VAD:Toerisme

 

Toen de trein zich van het station losmaakte werd ik overvallen door het onrustige gevoel iets te zijn vergeten. Ik had toch twee tassen bij me? Na even nagedacht te hebben wist ik het weer. De vuilnispas was zoek en zodoende had ik geen toegang gehad tot de vuilniscatacomben van de milieudienst. De zak uit de onderwereld had zwaar aan mijn stuur gehangen en was in andermans container terechtgekomen. Het knagende gevoel van gemis dat ik voelde, was in feite een schuldbekentenis.

Revolutie

Via de Groene Amsterdammer van 23 augustus werd ik geattendeerd op een column van Douglas Rushkoff over de vraag of banen niet overbodig zijn geworden. De column is de moeite waard lees'm hier.  De technologisering en digitalisering van de samenleving maakt mensen steeds overbodiger en nog steeds hebben we het over meer banen creëren, althans dat is waar het in de VS over gaat. Toch is het de vraag of dat wel de juiste benadering is van de economie. 'We're living in an economy where productivity is no longer the goal, employment is. That's because, on a very fundamental level, we have pretty much everything we need. America is productive enough that it could probably shelter, feed, educate, and even provide health care for its entire population with just a fraction of us actually working.'

Dit is de vraag waar Rushkoff ons in zijn stuk warm voor maakt: waarom is werkeloosheid zo'n probleem?

'Our problem is not that we don't have enough stuff -- it's that we don't have enough ways for people to work and prove that they deserve this stuff.'

Interessant gegeven. We moeten dus gaan nadenken over nieuwe manieren om spullen te verdelen.  Ooit is er wel eens een alternatief geformuleerd, al pakte dat niet altijd even lekker uit. Denk aan het communisme. In dat systeem kon iedereen ten slotte doen wat hij wilde. Je kreeg altijd hetzelfde betaald. Misschien had Marx toch gelijk en moeten er simpelweg verschillende revolutionaire golven plaatsvinden om de ware communistische staat te bereiken. Het is natuurlijk bekend dat in de Sovjet Unie het ware communisme nooit heeft bestaan. De machthebbers noemde hun eigen revolutie de eerste en de laatste.

Rushkoff heeft echter nog een andere optie: 'But there might still be another possibility -- something we couldn't really imagine for ourselves until the digital era. As a pioneer of virtual reality, Jaron Lanier, recently pointed out, we no longer need to make stuff in order to make money. We can instead exchange information-based products.'

Rushkoff klinkt haast utopisch tegen het einde van zijn stuk, maar het blijven interessante gedachtenspinsels: 'We can make games for each other, write books, solve problems, educate and inspire one another -- all through bits instead of stuff. And we can pay one another using the same money we use to buy real stuff.'

Gaan wij, ondanks de IKEAtempels, het einde van het spulletjestijdperk nog meemaken?

De Rechterhand

Onlangs bracht ik wat spullen terug die ik van Pek van Andel had geleend. Ik moest onder anderen een paar jaargangen van de wrekkenkrant en het boekje De rechterhand der huisvrouw (het onmisbare boekje met meer dan duizend raadgevingen op het gebied van gezin, huishouding etc.) terugbrengen. een grappig boekje waarin zelfs beschreven staat hoe je een been moet zetten in geval van een botbreuk. Ook staan er tips in hoe om te gaan met een beroerte. De patiënt dient behandeld te worden met kompressen van mosterdpap. Het boekje dat tussen 1915 en 1920 werd uitgegeven, zal honderd jaar later in tijden waarin zelfredzaamheid zo zoetjesaan weer normaal wordt en ziektekosten sterk omhoog gaan,  nog wel eens opnieuw populair kunnen worden.

'Pek is niet thuis,' zei zijn vrouw toen ik de tas met spullen overhandigde.

‘Okay.’

‘Nee, dat is niet okay.’

‘Oh, is hij ziek?’

‘Nee, maar het is niet okay, iedereen zegt altijd maar okay, maar ik heb jouw goedkeuring helemaal niet nodig.’

‘Sorry, wat had ik dan moeten zeggen?’

‘Waarom zeg niet gewoon Oh?’

‘Ja, maar dat klinkt meteen zo teleurgesteld.’

‘Dat hangt van de intonatie af.’

‘Okay, ik bedoel, Oh.’

Ik heb het niet gevraagd, maar deze vrouw leek mij een typisch voorbeeld van een gepensioneerde kleuterjuf die de neiging om maar door te gaan met corrigerend optreden niet kan onderdrukken.

Ook als ze geen gelijk heeft.  

Saus

Vanavond heb ik met de lieve G de nieuwe Woody Allen film ‘To Rome with Love’ gezien. Ze had net daarvoor in de simulator van de rijschool gezeten. De simulator sprak na afloop de woorden: U leert minder snel dan gemiddeld.
'Het is maar een computer,' zei ik. 
'Er zaten daar allemaal achttien jarigen die het geweldig deden, ik stond voor schut.' 
Ik vroeg haar waarom ze nog in een simulator moest als ze al de weg op was geweest. Daarop wist ze het antwoord niet. 

'mensen schijnen zo'n beetje af te rijden in dat ding.'

In de toekomst zal autorijden wellicht ook steeds meer gaan lijken op een simulator. Je kijkt dan via een scherm op de weg.

De film was vermakelijk, maar was misschien wat druk wat betreft verhaallijnen. Het hadden er wat minder kunnen zijn, vooral Alec Baldwin als het geweten van een architectuurstudent, of als een oude architect die zijn eigen zondes overdenkt, had voor ons niet gehoeven. Iemand was aan het koken in de film. Toen ze de tweede fles wijn in de tomatensaus goot zei ze dat het niet de bedoeling was dat de saus al te subtiel zou smaken. Het is een film die gaat over beroemd zijn en projecties van anderen op beroemde mensen. En het ging natuurlijk over relaties, zoals altijd bij Woody Allen. Een vermakelijke film, maar uiteindelijk zat er wat teveel wijn door de saus.

Oude Bekenden

Vlak voor de zeven uur voorstelling op vrijdag kwam ik mensen tegen die ik ooit had geïnterviewd voor iets heel anders. Ze heten Ineke en Romano. Ineke en Romano herkenden me eerst niet. Ze hadden het eindstuk niet gehaald, maar dat wisten ze nog niet. Ik interviewde ze destijds over het wonen op de stadsgrens. Een grens die hen inmiddels had gepasseerd.  Ineke had gezien hoe het bordje  Groningen uit de grond werd getrokken en honderd meter verderop weer in de grond werd geplant. Daar waren ze niet blij mee.

 ‘Met de stad komen ook de regels van de stad en dat betekent dat er lantarenpalen komen die om de zoveel meter van elkaar staan geplaatst en die gaan ‘s nachts aan,’ had Romano opgemerkt. Er waren ook voordelen want hun zoons hadden vriendjes in de buurt. De woning bleek een compromis te zijn tussen Ina die wel op het platteland wilde wonen en Romano die zijn klanten met name in de stad heeft zitten.’ Romano houdt van zangvogels,’ had Ineke gezegd.’ Ik meer van weide vogels.’

Door het oprukken van de stad was het aantal zangvogels toegenomen. Hun zoon kwam bij mij in de voorstelling. Ik heb hem eten gegeven om zijn ouders te paaien. Zij waren dan wel gesneuveld in het stuk, maar ik had tenminste hun zoon te eten gegeven.

VAD: Afbraak

Vandaag heeft de VAD haar tentenkamp afgebroken. Eind van de middag kwam er een ijzerboertje langs om in onze vuilnisberg te neuzen. Hij was honderd procent afgekeurd, er was iets met zijn rug geloof ik. Daarom had hij geen reguliere baan. Het scharrelaartje, een klein stevig mannetje met kleine armpjes, verdiende naast zijn gehandicapten uitkering bij door koper, ijzer en aluminium bij elkaar te scharrelen. Ik ben niet zo thuis in de wereld van de medische testen, maar de manier waarop dit mannetje met onze houten voorhamer (sleg) in de weer was om een aluminium karretje klein te krijgen, liet weinig aan de verbeelding over. Sommige bewegingen kon hij nog erg goed en hij ging zelfs zo te keer dat hij onze hamer heeft stuk geslagen.

VAD: Richard

Woensdag hebben we tijdens de tweede VAD voorstelling op Noorderzon het kastje van Richard  Techelscha uit Haren op rituele wijze vernietigd. Eerst hebben we boze geesten uitgedreven door middel van wat onschuldig vuurwerk. Op zijn VAD formulier staat het volgende te lezen:

Waarom doet u het weg?

Het is werkelijk te lelijk voor woorden. Een simpel kastje, dat ik ooit in mijn studententijd heb gekocht, maar dat nu echt niet meer kan. Het irriteert me op een fundamentele wijze. Eigenlijk altijd al. Ik heb het niet zelf gekocht, maar toen ik samen ging wonen met Linda, mijn ex vond zij dat handig. Nou het is helemaal niet handig want direct toen we het kochten wiebelde het kastje enorm.

Hoe lang is het in uw bezit geweest?

Een jaartje of zes.

Wat zijn de mooiste herinneringen aan het voorwerp?

Ik heb er geen mooie herinneringen aan. Het kastje wiebelt en dat is alles wat ik erover kan zeggen.

Op welke wijze wilt u dat het vernietigd wordt?

Het moet stuk, ik wil dat het op een grove manier uit elkaar klapt.

VAD: Festival

 

Onze assistente, Cecile, ik mag haar naam noemen want ze is een publiek figuur vanaf morgen, suggereerde dat de festivalmens een beest is. ‘Mensen zijn thuis haast hysterisch netjes en schoon, maar zodra ze op een festival zijn, maakt het ineens niet meer uit. Dan laten ze zich gaan in alle soorten van ranzigheid.’

Ik denk dat ze gelijk heeft; het wordt op een festival ook een beetje van je verwacht dat je de vertrouwde samenleving verlaat en je overgeeft aan de deinende massa. Het ranzige festival is noodzakelijk als uitlaatklep om daarna in een nette samenleving te kunnen functioneren.

VAD: Voedselbonnen

 
Iedere dag komen wij steevast met te weinig voedselbonnen bij de gaarkeuken van Noorderzon. We zijn telkens met drie man. Men schudt misprijzend met het hoofd  en we lopen in blauwe uniformen van de Vuilnis Analyse Dienst naar houten tafels. Tijdens het eten kijken we naar Franse dansers die het liefst op een been een bekertje karnemelk drinken. De Franse ploeg heeft vanzelfsprekend wel voldoende voedselbonnen. 

VAD: Fries

 
Een oplettende lezer van deze blog even uitgezocht waar het fragment vandaan kwam over de aardbeving dat ik hier gisteren plaatste. Het komt uit een Fries boek uit 1834 dat weer een herdruk is van een kroniek uit 1677. Hier is het terug te lezen.

Volgens dezelfde lezer is 'potestaat' een correct Nederlands woord dat bijna synoniem is aan het woord potentaat en 'machthebber' betekent. Volgens Van Dale heeft het ook nog een specifieke Friese connotatie: 'titel van de zelfgekozen aanvoerder der Friezen in de late middeleeuwen'. De oplettende lezer is zelf ook een Fries. 

VAD: snipper

Internet lijkt soms op een digitale papierbak. Overal zwerven flarden tekst rond waar soms de bron niet meer van de achterhalen is. Onderstaande flard komt van een pagina ‘dat freebookreviews‘ heet. Het boek is echter niet te achterhalen. Wel de titel van  hoofdstuk vijf:  Landsheren of potestaaten. De tekst lijkt door een computer ingelezen en misschien moet hier potentaten staan.

In het kader van de aardbeving die de stad Groningen donderdag trof leek me dit hoe dan ook een aardige informatie snipper:

In den jaare 1262 wierd in Friesland eene aardbeevinge gevoelt, welke Groningen mede trof, inzonderheid het klooster Wittewyrum, waar door de toren instortte: hier op volgde een watervloed door de dyken, met verbreeking van de zyl Fismar, in den Oldambte

VAD: Vuilnis tv

Onlangs zag ik dit fragment voorbij komen wat een gevoel van plaatsvervangende schaamte bij mij teweeg bracht. De redactie leek het blijkbaar leuk om een dermatoloog te laten reageren op de pindakaasvloer van Wim T. Schippers en daar dan over te discussiëren. Het bewijst eens temeer dat veel van wat er op de Nederlandse televisie verschijnt, voortkomt uit de grofvuilbak van dode ideeën.

VAD: vuilnis televisie

VAD:urn/brieven

Vandaag kregen we op het scheidingsstation bezoek van twee tienermoeders. Ze hadden niks bij zich om te vernietigen, behalve dan een stuk van hun buik. We vonden dat niet erg. We zijn er voor iedereen, ook voor tienermoeders maken we graag wat tijd vrij.  Maar hun buik mochten ze houden. We raakten in gesprek en een van de tienermoeders werd een beetje verliefd op Melle, dat gebeurd bij tienermoeders doorgaans sneller dan bij andere mensen. Ze vond dat Melle zo’n leuk overhemdje aanhad. Om hem een plezier te doen wilde ze wel de urn van haar overleden kind een tijdje bij ons stallen. ‘Dat is niet nodig,’ zei Melle. ’We willen echt alleen maar spullen die nog zijn blijven staan in huis of in de schuur en die misschien iedere keer weer worden verhuist, maar waar je eigenlijk vanaf moet, wij helpen je daarmee.’

Ik weet nog wel wat, zei haar vriendin. ‘Mijn ex was een loverboy en de brieven aan hem heb ik nog wel bewaard. Die mogen van mij ritueel verbrand worden.’

De baby’s begonnen te huilen en de dames maakten zich uit de voeten. Ik begeleidde ze even naar de uitgang. Voordat ze weggingen zei ik nadrukkelijk gedag tegen het meisje van de loverboy. Ik keek haar aan en zei dat ik ernaar uitkeek om haar weer te zien.

’Vergeet je niet de brieven mee te nemen, wij zijn heel erg blij mee en het is ook goed voor jou.’

VAD: Uitkijktoren

 

Festivals zijn perfecte plekken om de massa te bestuderen. Vandaag werd het Noorderzon festival geopend en daar was ook ineens de struinende en consumerende menigte; alsof ze nooit iets anders had gedaan. Zoals ratten in een wieltje rondgaan, zo gaan de mensen rond het park. Ze vervelen zich geen moment, er vinden kortstondige ontmoetingen plaats tussen kennissen en oude buren. Ik heb naar ze geloerd vanuit een uitkijktoren van stijger pijpen en zo van boven kon je duidelijk zien dat een belangrijk deel van de locaties zijn bedoeld om te consumeren. De massa wordt koest gehouden met vet en suiker. Waar geconsumeerd wordt ontstaat afval. Dit is mijn publiek, dacht ik bij mezelf. Van deze mensen moet ik gaan houden. Ik houd van deze mensen.

Straattheater

VAD: Fitness

VAD: Zetje

 

De VAD heeft bijna haar emotionele afvalverwerkingsstation ingericht. Komt u gerust langs 

met spullen die al net iets te lang in de schuur staan. Let wel; u mag alleen langskomen als u ons het verhaal vertelt over de relatie met het meubelstuk in kwestie. Wij zijn er voor het laatste zetje.

VAD: milieu (recht)

GroenLinks is de weg kwijt. Gratis water in restaurants inzetten als thema op het politieke

strijdtoneel tekent het gebrek aan inspiratie dat deze partij parten speelt. Het  zou enorm

goed zijn voor het milieu als het water niet langer in flesjes zou worden verkocht maar 

gewoon uit de kraan zou worden getapt. Er is wel meer goed voor het milieu. GroenLinks wil, als 25.000 mensen hun internet petitie ondertekenen, een wetsvoorstel indienen. Laten we restaurants aanpakken want van de auto industrie kunnen we voorlopig nog niet winnen, zal GroenLinks hebben gedacht. Wat dat betreft lijken ze een beetje op de partij voor de dieren die niet de bio-industrie  aanpakt, maar liever minderheden gaat pesten vanwege hun slachtrituelen. In Italie is het  trouwens bij wet verplicht dat de horeca niet meer dan 1 euro mogen vragen voor een kopje koffie als die aan de bar wordt besteld en opgedronken. Kijk; het recht op koffie, dat gaat tenminste ergens over. Maar in Italie heerst dan ook een heel ander milieu dan hier.

VAD: Virus

We zijn steeds hygiënischer geworden in de loop der jaren. Hygiëne is net als veiligheid een westerse obsessie te noemen. In veel gevallen schiet het door. In ziekenhuizen is men zo paranoia voor virussen en besmettingsgevaar dat de gangen met grof geschud schoon worden gemaakt. Hierdoor worden enkele bacteriën oppermachtig (ze zijn resistent). Beter zou het zijn om een gezonde bacteriën kolonie in stand te houden zodat de gevaarlijke bacteriën klein worden gehouden door de rest.

Misschien geldt wel hetzelfde voor digitale virussen. De NRC maakt op haar website melding van het Dorfiel virus dat bankgegevens kopieert. Misschien moeten we ook op onze computers bacteriën kolonies gaan creëren die zich constant aanpassen en de agressieve virussen als het ware inkapselen.

VAD:Pre-afval

                                       

Vandaag was ik even in deze Aziatische winkel waar ze spulletjes verkopen. In feite is het woord spulletje nog te substantieel. In deze winkel staan spullen die bijna niks zijn, symbolen van spullen zijn het. Een schilderij is geen echt schilderij, maar imiteert een schilderij. We naderen als mensheid het verlichtingsniveau. Uiteindelijk zullen we geen spullen meer nodig hebben, maar leven we in een pure belevingswereld.

VAD:Vissen

VAD: professioneel

 

VAD heeft vandaag gratis gewinkeld bij de vuilstort. We hadden uniformen aan en mensen klampten ons soms vast met vragen waar we geen antwoord op hadden. Toch deden we ons best om de mensen niet teleur te stellen; het is ten slotte geen gezicht om weifelend te reageren terwijl je in je uniform bent gestoken. We zeiden dan ook resoluut dat bepaalde zaken in een bepaalde bak thuis hoorde. Een regenpijp kon bijvoorbeeld in de algemene plastic bak. Iemand had een oude klok in onze auto zien  staan. Iemand wilde het ons afnemen door te zeggen dat hij het wel voor ons wilde analyseren. Maar daarvoor moet je op zijn minst de vuilnishavo hebben doorlopen, zeiden we. Dat had hij niet en de burger droop af.

VAD: Schimmig

 

Vandaag heeft de VAD een bezoek gebracht aan de kringloopwinkel Goud Goed. We waren onder de indruk van de weekoogst aan kleding; een twaalf meter hoge loods tot de nok gevuld met plastic zakken vol textiel. Directeur Fred  Moll leidde ons rond. Hij vertelde onder meer dat mensen er steeds sneller toe verleidt worden hun meubelstukken in te wisselen voor meer modieuze zaken. Terwijl wij nog dachten dat de zeven jaar standaard van IKEA overal toepasbaar was, zei Fred tegen ons dat een bankstel gemiddeld anderhalf jaar mee gaat.Het concept van de kringloopwinkel loopt gevaar omdat de kwaliteit van spullen omlaag gaat. Veel bankstellen die binnen komen zijn volgens Fred  niet meer te verkopen. De kringloopwinkel is een grote zeef, net als de afval verwerkingsfabriek die we dinsdag hebben bekeken. Als het bij Goud Goed niet verkocht wordt gaat het weer door naar landelijke organisaties en uiteindelijk zal het in Afrika eindigen. Zoals alles uiteindleijk in Afrika terechtkomt.Tegen die tijd gaat het niet meer om de juiste snit, maar wordt textiel per kilo als bulkgoed verkocht. Textiel is overigens een schimmige business volgens Fred.

VAD: rondleiding

We leven in een wereld waarin geurtjes worden bestreden alsof het om terroristische aanslagen gaat. De illusie van een geurloze wereld, of een wereld die uitsluitend lekker ruikt, wordt bewerkstelligd door middel van chemische oorlogsvoering. Stank troffen wij ook aan bij de afvalverwerkingscentrale van de stad Groningen. Het is in feite een zeef met duw en trek mechanismes waar verschillende stoffen uitgefilterd worden. Plasticzakjes worden gescheiden van gemodelleerde plastic verpakkingen en blikjes van lood en kroonkurken. Het organisch materiaal wordt vergast en dat levert dus biogas op waar de stad z’n potje weer op kookt. De vergassingsinstallatie levert een restproduct op dat digestaat wordt genoemd. Digestaat uit huisvuil is niet geschikt om voor de landbouw te gebruiken omdat er net teveel zware metalen in zitten. Het  wordt verbrand. Wij hebben drie emmers meegekregen om ermee te experimenteren. We willen vieze luchtjes gaan maken en dat lukt met digestaat als basismaterieel heel goed. Digestaat met visafval levert een soort derde wereld lucht op.

VAD: Oproep

 
De Vuilnis Analyse Dienst (VAD) zal tussen 15 augustus en 26 augustus op het Noorderzon festival aanwezig zijn om hun diensten aan te bieden. Het oude kastje van oom Karel, die bruine vaas van tante Trudie en  het bijzettafeltje van oma zullen op waardige wijze worden vernietigd. Breng ons uw emotionele afval en vertel uw verhaal. VAD zal u helpen met het verwerkingsproces en u een leuk aandenken mee naar huis geven.
Stuur een mail naar bram.esser@gmail.com. We zijn opzoek naar verhalen over meubels waar u vanaf wilt.

Pygmalion

 

Gisteren naar Zomergasten gekeken. Biograaf Jolande Withuis zat aan tafel. Ze is bezig met een biografie over Juliana. Ik hoorde dat Juliana een tijdlang de hoop der natie genoemd werd. Niemand verdiend het om zo gestraft te worden. Bedoeld werd; de wanhoop der natie. Er moest getrouwd worden, maar met geen van de gescreende huwelijkskandidaten klikte het. Toen kwam Bernhard, hij was niet gescreend. Bernhard kwam uit zichzelf, hij was goed in après-skiën. Ik vind Bernhard wel een fascinerende figuur, iemand die verhalen verzint waar iedereen maar al te graag voor gaat. Bernhard was lid van de SS, dat wist zelfs de oorlogsregering. Maar hij was lid vanwege het goed gesneden uniform, zou hij gezegd kunnen hebben. Je zou het direct geloven. Jolande Withuis vertelde dat hij zich zag als de Pygmalion van Juliana. Zoals Pygmalion beelden tot leven bracht, zo heeft Bernhard Juliana tot leven gebracht. Bernhard is een verhalen verteller, wellicht, maar uiteindelijk iemand die door de mand valt vanwege zijn eigen ijdelheid.

George

 

In de trein vanuit Zurich was het even spannend of we de coupe voor onszelf zouden kunnen houden. Slapen in de trein is leuk, maar je wilt niet teveel last hebben van snurkende en of stinkende medepassagiers. Het leek goed te gaan, de trein kwam in beweging en er waren nog geen vreemde zweetsokken onze kleine ruimte binnengemarcheerd. We feliciteerden elkaar met deze niet geringe vorm van vrijheid.

De fles rode wijn was nog niet open en de kazen nog niet aangesneden en daar was George, een zwetende praatgrage Hagenees die in de kassen industrie zat. Al snel bleek dat wij toch in de foute coupe zaten. Wij bleken in een coupe te zitten met vier Frans sprekende tieners die reeds met ontbloot bovenlijf en stuitend van de adrenaline hun feestweekendje in Amsterdam aan het afwachten waren. Hun geur had reeds bezit genomen van de hele ruimte, daar kon onze rode wijn niet tegenop. Dan liever George. 

Hij zei dat we gewoon de conducteur konden afwachten en dat er misschien wel wat te regelen viel. George was er wel de man wel na om dingen te regelen. Ook lustte hij wel een rood wijntje. Die gaven wij hem graag.

We dronken wijn en het was best gezellig met George. Zijn vader was smokkelaar geweest van onder andere het edelmetaal borium. Om die reden hadden ze als gezin een tijdje in Engeland gewoond. Hij vertelde over zijn baan als opzichter bij de kassenbouw overal ter wereld en hoe hij een keer door het dak was gevallen waarbij hij zijn beide enkels had verbrijzeld.  Ze zijn stram als haardhout. Hij lachte om het salaris van de lieve G en zei dat hij dit in een week verdiende. Zwart weliswaar, dat wel. Hij had eens dertig duizend euro van zijn zwarte geld besteed aan een huis in Polen, het staat op naam van zijn toenmalige vriendin. ‘Toen ik klaar was met de keuken,’ hield ze niet meer van me. Vervolgens gaf George ook wel toe dat er het een en ander was voorgevallen. Iets met politie, marijuana en in elkaar geslagen mensen. Niets daarvan was zijn schuld overigens, maar het was nou eenmaal gebeurd. De conducteur kwam niet meer. We bleven bij Goerge.

Bologna

Ligurgische kust

Kerk

Op deze foto zien we links en rechts twee helften van twee gevels die toebehoren aan twee verschillende kerken; de kerk van het shoppen links en de kerk van God rechts. Op welk plein ben ik?

Bonomini

Gisteravond heb ik gedineerd met Vincenzo Bonomini. Een vriend introduceerde ons. Bonomini is een ietwat verlegen man met bakkerbaarden en een snor. Gezichtshaar is een passie van hem, hij sprak zelfs over baardsculpturen. ‘Ik zoek naar manieren om mij aan de buitenwereld te tonen,’ zei Bonomini terwijl hij een hapje van zijn pasta nam. ‘Soms komt mijn eigen gezicht mij vreemd voor als ik in de spiegel kijk, maar dat stelt me gek genoeg juist gerust.’ In contrast met de verlegen Bonomini zat naast hem zijn temperamentvolle vriendin. Ze is afkomstig uit een Zuid Amerikaans land waarvan de naam me telkens lijkt te ontschieten. Tijdens het gesprek met Bonomini wreef ik haar zo nu en dan over de schouder afgewisseld met enkele korte omhelzingen. Ik mocht dan niet meer weten waar ze vandaan kwam; ze is een latina, ik meen te weten wat latina’s op prijs stellen.

Het ging zo een half uurtje goed, ik wist mijn aandacht keurig over Bonomini en zijn vriendin te verdelen, maar op een gegeven moment greep Bonomini in en wees me erop dat ik een eigen vriendin had. Hij had gelijk natuurlijk, mijn vriendin zat ten slotte bij ons aan tafel. Het was goed om te zien dat Bonomini ineens over zijn verlegenehid heen was. Zijn vrouw en zijn debuutroman, twee dingen waar je niet aan mocht komen. 
Niet lang daarna stapte Bonomini op, hij moest nog wat werken, zei hij. ‘Nieuwe roman?’ opperde ik, maar Bonomini grijnsde slechts vanachter zijn machtig krullende snor.

Ik liep nog even met mijn eigen vriendin door het  doodstille Bergamo om over de avond na te denken. We passeerden een oude winkel Arcade, mooi versierd met marmer. Het was laat, de winkels allang gesloten, toch klonk er muziek van diep uit de marmeren spelonk en we zagen in de verte een wild dansende figuur. Zijn kabelachtige haar danste met hem mee in een pirouette om zijn hoofd. Het was een tapdanser in de nacht. Hij bewoog ritmisch en houterig als een mechanische pop op jaren twintig swingmuziek. Het harde klakkende geluid van zijn speciale schoenen joeg door de marmeren winkelstraat, als een gestileerde echo van het winkelende publiek dat hier ongetwijfeld overdag doorheen slentert. We bleven een tijdje staan kijken, hij leek in trance te zijn. Zijn bewegingen waren soms snel en leken daarna weer in slow motion over te gaan. Tegen een gevel stond zijn fiets met een kinderzitje. Ik dacht aan Bonomini; zoon van het circus. Zou hij deze tapdanser misschien kennen? Dat kon haast niet anders. We liepen terug naar het appartement. Op straat meende ik een polsbandje te zien liggen, maar toen ik me bukte zag ik dat een soldaat zijn strepen had verloren. De tijd was ons ondertussen op een vreemde manier ontglipt en het was laat toen we de sleutel in het slot staken. Juist toen we naar binnen wilde gaan deed 
de buurjongen zijn deur open. Hij droeg een trainingsbroek maar geen shirt.  Het was een Napolitaanse jongen van achttien met donkere glanzende ogen. Hij bakte de pizza’s bij pizzeria Caprese, zo maakte hij ons duidelijk. Hij sprak geen Engels en toch raakten we in een surrealistisch gesprek verzeild over tomaten en mozzarella. Weer dacht ik aan Bonomini, hij bleef maar terugkeren in deze nachtelijke scenes van Bergamo.

Een kamergenoot van het pizza bakkertje, volkszanger in zijn vrije tijd, begon een hartverscheurend zeemanslied te zingen. Het gesprek dat met Bonomini niet helemaal van de grond was gekomen leek zich voort te zetten in het Napolitaanse zeemanslied.
Tijdens het luisteren dacht ik bij mezelf: die Bonomini zal ons altijd weer opnieuw blijven ontsnappen. Gelukkig is daar de roman, Iedereen een Genie, zodat wij telkens terug kunnen keren naar het bewijs van het bestaan van de ontsnappingskunstenaar Vincenzo Bonomini.

VAD: Seinfield

“Your home is a garbage processing center where new things are purchased and slowly demoted through various stages of trashification until you’re done… The garage can be one of the longest phases for the object. But it is the most definite. No object in human history has ever successfully made it from the garage back into the house. Even the word garage seems to be a form of the word garbage. When you’re living in the same room as the garbage cans, well, it won’t be much longer now.”

VAD: Piano Adoption

VAD: Piano's

“We bust them up with a sledgehammer”

Jeffrey Harrington, de eigenaar van verhuisbedrijf Harrington moving and storage, gestationeerd in maplewood, New Jersey.(IHT 31 juli, 2011, p.2)

In de International Herald Tribune van gisteren lees ik een interessant artikel over een nieuw soort afval dat in opkomst is in de VS; piano’s.

Piano’s worden gezien als het meubelstuk met de grootste emotionele waarde, beweert ene Martha Taylor die een bedrijf heeft in Portland, Oregon met de naam ‘Immortal Piano’s’ en in het artikel van Daniel J. Wakin geciteerd word.

Als erfstuk van oma bleef de piano vroeger van generatie tot generatie in de familie. Maar in de VS beginnen piano’s te duur te worden om nog te repareren of te verhuizen, zelfs als je een piano weg zou geven kost het nog een paar honderd dollar om het ding van A naar B te krijgen. De periode van 1900 tot 1930 geldt in de VS als het gouden tijdperk voor piano’s. In het jaar 1910 werden er 365000 in de VS geproduceerde piano’s verkocht. In 2011 waren dat er 41000. Keyboards uit China  zijn populairder omdat je er leuke trucjes mee uit kan halen. Veel piano’s schijnen een levensverwachting van tachtig jaar te hebben. Er komt dus een golf aan piano’s aan uit de jaren dertig die eigenlijk niet meer te repareren zijn. Volgens dealers komt het ook omdat er te weinig aandacht op scholen is voor muziekles en een algemene neergang in de uitgaven van interieurs sinds de huizenmarkt is ingestort.

Aan het einde van het artikel komt Brian Goodwin aan het woord. Hij is de eigenaar van een piano verhuisbedrijf in  Nashua, New Hampshire. Hij was diegene die het filmpje online heeft gezet. Toch maakt hij een relativerende opmerking, ook met betrekking tot zijn werknemers: “They try so hard all day not to scratch anything. And all of a sudden they get to  throw it off  the back of a truck.”