Onlangs bracht ik wat spullen terug die ik van Pek van Andel had geleend. Ik moest onder anderen een paar jaargangen van de wrekkenkrant en het boekje De rechterhand der huisvrouw (het onmisbare boekje met meer dan duizend raadgevingen op het gebied van gezin, huishouding etc.) terugbrengen. een grappig boekje waarin zelfs beschreven staat hoe je een been moet zetten in geval van een botbreuk. Ook staan er tips in hoe om te gaan met een beroerte. De patiënt dient behandeld te worden met kompressen van mosterdpap. Het boekje dat tussen 1915 en 1920 werd uitgegeven, zal honderd jaar later in tijden waarin zelfredzaamheid zo zoetjesaan weer normaal wordt en ziektekosten sterk omhoog gaan, nog wel eens opnieuw populair kunnen worden.
'Pek is niet thuis,' zei zijn vrouw toen ik de tas met spullen overhandigde.
‘Okay.’
‘Nee, dat is niet okay.’
‘Oh, is hij ziek?’
‘Nee, maar het is niet okay, iedereen zegt altijd maar okay, maar ik heb jouw goedkeuring helemaal niet nodig.’
‘Sorry, wat had ik dan moeten zeggen?’
‘Waarom zeg niet gewoon Oh?’
‘Ja, maar dat klinkt meteen zo teleurgesteld.’
‘Dat hangt van de intonatie af.’
‘Okay, ik bedoel, Oh.’
Ik heb het niet gevraagd, maar deze vrouw leek mij een typisch voorbeeld van een gepensioneerde kleuterjuf die de neiging om maar door te gaan met corrigerend optreden niet kan onderdrukken.
Ook als ze geen gelijk heeft.
