We leven in een wereld waarin geurtjes worden bestreden
alsof het om terroristische aanslagen gaat. De illusie van een geurloze wereld, of een wereld die uitsluitend lekker ruikt, wordt bewerkstelligd door middel van chemische oorlogsvoering. Stank troffen wij ook aan bij de afvalverwerkingscentrale van de stad
Groningen. Het is in feite een zeef met duw en trek mechanismes waar verschillende
stoffen uitgefilterd worden. Plasticzakjes worden gescheiden van gemodelleerde plastic
verpakkingen en blikjes van lood en kroonkurken. Het organisch materiaal wordt
vergast en dat levert dus biogas op waar de stad z’n potje weer op kookt. De
vergassingsinstallatie levert een restproduct op dat digestaat wordt genoemd. Digestaat
uit huisvuil is niet geschikt om voor de landbouw te gebruiken omdat er net teveel zware
metalen in zitten. Het wordt
verbrand. Wij hebben drie emmers meegekregen om ermee te experimenteren. We
willen vieze luchtjes gaan maken en dat lukt met digestaat als basismaterieel
heel goed. Digestaat met visafval levert een soort derde wereld lucht op.
