De mank lopende schoenmaker van hier op de hoek, is vertrokken. Na 48 jaar gaat hij genieten van zijn pensioen, aldus een gedicht dat hij op de winkelruit heeft achtergelaten. Hij hangt zijn leest aan de wilgen, valt er ook te lezen evenals het feit dat hij zijn hengel te voorschijn gaat halen om te genieten van een welverdiende rust. Het gedichtje klinkt nogal opgewekt, terwijl de man zelf doorgaans een nogal verbitterde indruk maakte. Enigszins contact gestoord was hij ook wel. Zo liet hij je altijd het geld van tevoren al op de toonbank leggen terwijl hij ondertussen met je schoen in de weer ging. Leg alvast maar neer, zei hij dan en draaide zijn rug naar je toe. Misschien wilde hij zeker weten of ik wel cash bij me had. Dat de manke schoenmaker afscheid neemt met een gedichtje vind ik dan wel weer sympathiek. Als er iemand het recht heeft in cliches te praten dan is hij het wel.
