Het onmogelijke binnen het domein van het mogelijke brengen door middel van de oefening. Zo ongeveer begrijp ik de redenering van Sloterdijk in zijn boek ‘je moet je leven veranderen’ (nog niet uit, sterker nog: 50 pagina's gelezen van de vierhonderdzoveel). Hij zegt dat het onmogelijke nastreven de manier is om jezelf te verbeteren. Ik vond het wel aardig klinken, een vriend die filosoof is, dezelfde die ik gisteren op deze plek parafraseerde, vindt dit geen goed idee. Volgens hem komt er alleen maar narigheid van als je het onmogelijke nastreeft. Hij zal de verlichtingsprojecten bedoelen. Het geloof in de ratio heeft geleid tot Auschwitz wordt wel beweerd. Ik vroeg hem dus of we in plaats van het onmogelijke ons het mogelijke ten doel moesten stellen. Dat leek me problematisch omdat je in je leven dan niet veel verder komt dan het kopen van een brood bij de bakker op de hoek. Dat vond hij niet, naar zijn mening moesten we opzoek naar een derde weg. We zouden binnen het alledaagse opzoek moeten gaan naar nieuwe mogelijkheden. Mogelijkheden die we in het verleden wellicht niet als zodanig hebben herkend. Het gaat dan ook om nieuwe of herontdekte wegen in het denken. Is dat niet een filosofisch pleidooi voor het opportunisme? Dat je zeg maar je kans grijpt als die zich aandient? Ik durfde het niet te vragen. Over de wenselijkheid van het onmogelijke hadden we tijdens de lunch al twee uur gedaan. Eigenlijk is dat gezien de tijdsdruk van verschillende projecten die af moeten, niet helemaal goed te praten. Maar misschien levert het indirect toch weer mogelijkheden op en wellicht nieuwe wegen voor het denken.
