Couch Surfen

Ik heb couch-surfende ouders. Strikt genomen couch-surfen ze alleen bij mij. Mijn vader

net iets vaker dan mijn moeder omdat hij veel in Delft moet zijn. Via mijn website weten ze of ik in Den Haag ben of elders. Maar het couch-surfen kan altijd doorgaan, ook al ben ik zelf niet thuis. Ze hebben de sleutel. Vandaag heb ik zelf een couch-surf verzoek de deur uitgedaan om over twee weken in Milaan te logeren. Voor de zekerheid heb ik mijn eigen account wat vriendelijker gemaakt op de couchsurfwebsite. Ik heb een wat ambivalente verhouding tot couch-surfen, met name omdat het me nog nooit gelukt is iets te regelen via die site. Daarom had ik uit protest achter mijn naam gezet dat er bij mij ook niks te halen viel.  Ik werk thuis en daarom kan ik eigenlijk geen logees gebruiken. Behalve mijn ouders natuurlijk, maar ik mag ook bij hun couch-surfen dus dat klopt ook. 

Chaplin - The Dictator Speech

Twee uur

Een vriend van mij had twee vrijkaartjes voor de Great Dictator in het filmhuis vanavond. De Speech die Charly Chaplin in het begin van de film houdt is briljant. Hij imiteert de dictie en mimiek van Adolf Hitler zonder daadwerkelijk iets te zeggen. Het contrast met de speech aan het einde van de film kan niet groter zijn. Dat is pure kitch. Chaplin is nu wel te verstaan en praat over hoe de mensheid kan samenwerken om een betere wereld te maken. De zon breekt door het wolkendek. De film zal in de jaren dertig z’n functie hebben gehad, maar nu is het niet meer de moeite waard om de hele twee uur uit te zitten. Als ik alleen was geweest was ik weggelopen.

Filmblikken

Vandaag heb ik wat rotzooi verhuist. Van het atelier weer terug naar huis. Zoals velen met mij heb ik diep van binnen de ambitie om zonder eigendom te leven, in de praktijk heb ik een hoop troep verzameld. Natuurlijk noem ik het 'materiaal' waar ik ooit nog iets mee moet. Vandaag heb ik de oude filmblikken achter gelaten in het gebouw dat gesloopt gaat worden. De filmblikken heb ik ooit uit de vuilnisbak van het instituut voor beeld en geluid gevist in het mediapark te Hilversum. Ze hebben vervolgens bij mijn oom en tante opgeslagen gestaan en daarna heel lang bij de ouders van de Lieve G, ze zijn in Groningen geweest en daarna dus naar Den Haag verhuist. Stapels filmblikken, het zijn er wel een stuk of vijftig. Ik moest er iets mee. Kunt u dat gevoel? Vandaag was de dag om de vraag te stellen wat dat dan precies was wat ik er mee wilde. Nu heb ik besloten ze achter te laten, het is een kleine overwinning. Het loslaten van de filmblikken maakt me weer een beetje lichter.

Oefenen

In de NRC van dit weekend staat een verhaal over het onderzoek van hoogleraar jeugdsport Chris Visscher. Het onderzoek, of in elk geval de voorlopige conclusie daaruit, laat zien hoe je doelgericht naar de top kan komen. Het gaat er volgens Visscher niet alleen om dat je meer oefent dan de concurrentie zoals de Zweedse psycholoog Anders Ericsson beweerde met zijn 10.000 uren theorie, maar dat je ook heldere doelen stelt voor jezelf, strategische tussentijdse doelen. Ruud van Nistelrooy is een schoolvoorbeeld van iemand  die op deze wijze opereerde en het maximale rendement uit zijn talent haalde. Van Nistelrooy had een schriftje en daar schreef hij alles in op. Ook turner Epke Zonderland wordt genoemd als schoolvoorbeeld van zelfregulatie. Epke wil een gouden medaille op de Olympische spelen in London en bedenkt wat daarvoor nodig is. Hij moet het moeilijkste onderdeel op de rekstok kunnen in het geval hij als eerste aan de beurt is. Komt hij later  aan de beurt hoeft hij minder risico te nemen. Het artikel wordt afgesloten met de woorden van Visscher:’ het talent om elke dag de dingen goed te doen is het grootste talent dat een speler kan hebben.’

Deze blog is mijn opschrijfboekje en mijn rekstok ineen.Hier kan ik iedere dag oefenen als ik wil.  Maar wat is het doel? Wil ik ook een gouden medaille? Waarschijnlijk wel, maar dan moet ik nog wel even want ik heb de tienduizend uur van Ericsson voorlopig nog niet gehaald.
 

Ik denk dat ik besta

De lieve G had vriendinnen op bezoek in Groningen. Een van de vriendinnen vertelde haar over datingsite paiq (fun dating). Zij had daar al iemand ontmoet en het was 'helemaal aan' en het 'klikte enorm'. Hij woont in Edinburgh en ze hebben elkaar nog nooit in levende lijve ontmoet. Telefoonseks wordt de toekomst. Op den duur zal er een uitwisseling plaatsvinden van eicellen en spermacellen die naar een centraal laboratorium worden gestuurd.De ouders kunnen het groeiproces bijhouden via een facebookpagina. Het kind zal worden opgevoed door speciale instellingen. Dit wordt uiteraard door de ouders betaald.  Vrijheid mag wat kosten.

Op de trein

Ik moest nog even een dagje werken op de operatiekamer. Dat had ik zelf bedacht. Er moesten details gecheckt worden. Hoe zat het bijvoorbeeld met dat been van die mevrouw. Waar ging het heen.?Ronald nam me mee op sleeptouw. We zijn OK zestien niet meer af gekomen. Een mevrouw met obesitas moest geopereerd worden aan haar knie. Het is altijd gevaarlijk om dit soort patiënten te opereren, zegt Ronald, niet omdat de operatie ingewikkeld is maar omdat ze te dik is. Ik knikte. Die vrouw was een gevaar voor zichzelf. De anesthesist zei tegen mij dat het op Russische roulette leek om haar te verdoven omdat hij bijna geen structuur kon voelen. Op een gegeven moment denk je dat je bij het ruggenmerg bent, en dan moet je maar op goed geluk injecteren. In de pauze onder het genot van een soepje vraag ik aan Ronald hoe het zit met dat been. Hij zegt dat de bak wordt opgehaald door iemand van logistiek. Uiteindelijk wordt de container samengevoegd met andere containers en dan gaat het in een treintje in het gangenstelsel onder het UMCG. Dat is dus wat er gebeurd met verweesde ledematen, ze worden op de trein gezet. Waar gaat de trein naartoe? Dat is de vraag.  

Ongeloofwaardig

 

De gloednieuwe  biologische snackbar in de Oude Boteringe straat van Groningen heeft iets ongeloofwaardigs. Het ziet eruit als een McDonald’s, maar je hoeft je zogenaamd niet schuldig te voelen vanwege de biologische formule. Boris, mijn collega in de aio-toren, merkte op dat ze wel wat gezellige planten hadden kunnen neerzette.’ In ieder geval iets om het anders te maken dan een willekeurige McDoanlds.' Zelfs de smaak deed denken aan de McDonald’s  en de biologische cola was vies.   Vandaag heb ik bij Taco Mundo gegeten. Dat ziet eruit zoals het klinkt. Er worden Mexicaanse snackjes verkocht zoals taco’s en burito’s en qeusadillas. Ik weet niet veel van de Mexicaanse keuken, maar het lijkt me dat die makkelijk is in te passen aan het concept van een snackbar. Het smaakte uitstekend.

Generiek

Momenteel ben ik verslaafd aan de serie Breaking Bad. Er zijn meer mensen aan verslaafd, want ik heb de serie (drie seizoenen) verspreid. Sommigen hebben het serieus aangepakt en hebben alle afleveringen in een keer gekeken. Wat maakt de serie goed ? Moeilijk te zeggen. Het speelt zich af in Albuquerque, een Amerikaanse grensplaats in New Mexico. Een plek zonder geschiedenis zo lijkt het, waar alle huizen lijken op een Amerikaanse buitenwijk. De nietszeggende leegte biedt een schitterend decor voor het verhaal dat zich vervolgens ontspint. Een scheikunde leraar die besluit crystal meth te gaan produceren om zijn gezin en zichzelf te redden van de ondergang.Het is bekend dat een chemo kuur een mens kan veranderen, dat gegeven krijgt een hele nieuwe dimensie in deze serie.Een verhaal over de noodzaak om te overleven, ook al betekend dit dat je iemand anders wordt. Of misschien betekend overleven precies dat; iemand anders worden. In plaats van elke dag te kijken, stel ik het telkens uit, 1 keer per week en dan drie afleveringen achter elkaar afgespeeld met een beamer op een spierwit rolgordijn.

Breaking bad trailer

Tuinieren is oorlogvoeren

Afgelopen zaterdag ben ik met twee citrusfanaten bij de Groene Prins langs geweest, een kweker van winterharde exotische plantensoorten. In de buurt van steenwijkerwold op het drielandenpunt van Friesland, Drenthe en Overijssel is de groene prins, die eigenlijk Hans Prins heet, twintig jaar geleden zijn eigen jungle begonnen. Daarvoor was hij schapenboer, maar dat beviel niet meer. ‘Aan schapen valt niet zo veel te beleven. Ik kwam er snel genoeg achter dat met planten bezig zijn het enige is dat er echt toe doet.’ Saai is het volgens Hans helemaal niet als ik hem mijn eigen vooroordeel over tuinieren voor de voeten werp. ‘ Tuinieren is een constante oorlog tegen de elementen en ongedierte.’

We lopen met hem door zijn wonderlijke bamboe junglebos dat  als een bizar natuurverschijnsel uit het boerenland omhoog steekt. Het ruist er prachtig en hij zou het haast als therapeutisch rustoord aan meditatieclubjes kunnen verhuren. Maar Hans is duidelijk niet in deze business om er rijk van te worden. De uren die hij steekt in het onderhoud en kweken zijn niet gemakkelijk om te rekenen in geld.  In dat licht beschouwd loopt hij constant verlies.  ‘Vroeger had ik wel vijfhonderd soorten bamboe, maar dat heb ik teruggebracht tot  ongeveer 100 soorten. ‘

Niet iedereen is even blij met hem. ‘Er zijn Drentse landschappuriteinen die in mij zo ongeveer de duivel zien. Hun angst voor exotisch plantensoorten heeft iets engs. Ze zijn in bepaalde opzichten net zo erg als xenofoben die geen buitenlanders in Nederland willen, omdat ze hier niet thuishoren. Maar de realiteit is aan het veranderen, we leven in een geglobaliseerde wereld en door toedoen van de mens warmt de aarde op. Waarom zou ik daar niet op vooruit mogen lopen en alvast tropische vegetatie naar Nederland halen die ook de winters kunnen overleven?'

Mijn twee citrusvrienden ontdekken ondertussen in de kas een mandarijnboom die ze graag zouden willen hebben, maar ze weten dat het eigenlijk niet kan. Ze hebben allebei aan hun vriendinnen moeten beloven dat er alleen iets bij mag als er iets weggaat. Ze wonen in Groningen en de planten staan respectievelijk op een balkon en een dakterras, maar 's winters moeten ze naar binnen. Nu ze allebei een kind krijgen is de citruskamer een babykamer geworden. Het zijn dit soort verzamelaars waar hans graag tijd voor vrijmaakt en waar hij soms uren mee kan praten. Hij vertelt me hoe plantensoorten het land in gesmokkeld kunnen worden, maar dat hij het nu steeds vaker aan anderen overlaat.' Veel van de niet gecatalogiseerde planten die voor Nederland geschikt zouden zijn vind je hoog in de bergen, maar het zijn vaak politiek gevoelige gebieden. In Vietnam heb je in de bergen bijvoorbeeld nog geheime gevangenissen en kampen zitten waar je niet in de buurt mag komen. In oost India waar ik ben geweest zitten Chinese scherpschutters in de jungle, China wil dat deel van India inpikken, niet iets waar je hier veel over leest.’
Tuinieren kan je zo spannend maken als je zelf wilt, concludeer ik aan het einde van de middag, het is niet alles Intratuin wat de klok slaat, wie meer wil kan in de kraamkamer van Hans Prins terecht. De echte fanatiekeling, zo heb ik begrepen, trekt als een Indiana Jones van het plantenrijk naar de meest gevaarlijke plekken ter wereld om nog ongecatalogiseerde soorten op te sporen. 

De Mobilist

Vandaag had ik werk overleg. We gaan een snelwegkrant maken met de naam De mobilist. In de krant komt een roddelrubriek genaamd De afrit. Wat daarin moet komen is nog onduidelijk. Een roddelrubriek van de snelweg. Verder natuurlijk reportages, interviews en  overleidingsadvertenties van mensen die zijn omgekomen op lokale snelwegen. De krant moet over de snelweg van Brabant gaan en wordt een keer uitgegeven in verband met een tentoonstelling. Zo wordt Brabant de eerste snelwegstad van Nederland, een binnenstebuitenstad met een eigen krant

Geknipt

Sinds mijn vaste Persische kapper uit z'n pand is gezet, heb ik nog geen goede vervanger gevonden. Ik heb al wel een aantal nieuwe geprobeerd. Hoe wil je het hebben klassiek of gek? Vroeg de kapster mij vanmorgen. Ik nam een slokje van mijn koffie en dacht na. Toch lukte het niet om tot een beslissing te komen. De kapster pakte er een plaatjesboek bij, maar het voorbeeld dat ze zocht stond er niet in.  Ik vond dat zij mocht bepalen hoe het geknipt moest worden. Daar nam de kapster geen genoegen mee, ze wilde een vertrekpunt hebben. Daarom herformuleerde ze haar vraag. Wil je een afro kapsel of een asymmetrisch kapsel? Dat waren blijkbaar de keuzes die hoorde bij mijn type haar. Het is beter om maar twee keuzes te hebben, vertrouwde ze me toe, anders wordt je gek.

Vandaag was ik wederom getuige van een 'wetenschappelijke' discussie. Deze vond plaat op de gang en mijn deur stond open. Iemand legde zijn houding (hij noemde het attitude) uit ten opzichte van zijn onderzoek. Hij deed dit aan de hand van de historicus Johan Huizinga

Het ging als volgt:

"Huizinga zegt dat een historisch feit niet uitsluitend rationeel valt te begrijpen, daar heb je je gevoel bij nodig. Je moet je dit volgens hem voorstellen als een suikerklontje die oplost in de thee. De historicus is dat suikerklontje en de thee is de tijd die de historicus bestudeerd."

Ik heb me er verder niet mee bemoeid, ik ben ook maar een parasiet, maar volgens mij wordt er iets toegevoegd aan de thee en smaakt de thee daarna duidelijk anders (zoeter). Je hebt dus nogsteeds thee enerzijds en suiker anderzijds, alleen zijn de twee nu in elkaar opgelost. In hoeverre hierdoor een beter begrip van de materie ontstaat is mij ontgaan.

Archief

Vandaag moest ik mijn kantoor op de universiteit  Groningen delen met een Turkse master student en een Deense onderzoekster. De master student deed een klusje voor de Deense die onderzoek doet naar de publieke toegankelijkheid van nationaal archieven. Het Turkse meisje nam de Ottomaanse archieven voor haar rekening. Terwijl ik daar zo bij zat, begon mijn fascinatie voor het nationaal archief in zijn algemeenheid te groeien. Het lijkt een soort super alterego van de Staat te zijn. 'Bijna alle archieven proberen dezelfde dingen verborgen te houden maar gebruiken daarvoor telkens andere argumenten.' Hoor ik de Deense zeggen. 'In Turkije worden dingen van vijftig jaar oud zo ongeveer vrij gegeven.' Zegt de Turkse.  'Behalve het dagboek van mevrouw Attaturk waar mensen voor in de rij stonden.' In Nederland is een voormalig openbaar stuk over Juliana dat de monarchie in gevaar kon brengen volgens de Deense simpelweg aan de Koninklijke familie gegeven. 'Niet lang geleden heeft een journalist om het document gevraagd maar de rechter heeft gezegd dat de familie het niet hoeft af te staan omdat het privé eigendom is.' Ik kan me niet langer en inhouden. 'De monarchie, privé? Juliana en haar man zijn allang dood, dus waarom zou het volk niet mogen weten wat er rondom haar speelde dat de monarchie in gevaar heeft gebracht? ', roep ik iets te hard. De Deense verbaasd over mijn plotselinge uitbarsting zegt ook dat het belachelijk is. Ze had nog meer te vertellen. ‘In veel Oostbloklanden zijn na de tweede wereld oorlog simpelweg kuilen gegraven om het archief, dat liep tot aan het sovjet regime, in te kieperen. De geschiedenis begon ten slotte pas op het moment dat het communisme zijn intrede deed.  Na het communisme was een van de eerste acties  die de nieuwe regimes ondernamen erop gericht die oude documenten boven de grond te krijgen.‘ Zegt de Deense.
‘Het Ottamaanse archief , waarin ook wordt gesproken over hoeveel melk een bepaalde koe van iemand geeft, wordt tegenwoordig per kilo verkocht.’ Voegt de Turkse daaraan toe. Een boeiende middag.

Product

Vanavond ben ik met een vriend gaan fitnessen. Hij is lid en ik mocht gratis mee. Mannen en vrouwen in een ruimte vol apparaten. Soms hangen ze erin, soms liggen ze erop. De bewegingen zijn altijd volstrekt mechanisch en de muziek opzwepend. Fabrieksarbeid aan de lopende band met het eigen lichaam als eindproduct.

Guilia

Vandaag duurde de lunch bijna anderhalf uur. Tijd waarin ik eigenlijk had moeten werken, maar het gespreksonderwerp was interessant. We hadden het over dwangneuroses. Er zijn mensen die overal onzichtbare grenzen zien, lijnen waar ze niet overheen mogen, of juist wel. Ze zien dingen die wij niet zien. Het deed me denken aan de film de matrix. Mensen met een dwangneurose zien de waarheid. Een medewerker van de gemeente had tegen een aanwezige jonge vader gezegd dat hij z’n kind niet mocht opzadelen met zo’n naam (het was een mooie naam). Die mevrouw zag het als haar taak om in te grijpen. Hier ging ze ook een onzichtbare grens over, ook al zag ze misschien de waarheid.

Godzilla van het noorden

In de Volkskrant van dit weekend stond een stuk over de eemshaven als het stopcontact van Nederland. Er worden daar momenteel een aantal kolencentrales gebouwd maar misschien ook een nucleaire centrale. Nucleaire energie is veilige en schone energie, wordt wel gezegd. In de Japanse cultuur bestaat een traditie van films waarin een monster op het toneel verschijnt na een nucleaire ramp. Dat monster heet Godzilla en heeft na de oorlog hele generaties Japanners geholpen het trauma van de atoombommen te verwerken.  Nu dreigt er een nieuw atoom gevaar.
Peter Wyn Kirby schreef er een mooi stuk over in de New York Times :'What is different this time, however, is that we don’t need a disaster film to bring out the nuclear contradictions of Japanese society. The tsunami was but one clear counterargument to the claim that nuclear power is a safe solution to climate change and dwindling oil supplies.'
Nu maar hopen dat we die tsunami beelden weten te vertalen naar een idee voor onze eigen polder godzilla.

Stereotype

Vrijdagavond dineerde ik met vrienden in Brooklyn. De dag voor vertrek. We waren met zijn vieren en het ging over de katten, die katten van het huis, en katten in het algemeen. Een vriend klaagde over de kotsende katten van Heidi, die ook aan tafel zat,  en Heidi zei dat het kwam doordat hij niet goed bij haar katten was geïntroduceerd. ‘Normaal gesproken zijn ze heel sociaal.’  Na een tijdje over haar katten te hebben gepraat stopte ze ineens halverwege een zin want ze besefte ineens dat ze volledig voldeed aan het park slope stereotype. Alleenstaande vrouw met katten. Dat wist ik niet, dat het een stereotype was, maar ook  de eigenaresse van het huis waar ik de afgelopen twee weken in heb doorgebracht , voldoet aan die omschrijving.

Lieve mensen

Vandaag kreeg ik een tip om eens te gaan kijken bij de flux factory, een kunstenaars collectief in Queens. Ik ben nieuwsgierig ingesteld en soms denk ik wel eens dat er elders dingen gebeuren waar ik bij moet zijn. Vaak loopt dat uit op een teleurstelling. Het collectief waar we terecht kwamen was gevestigd in een oud pakhuis en er was een collectieve keuken waar iedereen zat te eten toen we binnen kwamen. Er was ook een Nederlandse kunstenares aanwezig Witteke Heldens. Later presenteerde ze haar werk dat voortkwam uit haar  dwangneuroses. Haar werk vertelde een verhaal dat niet per se geruststellend was, maar wel oprecht.  Daarna kwamen er andere dingen. Soms bewoog het, dan weer was het een uitleg van iets dat nog moest gebeuren. Het waren vooral lieve mensen die hier iets lieten zien. Op zulke momenten probeer ik alles gewoon een beetje aan me voorbij te laten gaan. Dan kunnen andere dingen aan bod komen dan het gepresenteerde werk. De mensen zelf bijvoorbeeld. Het is een internationale gemeenschap van lieve mensen. Voor dit soort plekken hoef je in elk geval niet per se naar New York. Het verschil is alleen dat de kunstenaars die hier in een residency zitten, tussen de 600 en de 800 dollar aan huur betalen.In Nederland had je tot voor kort subsidie regelingen. Dit  zijn Kapitalisten verkleed als hippies.Later verlieten een handje vol bezoekers die niet bij de lieve mensen hoorden in de gutsende regen het pand om de metro te halen.Ze waren hier gekomen, in de hoop op een ervaring wellicht, en gingen nu terug in een langzame N trein naar Brooklyn. 

gebroken kabel

Vanwege een gebroken remkabel besloot ik vanavond een pitstop te maken bij ABC no Rio in  Rivington street. De kelder van dat gebouw wordt gebruikt door Time's Up, een milieuorganisatie die de activiteit van het fietsen onder een zo breed mogelijke laag van de bevolking probeert te propageren.  Zo’n organisatie wil vast wel wat gereedschap uitlenen, dacht ik.  Er bleek die avond een fiets reparatie workshop gepland te zijn en ik besloot daar maar meteen aan mee te doen. We hebben geleerd hoe je een remkabel moet vervangen. Sommige mensen doen yoga om tot rust te komen. Ik zou reparatieworkshops kunnen volgen.

Bedreiging

Op Union street, hier een paar blokken vandaan zit een food coop. Het is een winkel met biologische producten waar je alleen kan winkelen als je er ook werkt. Dat werk kan bestaan uit kassawerkzaamheden of vakkenvullen, maar als iemand teveel boodschappen heeft gekocht om zelf te kunnen dragen dan loopt iemand die op dat moment dienst heeft, met je mee. Die persoon heeft een karretje en een reflectorhesje. Vandaag sprak ik iemand in zo'n hesje aan en ze zei dat het wel mee viel, dat je maar 1 keer per maand hoeft op te draven. Soms hebben deze cooperatieve winkels zelfs een eigen stuk land. De opbrengst van dat land verdelen ze onderling. Sympathiek ?  In Los Angeles denken ze daar anders over. Grote agragrische bedrijven zien deze lokale idealistische samenwerkingsverbanden als een serieuze bedreiging. Het heeft zelfs geleid tot een nogal brute inval in een groente winkel. Dat terwijl ik altijd heb gedacht dat het zulke lieve mensen waren.

Fluiten

In Manhatten is overal en altijd lawaai, ook op west 46th street. Toch heeft een man het voor elkaar gekregen dat op buurt vergaderingen in deze buurt over hem geklaagd. In de New York times is er een artikel aan gewijd. Een man die voor hotelgasten taxis regelt, de bellman genaamd, fluit op een dusdanig heftige manier dat bewoners in de straat er aanstoot aan nemen.' It’s just very obnoxious, very loud and very persistent’, zegt Leah Nelson , die bij een lokaal theater werkzaam is. ‘its like chinese water torture’,  voegt ze eraan toe. Een wonderlijke vergelijking, die ik niet direct kon plaatsen. Daarna wist ik het weer. Dat is natuurlijk de marteltechniek waarbij er telkens een druppel water op je voorhoofd valt. Dat lijkt onschuldig, maar na een dag wordt je gek. Blijkbaar heeft het fluiten een vergelijkbare uitwerking. Meneer Melendez, de aanstichter van dit leed was niet voor commentaar beschikbaar.’ Call my agent’, schijnt hij te hebben gezegd.

Egg

Vandaag heb ik bij een restaurant  gegeten met de naam Egg. Die naam zou alarmbellen moeten laten rinkelen, toch gingen we naar binnen. Vooraf namen we iet dat Hushpuppies met mayonaise, werd genoemd. Het waren een soort gefrituurde broodbolletjes. Daarna kregen we echter spinazie met een taartpunt van hetzelfde soort boord ernaast. Omdat het nauwelijks genoeg was, bestelde ik nog een custard toetje. Ook bij de custard lag een stuk brood. Het deed me ergens aan denken. Toen ik alles op had voelde het alsof ik dicht geplamuurd was.  Toen wist ik ineens weer waar dat brood me aan deed denken. Aan zondag ochtend, als het oude brood met melk en ei werd opgebakken. Egg, ik vroeg me al af waarom het zo werd genoemd.

Genot

Toen ik vandaag uit het MOMA kwam dacht ik dat mijn fiets gestolen was, ook het pretzl wagentje waaruit Indiase muziek klonk, was weg. Ik vroeg binnen of het misschien verboden was om vlak voor de deur te parkeren en dat de politie de fiets misschien verwijderd had. In dat geval was er ten slotte nog hoop dat ik hem terugkreeg. Binnen wisten ze van niks, ik zou bij de museumwinkel kunnen vragen. Toen ik vertelde dat ik mijn fiets naast het pretzl mannetje had geparkeerd zei hij; maar die staat op de  54^ste straat. Ik was bij de verkeerde deur naar buiten gegaan. Vervolgens reed ik prompt richting Central Park in plaats van down town. Los van deze kleine desoriëntatie was het vandaag weer een genot om door New York te fietsen.

Spraakgebrek

Gisteren heb ik de Kings Speech gezien. Ik dacht dat het een emotionele film zou zijn. Een film over iemand die een spraak gebrek overwint. Maar het was een film over een toevallige samenloop van omstandigheden. Een vervelende samenloop van omstandigheden, kan je wel zeggen. Net op een tijd dat de massamedia in opkomst is kom je als stotterende koning aan de macht. Hij vat zijn frustratie zelf treffend samen: 'Ik kan geen regering vormen, ik kan geen oorlog beginnen ik kan alleen maar mijn stem laten horen aan het volk en die stem heb ik nou juist niet.' De beste scene is misschien wel als hij met zijn familie een nieuwsfilm aan het kijken is en dat zijn dochter bij het zien van Hitler vraagt wat hij zegt.
' Ik weet het niet', zegt de koning, 'maar hij zegt het verdomde goed'.Hitler had veel gebreken, maar een spraak gebrek, daar had hij geen last van.

Cadeau

Gisteren werd ik wakker in een kamer vol doorzichtige plastic opbergdozen. Op de dozen zit papieren plakband met daarop een omschrijving van de inhoud. Administratie, kinderspeelgoed uit de zeventiende eeuw, Barbara’s spullen. Mijn matras ligt op de grond bij de deur. De helft van de kamer is opgevuld met nog meer dozen vol spulletjes. Een wand wordt gevuld met kookboeken, de planken buigen door. Japanse zeewiergerechten en orientaalse gebakjes vergaren stof. Overal zijn dingen. De vrouw des huizes probeert juist van al die dingen af te komen ondermeer door ze in dozen te stoppen. Maar het lukt niet erg, de verhouding tussen dingen in dozen en dingen buiten dozen, blijft gelijk. Hoe meer dozen ze aanschaft hoe meer spullen er bij komen. Het nieuwste ding dat ze in de woonkamer heeft staan is een gewassen indiaantje op een paard. Die heeft ze waarschijnlijk gekregen. Een pop in een glazen vitrine kastje, dat is een cadeau waar je geen nee tegen zegt.

Zeven uur lang

In het vliegtuig zat ik tussen Pim en Claudia. Pim, een Nederlander, was op weg naar pensylvania waar hij de software van Akzo Nobel moest regelen. Claudia, Italiaans, was op weg naar New York om samen met haar vader de boeken van een Italiaans meubel concern na te kijken. Haar vader zat in business class. Hij is de beste pizza bakker van Italie. De familie heeft ene huis in de bergen vlabij het meer van como. In de tuin staat een steen oven en daarin wordt de pizza gemaakt. Van Pim kreeg ik drie films die op zijn externe harde schijf stonden. Het was een gezellige vlucht, zeven uur lang.