Wenen blijkt vanwege haar geografische ligging kampioen afval scheiden van Europa te zijn geweest rond het jaar 2000. Ik lees dit in een artikel van Carolyn Steel dat de Groene Amsterdammer afdrukte in het nummer van donderdag 10 maart. Ik heb een stapeltje van dit tijdschrift meegekregen van een vriend die ze al uit heeft. Het leverde de stad voldoende kompost op om in de helft van de voedselproductie voor in ziekenhuizen te kunnen voorzien. Een besparing van 6 miljoen euro op jaarbasis.
Het artikel van Steel zette me aan het denken. In de consumptiemaatschappij zijn we gewend dat alles vervangbaar is en dat het afval door anderen 'geregeld' wordt. We kopen een heerlijk bakje pitloze witte druiven in de supermarkt en als de druiven op zijn gooien we het bakje weg. De volgende dag staan er alweer nieuwe druiven in het schap, alsof er een vorm van homeostase bestaat waarin alle condities voortdurend gelijk blijven. Maar we vergeten voor het gemak de machinerie die erachter schuilgaat om deze toestand van volmaakte stilstand te bewerkstelligen. Er is sprake van een constante aanvoer van nieuwe producten, en afvoer van afval. De kosten daarvan zijn enorm en we weten niet anders dan dat dit normaal is. In Steel’s artikel gaat het vooral over het weggooien van goed voedsel enerzijds omdat we een bepaalde esthetisch ideaal verwachten van ons fruit en groente, anderzijds omdat we dingen op tijd weggooien vanwege de houdbaarheidsdatum, of omdat we niets weten aan te vangen met kliekjes. In New York worden overigens culinaire fietstochten georganiseerd langs de prullenbakken van toprestaurants, daar valt vaak nog een hoop te halen. Ook wenen heeft laten zien dat er wel degelijk een radicale denkomslag mogelijk is. We moeten ons weer bewust worden van het feit dat we deel uitmaken van een cyclus en het opnieuw inbrengen van afval in die cyclus zorgt ervoor dat we ook onszelf weer laten meedoen. Recyclen is een vorm van ontsnappen aan de perfecte toestand van stilstand, net als het verval overigens.
