Vandaag ben ik naar het Groninger museum geweest, ik wilde
eigenlijk een koperen plaatje bekijken met een bezweringsformule dat op een
kanonskogel zou hebben gezeten afgeschoten in augustus 1672 door de troepen van
Bernhard van Galen, de bisschop van Munster, beter bekend als Bommen Berend. De
bezweringsformule heeft, zoals bekend, niet gewerkt. Aangekomen in het museum
bleek het plaatje niet langer ter plaatse te zijn. Sinds de overstroming van dit
postmoderne kunstpaleis in 1998 is de historische collectie in een depot
verdwenen. Ik zal er maandag eens achteraan bellen.
In het museum waren wel de prachtige Jurken van Iris van Herpen te zien die overigens vaak weer wat minder werden door de begeleidende teksten. Bij twee jurken stond dat die waren geïnspireerd op het moment voor en na het springen uit een vliegtuig (met parachute). Als dat al waar is, kan ze dat beter voor zich houden. Wat hebben wij als publiek daarmee te maken? Hetzelfde gold voor haar glasjurken die opspattend water symboliseerden. Mooi, maar ze bleken ook weer voor het creatieve proces in z'n algemeenheid te staan. De symboliek stapelde zich maar op. Mooimakers (een term van Matthijs van Nieuwkerk) moeten niet teveel willen praten. Niets zeggen is vaak diepzinniger. Toch is de verleiding vaak groot, alsof de dingen niet voor zich spreken. Er is een vreemde behoefte aan bezweringsformules.
