Gisteren naar Zomergasten gekeken. Biograaf Jolande Withuis zat aan tafel. Ze is bezig met een biografie over Juliana. Ik hoorde dat Juliana een tijdlang de hoop der natie genoemd werd. Niemand verdiend het om zo gestraft te worden. Bedoeld werd; de wanhoop der
natie. Er moest getrouwd worden, maar met geen van de gescreende huwelijkskandidaten
klikte het. Toen kwam Bernhard, hij was niet gescreend. Bernhard kwam uit
zichzelf, hij was goed in après-skiën. Ik vind Bernhard wel een fascinerende figuur, iemand die verhalen
verzint waar iedereen maar al te graag voor gaat. Bernhard was lid van de SS,
dat wist zelfs de oorlogsregering. Maar hij was lid vanwege het goed gesneden
uniform, zou hij gezegd kunnen hebben. Je zou het direct geloven. Jolande Withuis vertelde dat hij zich zag als
de Pygmalion van Juliana. Zoals Pygmalion beelden tot leven bracht, zo heeft
Bernhard Juliana tot leven gebracht. Bernhard is een verhalen verteller, wellicht, maar
uiteindelijk iemand die door de mand valt vanwege zijn eigen ijdelheid.
