Vandaag werd ik voor het eerst sinds tijden fysiek bedreigd. Er zijn wel
vaker klachten geweest over mijn weblog en ook hebben meer mensen verzocht om wat
discreter te zijn, maar een fysieke bedreiging zat er nog niet bij. Niet dat
het echt heel bedreigend was want het ging via de telefoon. Hij was vooral heel erg boos. Even voelde het alsof ik terug was op het schoolplein waar
jongens uit de hogere klassen soms aankondigden dat ze je gingen opwachten in het fietsenhok om je een pak rammel te geven.
Deze bijna nostalgische angst staat mij ook te wachten, de volgende keer dat ik
aankom op Groningen Centraal. Achteraf kan ik me wel voorstellen dat hij het niet leuk
vond dat zijn verhaal op internet was beland. Bovendien kwam ik er bij
herlezing achter dat het voorbeeld geen concreet doel
diende. Het kon er dus gemakkelijk vanaf. Het ging over de waarheid in een totalitair
regime, persoonlijke waarheden, zelfcensuur en zelfmoord. Interessante kost op zich, maar allicht geen onderwerp om
even snel te behandelen op een weblog. Er is een verschil tussen een weblog
en een essay. Een weblog is bedoeld voor korte observaties en al te grote
onderwerpen kunnen daarbij verloren raken in al te bondige
formuleringen. Toch is in principe alles bruikbaar bij het schrijven. Dat je
onderweg vijanden opdoet, betekent alleen maar dat je op de goede weg bent. Bij schrijven gaat het er ten slotte om anderen in beroering te brengen. We hebben het overigens alweer bijgelegd door het woord peace naar elkaar te e-mailen.
