waarin je leeft. Er is iets fundamenteel mis met een samenleving die ritueel slachten verbied (in Nederland en België) en honden behandeld als kinderen. Dat is een samenleving die uit alle macht de echte problemen probeert te negeren.
