Wat er gister verder nog meer gebeurde: Dit bezoek aan Milaan heb ik deels in het teken gezet van toevallige ontmoetingen. Ik logeer bij Paolo en Paolo is een vriend of eigenlijk een klasgenoot van Claudia en Claudia kwam ik tegen in het vliegtuig opweg naar New York. Soms is het erg bevrijdend om je mee te laten slepen door de gebeurtenissen. Zo rende ik rond 18:20 met Paolo vanaf zijn huis in de via Ampere in de richting van een metro uitgang omdat we allebei aan hardlopen doen en we de metro moesten halen om ergens op tijd te komen. Het leek op een achtervolging. Paolo, een lange Italiaan van ergens tegen de 1 tachtig in een nette broek en groen windjack, voorop en ik erachteraan. Paolo werkt bij Mosquino, een Milanees kledingmerk, waar hij naar eigen zeggen iets met cijfers doet. Dat hardlopen was nog wel leuk, maar niet veel later stonden we in een schoenenwinkel champagne te drinken. Dat is maar vijf minuten echt leuk, daarna begint het al snel te vervelen om naar de opgedirkte dames en heren te kijken. Er waren veel geblondeerde Milanese dames die vooral zichzelf hadden laten re-designen. Gelukkig had ook Paolo het na een tijdje wel gezien en konden we ergens wat gaan eten. Hij nam me mee naar Spontini, het eerste en misschien wel enige pizza restaurant in milaan waar je dikke pizza’s kan eten (we waren in de via Spontini bij het originele restaurant, maar later kwam ik erachter dat net als de FEBO in Nederland, Spontini zich heeft verspreidt, alleen door Milaan in dit geval). Er is een keuze tussen groot en extra groot en er is maar 1 soort; Mozzarella en tomatensaus. Je stapt de jaren vijftig binnen, alhoewel het allemaal zo eenvoudig is dat je op de details moet letten om de jaren vijftig af te kunnen lezen. De koperen kapstokhaken aan de de wanden zijn daar een voorbeeld van. Mensen staan hier in de rij voor een pizza slice, alhoewel die rijen heel snel en efficient worden weggewerkt. Is dit een typisch geval van een klassiek gerecht dat via de nieuwe wereld aangepast en al terugkeert naar Europa? Ik moet zeggen; met een grote pint Morinni bier is dit mozzarella taartje prima te verteren. Ook Paolo vond het lekker terwijl hij eerder nog had beweerd dat hij niet van kaasfondue houdt.We waren voor twaalf uur thuis. Claudia hebben we niet meer gezien, maar haar vader, de beste pizzabakker van Italie, nog wel. Ik ben benieuwd wat hij van Spontini vindt (afschuwelijk bleek bij navraag).
