‘Je was eigenlijk een soort kindsterretje', zei ik vanmiddag tegen het hoofd van het operatie centrum van het UMCG.
‘Ja, dat kan je wel zeggen ja.’
‘Ik las het op internet, wel grappig, dat je de jongste schrijfster van Nederland was en nogal succesvol, waarom ben je gestopt?’
‘Ik had er geen zin meer in om aardig gevonden te worden voor wat ik representeerde, of wat ik deed, toen ik 18 was wilde ik leuk gevonden om wie ik zelf was.’
Voor alle duidelijkheid moet gezegd worden dat er een ware gekte was ontstaan rondom Irmgard Smits toen ze op 12 jarige leeftijd ‘Blijf Lachen Irmgard’ schreef over haar ervaringen in een tbc sanatorium (daarna heeft ze nog 9 boekjes geschreven over zichzelf en over de Bovenste Beste Babs voor de Witte Raven reeks, uitgeverij Westfriesland). Aan de deur van haar ouderlijk huis werden foto’s met een handtekening van de jonge schrijfster uitgedeeld. Toch begrijp ik niet goed hoe iemand met een talent waar mensen blijkbaar warm voor lopen, dat talent zomaar kan opgeven. Er moeten toch andere manieren zijn om met het succes om te gaan. Aan de andere kant is het natuurlijk ook mooi als je op je achttiende al een schrijverscarriere kan afronden. ‘Ik wilde sport academie gaan doen, maar omdat ik mijn enkelband had gescheurd moest ik iets anders bedenken en zo rolde ik per toeval in de zorg.’
