Vandaag kregen we op het scheidingsstation bezoek van twee
tienermoeders. Ze hadden niks bij zich om te vernietigen, behalve dan een stuk
van hun buik. We vonden dat niet erg. We zijn er voor iedereen, ook voor
tienermoeders maken we graag wat tijd vrij. Maar hun buik mochten ze houden. We raakten in gesprek en
een van de tienermoeders werd een beetje verliefd op Melle, dat gebeurd bij
tienermoeders doorgaans sneller dan bij andere mensen. Ze vond dat Melle zo’n
leuk overhemdje aanhad. Om hem een plezier te doen wilde ze wel de urn van haar
overleden kind een tijdje bij ons stallen. ‘Dat is niet nodig,’ zei Melle. ’We
willen echt alleen maar spullen die nog zijn blijven staan in huis of in de
schuur en die misschien iedere keer weer worden verhuist, maar waar je
eigenlijk vanaf moet, wij helpen je daarmee.’
Ik weet nog wel wat, zei haar vriendin. ‘Mijn ex was een
loverboy en de brieven aan hem heb ik nog wel bewaard. Die mogen van mij
ritueel verbrand worden.’
De baby’s begonnen te huilen en de dames maakten zich uit de
voeten. Ik begeleidde ze even naar de uitgang. Voordat ze weggingen zei ik
nadrukkelijk gedag tegen het meisje van de loverboy. Ik keek haar aan en zei
dat ik ernaar uitkeek om haar weer te zien.
’Vergeet je niet de brieven mee te nemen, wij zijn heel erg
blij mee en het is ook goed voor jou.’
