Jeffrey Harrington, de
eigenaar van verhuisbedrijf Harrington moving and storage, gestationeerd in
maplewood, New Jersey.(IHT 31 juli, 2011, p.2)
In de International Herald Tribune van gisteren lees ik een
interessant artikel over een nieuw soort afval dat in opkomst is in de VS;
piano’s.
Piano’s worden gezien als het meubelstuk met de grootste
emotionele waarde, beweert ene Martha Taylor die een bedrijf heeft in Portland,
Oregon met de naam ‘Immortal Piano’s’ en in het artikel van Daniel J. Wakin
geciteerd word.
Als erfstuk van oma bleef de piano vroeger van generatie tot
generatie in de familie. Maar in de VS beginnen piano’s te duur te worden om
nog te repareren of te verhuizen, zelfs als je een piano weg zou geven kost het
nog een paar honderd dollar om het ding van A naar B te krijgen. De periode van
1900 tot 1930 geldt in de VS als het gouden tijdperk voor piano’s. In het jaar
1910 werden er 365000 in de VS geproduceerde piano’s verkocht. In 2011 waren
dat er 41000. Keyboards uit China
zijn populairder omdat je er leuke trucjes mee uit kan halen. Veel piano’s
schijnen een levensverwachting van tachtig jaar te hebben. Er komt dus een golf
aan piano’s aan uit de jaren dertig die eigenlijk niet meer te repareren zijn.
Volgens dealers komt het ook omdat er te weinig aandacht op scholen is voor
muziekles en een algemene neergang in de uitgaven van interieurs sinds de
huizenmarkt is ingestort.
Aan het einde van het artikel komt Brian Goodwin aan het
woord. Hij is de eigenaar van een piano verhuisbedrijf in Nashua, New Hampshire. Hij was diegene
die het filmpje online heeft gezet. Toch maakt hij een relativerende opmerking,
ook met betrekking tot zijn werknemers: “They try so hard all day not to
scratch anything. And all of a sudden they get to throw it off
the back of a truck.”
