Cadeau

Gisteren werd ik wakker in een kamer vol doorzichtige plastic opbergdozen. Op de dozen zit papieren plakband met daarop een omschrijving van de inhoud. Administratie, kinderspeelgoed uit de zeventiende eeuw, Barbara’s spullen. Mijn matras ligt op de grond bij de deur. De helft van de kamer is opgevuld met nog meer dozen vol spulletjes. Een wand wordt gevuld met kookboeken, de planken buigen door. Japanse zeewiergerechten en orientaalse gebakjes vergaren stof. Overal zijn dingen. De vrouw des huizes probeert juist van al die dingen af te komen ondermeer door ze in dozen te stoppen. Maar het lukt niet erg, de verhouding tussen dingen in dozen en dingen buiten dozen, blijft gelijk. Hoe meer dozen ze aanschaft hoe meer spullen er bij komen. Het nieuwste ding dat ze in de woonkamer heeft staan is een gewassen indiaantje op een paard. Die heeft ze waarschijnlijk gekregen. Een pop in een glazen vitrine kastje, dat is een cadeau waar je geen nee tegen zegt.