Vandaag duurde de lunch bijna anderhalf uur. Tijd waarin ik eigenlijk had moeten werken, maar het gespreksonderwerp was interessant. We hadden het over dwangneuroses. Er zijn mensen die overal onzichtbare grenzen zien, lijnen waar ze niet overheen mogen, of juist wel. Ze zien dingen die wij niet zien. Het deed me denken aan de film de matrix. Mensen met een dwangneurose zien de waarheid. Een medewerker van de gemeente had tegen een aanwezige jonge vader gezegd dat hij z’n kind niet mocht opzadelen met zo’n naam (het was een mooie naam). Die mevrouw zag het als haar taak om in te grijpen. Hier ging ze ook een onzichtbare grens over, ook al zag ze misschien de waarheid.
